Hoe het begon
om te beginnen ik ben Marian, getrouwd geen kinderen we hebben 2 honden en ben van 1970. Dus nu ik het schrijf 54 jaar.
Voordat ik ziek was lekker actief, we hebben een huis in Brabant en een chalet in Zeeland waar we alle twee werken. Ik werk er maar 20 uur en deel mijn dagen op tussen de 2 woonverblijven . Ik had de afspraak dat ik zo- ma-di nooit werk dus dat geeft ons en mij ruimte om in Brabant alles te doen wat ik wil (huis bijhouden en er zijn voor mijn moeder , mijn vader is op dat moment 2 jaar daarvoor overleden)
In Maart 2023 voelde ik een bobbel in mijn borst, 2 jaar daarvoor had ik ook een onderzoek gehad en toen waren het cystes, echter waren ze nu voor mijn gevoel beter voelbaar en als ik op een bepaalde positie lag voelde ik ze erg goed om te zeggen dat het pijn deed is overdreven.Bij mamagrafie en echo zeiden ze ook dat het cyste waren en als ik er echt last van zou hebben konden ze ze wel weg halen maar weg halen zou ook allerlei infecties kunnen geven en is niet de voorkeur.Dus gewoon een andere bh die lekkerder zit en daar bleef het dan wel bij.
in april 2023 ruil ik mijn werk in Brabant in voor een part time baan in Zeeland zodat we veel op de plaatst zijn waar we het liefst zijn.
In de zomer werd mijn moeder ziek en voelde een bobbel hoog in haar borst. En de arts adviseerde haar om naar het ziekenhuis te gaan. Echter is mijn moeder dan ziek en moet ze eerst beter worden. Een maand later vertelt ze mij dat ze eigenlijk niet durft, (ze heeft nooit onderzoeken gedaan en is dan 82 jaar) dus ik zei “Ma ik ben iedere maandag en dinsdag vrij plan alle afspraken maar op die dagen en ik ga overal mee naar toe” Terwijl we alles samen deden dacht ik vaak, ik voel ook een bobbel maar ja hoe groot is nu de kans dat wij alle twee tegelijk borstkanker hebben..
december 2023 was het bij mij moeder rond, 2 amputaties en daarmee was hoogst waarschijnlijk alles weg, januari de operatie.
Ik blij dat het einde in zicht was want ik reed nog al eens op en neer en had op mijn werk ook al aangegeven dat ik liever nog maar 2 halve dagen werkte en aangezien het in de winter lekker rustig is in Zeeland was dat geen probleem. Ik ga zelf altijd met de regelmatig naar een energetische therapeut vanwege een HSP gevoeligheid. Dus ik was bij die man en zei hoe ver we stonden dat het goed met mij gaat en ik heb een bobbel in mijn borst .. waarom ik dat toen zei weet ik ook niet zo, zo gaat dat wel vaker bij mij . Die man reageerde met laat het controleren, toen ik zei ik denk dat ik in januari naar de bus moet werd hij een beetje boos op mij en zei: “je weet toch wel waar je mee speel” “je zoek een nooduitgang ga nu gewoon”
En dat was de reden dat ik de dag erna maar eens naar de huisarts ging, Toen ging het erg snel ff kort samen gevat bij het volgende bezoek 4 weken later bij de energetische therapeut zat ik aan de chemo!
Maar goed ff terug naar de verwijzing naar het ziekenhuis, mijn man ging mee en ik zei nog nee hoor dat hoef niet het zijn allemaal cystes. Na de mammografie zei de verpleegkundige zal ik je man roepen, en ook toen zei ik nee hoor straks echo en dan sta ik zo buiten.. maar tijdens de echo merkte ik een ander gedrag, want ja ik had dat bij mijn moeder ook meegemaakt. Dus ik zei, dit gaat niet goed , en dus zei de verpleegkundige ik zal je man halen. Toen zei die man, dit zijn in mijn ogen geen cystes op andere plekken wel maar zullen we testen .. en idd er kwam geen vocht uit dus gelijk biopt ik zei doe ook gelijk mijn oksel (ik dacht niet als bij ma later nog eens terug) pak gelijk alles maar.. in die week zou ik gebeld worden .. en ik dacht appeltje eitje, net als ma borst amputatie en klaar, het vlekje in mijn oksel was echt veel kleiner als bij ma en die had ook niks.
Toen werd ik gebeld en vertelde we hebben slecht nieuws .. hormoonkanker en lymfe ook besmet , ik mocht de andere dag gelijk komen voor een pet scan. De mamacare belde mij later die dag hoe het ging, ik zei tegen haar eerst mijn broer 10 jaar geleden overleden aan kanker, mijn moeder gaat over een aantal weken onder het mes.. ik ben erg bang, en dat was ik ook!!
Vrijdag voor de kerst was mijn pet scan.. wij hadden alle spullen opgepakt en zaten volledig in Brabant dichtbij het ziekenhuis. Einde van de dag daarna zal het lange kerstweekend komen, werd ik gebeld door de chirurg; hij zei” je had deze morgen een pet scan en ik dacht daar gaan we…. Maar hij belde mij om te vertellen dat er verder geen uitzaaiingen te zien waren… zo blij met dit belletje, dit gesprek ga ik nooit meer vergeten!