Intens

  • Openbaar blog
  • dinsdag 17 september 2019
  • 521 x gelezen

Een jaar geleden werd bij Helga kanker geconstateerd. Een jaar lang waarop haar ziekte centraal stond? Of niet?

Helga werd ziek. Heel ziek. Doodziek. En ik? Ik werd ziek. Heel ziek. Anders ziek. Maar doodziek. 

Het drong langzaam tot me door dat ik haar mogelijk snel zou verliezen. De dagen die we, hangende het onderzoek, nog hadden beleefden we intens. Ik lag naast haar. In het ziekenhuis. Op een veldbed. Als ze sliep luisterde ik. Ze ademde. Rustig. Ik niet. 

We praatten. En hoewel we vaak gesprekken voerden voordat ze ziek werd, waren deze conversaties anders. Dieper. Intenser. Over onze dood heen.

Zij sliep. Ik was bang en huilde.

Helga heb ik leren kennen in 1988. Ik was opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis. Drie maanden later kwam Helga. Snel groeide contact. We herkenden elkaar in de diep pijnlijke waanzin. 

We werden verliefd.....intens. Alles intens.....

We werden gescheiden. Therapeuten, maatschappelijke druk en familie wisten het beter. Zij wisten wat goed vooor ons was. 

Twee maanden konden we de druk weerstaan. We zochten elkaar weer. En lieten ons niet meer verdrijven. Gevolgen had het wel. We werden door gezondheidszorg en deels door familie verbannen. 

Spijt hebben we nooit gehad. We waren 25 jaar bij elkaar. Samen de hel doorwandeld en de hemel gevonden. Die bestaat. Vijf jaar geleden besloten we te trouwen. Nogmaals, de hemel bestaat. Niet na onze dood maar gevonden in ons samen zijn. Ook nu.....

Ben ik bang? Doodsbang! 

Maar diep van binnen weet ik......het is goed zo.

Helga, ik dank je. Met heel mijn wezen.....

 

 

Reageren
Volgend blogbericht

5 reacties

Jemig Paul, 

Wat een prachtige, bitterzoete liefdesverklaring aan Helga. Van de hel naar de hemel. Bij tijden waarschijnlijk het gevoel dat je weer terug gaat naar de hel door haar mogelijk te verliezen? Toch weet je het niet hoe lang ze nog bij je mag zijn. Het lijkt me een enorm sterke vrouw. Jouw grote liefde voor haar zal haar steunen, nog meer kracht geven. Logisch dat je doodsbang bent, maar ook fijn dat je voelt dat het goed is. In elk geval zijn jullie al 25 jaar samen geweest in jullie hemel. Dat kan niet iedereen zeggen. Koester elk mooi moment, houd elkaar vast, geniet wanneer dat kan en huil, als dat niet lukt. Ik hoop dat Helga en jij nog heel lang de liefde en het leven mogen vieren! Komen jullie naar de Deelnemersdag? 

Liefs, Jessica

Laatst bewerkt: 18/09/2019 - 08:23
Reageren

Beste Jessica, hoop dat het “goed” met je gaat. Wat dat in jouw situatie ook moge betekenen. Je vroeg me of wij ook naar de deelnemersdag gaan. Ik heb daarop geantwoord maar kan mijn geschrevene nergens terug vinden. Ben niet zo handig in digitale dingen........ 

Daarom antwoord ik nog(?) maar een keer. Ik weet niet of we komen. Heb het Helga voorgelegd en het leek haar wel leuk. Daarna is ze er niet meer op terug gekomen. Haar korte termijngeheugen lijkt achteruit te zijn gegaan. Chemo’s? Daar komt bij dat haar dagen volgepropt staan. Ze is nogal enthousiast in alles! Altijd geweest en ook niet verandert.....

ik laat het je weten als we gaan!

groetjes en sterkte......veel sterkte!!!

Paul

 

Laatst bewerkt: 24/09/2019 - 04:04
Reageren

Hi Paul, 

Het gaat weer een stuk beter met me. Hoe gaat het met Helga en jou? 

Dat het korte termijn erop achteruit gaat is een heel bekend fenomeen. Gisteren had ik nog met een lotgenoot bij het AVL afgesproken. Gegierd van het lachen, omdat we beiden niet op bepaalde dingen konden komen en zij bv zei: zo’n lang, groen ding en van die springende dieren in Australië. Hiermee bedoelde ze een komkommer en kangoeroes 🤣. 

Ik zou het heel leuk vinden jullie te ontmoeten, maar alle begrip als Helga het te druk heeft of te moe is. 

Groetjes van Jessica

Laatst bewerkt: 24/09/2019 - 07:38
Reageren