Idem dito?
Beste kankerpatienten,
jullie weten hoe het is om kanker te hebben
ik niet
weten jullie
hoe het is
om ernaast te staan?
Ik doe een poging
machteloos, boos, moe, verdrietig, angstig, verlaten, eenzaam, strijdbaar, optimistisch, pessimistisch, vrolijk, opgelucht, teneergeslagen, uitgelaten, hopend, wanhopend, woedend, blij, dankbaar, positief, zorgzaam
We lijken op elkaar
19 reacties
Lieve Paul,
Nee, ik weet niet hoe het is om naast een (hopelijk voormalige) kankerpatiƫnt te staan. Het is niet makkelijk om patiƫnt te zijn, maar het lijkt me ook ontzettend moeilijk om ernaast te staan. Alle emoties zijn heel herkenbaar. Ik denk dat we die met elkaar delen, dat de overeenkomsten zoveel groter zijn dan de verschillen.
Alhoewel het lastig is om dat idee altijd vast te houden, geloof ik in non-dualiteit. Soms ervaren we vervreemding, afscheiding van de ander, maar dat is ons ego die spreekt. Onze zielen - dat heb ik heel duidelijk ervaren in mijn Aya reis - zijn verbonden. Iedereen is op zoek naar liefde. Alles bestaat naast elkaar en mag er zijn. Het mooie en het lelijke, het licht en het donker, vreugde en verdriet, optimisme en pessimisme, eenzaamheid en verbondenheid, hoop en wanhoop etc.
Ik ben het dus helemaal met je eens: we lijken op elkaar. En ik ben heel blij dat onze zielen elkaar hebben leren kennen! šš
Een heel fijn weekend gewenst!
Liefs, Jessica
Lieve Paul, zo herkenbaar en helemaal met je eens dat jullie beiden dezelfde emoties voelen.. vooral de onmacht. Wat jij nu met ons deelt, doet mij denken aan wat mijn broer tegen mij zei. Hij vertelde mij, niet alleen wij als patiĆ«nt hebben kanker, niet alleen wij hebben het zwaar, maar ook onze partners hebben ākankerā. Dit kreeg hij te horen van zijn oncoloog. Zijn vrouw moest er ook door heen worstelen met al haar emoties.. Net als mijn lief.
Paul ik heb voor jou ook zoveel respect en bewondering. Mijn respect dat je het met ons kan delen, kan ik alleen maar waarderen.
Voor jou wens ik ook veel kracht en sterkte toe ! šššš
liefs Cecylia
Lieve Cecylia,
Je geeft me teveel eer. Slurp het echter met liefde op!
Dank je en lieve groet,
Paul
Lieve Paul,
Helaas weet ik wel hoe het is om ernaast te staan. Ik vond dat zeker net zo moeilijker als nu. Ik wilde zo graag de pijn, het verdriet wegnemen. Maar ik kon er alleen maar machteloos naast. Helaas heeft hij het niet gered. Maar hij leeft nog steeds door in mijn hart.
Liefs, Karin
Lieve Karin,
je lief leeft zolang hij in je hart is.
Ik weet het zelf niet Paul, maar wel van mijn lief.
Machteloos, boos, moe, verdrietig, angstig, verlaten, eenzaam, strijdbaar, optimistisch, pessimistisch, vrolijk, opgelucht, teneergeslagen, uitgelaten, hopend, wanhopend, woedend, blij, dankbaar
Hij kon ze allemaal beamen. Ook ik als kankerpatiƫnten herken mij in velen alleen ik mis positief want dat kan ik gelukkig meest van de tijd zijn. Wel zo verdraagzaam voor mij en mijn omgeving.
Sterkte Paul met je verdriet om je 2 liefdes van je leven.
Liefs Alice ā¤
Lieve Alice,
Je bent dapper en je omgeving zal je dankbaar zijn. Positief heb ik inmiddels aangevuld. Hoort er zeker bij!
lieve groet,
Paul
Hallo Paul, je slaat de spijker op zijn kop. Alle gevoelens die je voelt als je naast de patiƫnt staat: ik sta langs mijn zoon die moet vechten. Vooral met boos op heb ik veel moeite, hoe haal ik het in mijn hoofd om boos te zijn op hem?? Ik wil zo graag terug naar "normaal".
Sterkte.
Beste ouder,
Je zoon gaat door een verschrikkelijk moeilijk proces. Jij ook. Het raakt jullie snoeihard in de kern van jullie bestaan.
ik wens jullie veel sterkte en heel veel mededogen. Misschien kun je praten met hem over je pijn, angst, woede en verdriet. Tevens weet ik dat ik makkelijk praten heb. Het is moeilijk, oneindig moeilijk.
Paul
Lieve Jessica,
non-dualiteit........mijn verlossing.
Dank je, je te leren kennen!
verlegen kus op je wang,
Paul
Beste Paul,
Ik heb je blog voorgelezen aan mijn man. Hij herkent zich volledig in jouw woorden.
Persoonlijk zou ik graag nog "zorgzaam" willen toevoegen.
hartelijke groet,
Lena
Beste Lena,
We maken de lijst gewoon langer. Zorgzaam hoort erbij!
Groetjes aan jou en je man!
Paul
Beste Paul, helaas weet ik het... Maar al te goed. VĆ³Ć³r dat ik zelf ongeneselijk ziek bleek, en ja, nu ook nog. Daarbij vergeet ik soms het onwaarschijnlijke namelijk dat ik zelf ook ziek ben. Kanker is in onwaarschijnlijk klote en maakt alle emoties in je los die je maar bedenken en voelen kunt....
Machteloos, boos, moe, verdrietig, angstig, verlaten, eenzaam, strijdbaar, optimistisch, pessimistisch, vrolijk, opgelucht, terneergeslagen, uitgelaten, hopend, wanhopend, woedend, blij, dankbaar, positief, zorgzaam....
Treffend en alles omvattend.
Beste Paul,
Ik ben nieuw op het forum. In het voorjaar van 2019 kreeg mijn echtgenoot te horen dat hij uitgezaaide prostaatkanker had (heeft). Mijn/onze wereld stortte in. Mijn echtgenoot is zeer positief en zei meteen dat hij er met gestrekt been in ging. Ik dacht dat de grond onder mijn voeten weg zakte. Helemaal van de kaart. Een grote langdurende huilbui op twee benen. Wat nu? Ik ben er nog lang niet aan toe om weduwe te worden! Mijn echtgenoot heeft 6 chemo's gehad. Hij deed het ontzettend goed en gelukkig had hij niet zo heel veel last van bijwerkingen. Natuurlijk erg moe, soms wat vreemde dingen in zijn mond, ontzettend last van zijn darmen en maar een keer misselijk geweest. Al met al gelukkig goed doorstaan. Als partner probeer je alles voor hem te doen, maar dat viel niet altijd in goede aarde. Ongelofelijk ongerust, maar bol van emoties en spanning.
Ik herken je woorden. Ik denk dat die voor de meesten wel gelden. Maar ik kan ook niet meer zo goed genieten van dingen. Onlangs won ik een elektrische fiets. Echt super cool, maar eigenlijk kon ik niet echt blij zijn. Zou dit er ook bij horen? Ook heb ik eigenlijk helemaal geen zin meer om te werken. Ik heb er al 41 jaar op zitten, maar met alle veranderde regels moet ik nog (minstens) 9 jaar. Hoe ga ik dit volhouden?! Ik wil eigenlijk veel liever thuis zijn en nog zoveel mogelijk samen zijn en proberen van dingen te genieten.
Zowel de botscan als de PSMA scan(in november en afgelopen week) waren gelukkig heel positief, want de uitzaaiingen zijn niet meer te zien, maar toch blijf ik wat pessimistisch. Ik kan er niets aan doen. Kanker is zo iets onvoorspelbaars. Het kan zo weer de kop op steken. Ik ben gewoon bang. De oncoloog was beide keren ook zeer aangenaam verbaasd. Hij had dit nog niet eerder meegemaakt.
Afgelopen vrijdag was ik bij de huisarts voor iets voor mezelf, maar het eerste wat ze vroeg toen ik binnenkwam was hoe het met mij gaat. Nou, niet goed dus. Ik blijf maar emotioneel. Ik jank om het minste geringste. Helaas heb ik ook een leidinggevende die niet erg veel compassie heeft, dus dat maakt het er op het werk er ook niet beter op. De huisarts heeft me aangeraden naar een praatgroep voor lotgenoten te gaan. Nou, dit is dus de eerste stap voor mij.
Ik denk dat is redelijk tegen een burn out aan het lopen ben met alles wat ik de afgelopen tijd heb meegemaakt.
Niet alleen mijn echtgenoot werd ongeneselijk ziek, ook mijn zwager (zijn broer) kreeg de diagnose uitgezaaide blaaskanker. Vervolgens brak mijn moeder haar heup, kreeg mijn oom een tumor, en onlangs kreeg de echtgenoot van een van mijn collega's de diagnose ALS. Het is een beetje op. De emmer is overgelopen. Allemaal een beetje teveel van het goede.
Ik ben inderdaad ook moe, moe van alle emoties. Kom je bij de oncoloog vandaan met goede berichten, ben ik vreselijk emotioneel en kan ik wel de hele dag janken. Niet te stoppen. Ik weet niet goed hiermee om te gaan.
Wie wel??
Beste Pinky,
Het is heel normaal zoals je reageert. In ieder geval wat mij betreft. Ik heb meer problemen met Helgaās ongeneeslijke kanker dan zij zelf. Voor haar is de kanker een motivator om alles eruit te halen wat erin zit.
Haar kanker is voor mij vooral genadeloos. Helga doet van alles met de nuchtere constatering dat zij āniets meer te verliezen heeftā. Mijn gevoel zegt me alles te verliezen.
Zij bruist en leeft en ik niet. En neen, ik ben niet pessimistisch. En nee, ik ben niet negatief.
Ik kan je weinig advies geven. Misschien helpt je het volgende:
- praat over jouw situatie. Praat over hoe deze situatie voor jou is. Kanker doe je samen. Nooit alleen de āpatientā. Jij lijdt ook....
- probeer je gevoel te voelen. Ten diepste. Zoek ze op. Pijnlijk, heel pijnlijk. Loop er niet voor weg. Ze zal je achterhalen.
- probeer dat gevoel tot uiting te brengen. Ik doe dat door naar muziek te luisteren, te schrijven en te lezen. Jij hebt je eigen vormen.
- probeer je partner niet te beschermen omdat hij ziek is. Jij bent ook ziek! Ik maak met Helga gewoon ruzie. En?
- ik praat met Helga over mijn angsten. Hoe het voor mij is om te moeten leven als zij overlijdt. Pijnlijk? Ja, maar wel waar.
- kies altijd voor eerlijkheid hoe moeilijk ook. Facebooktrekjes en kanker gaan niet samen.
- maak keuzes voor jezelf. Wat vind jij leuk? Misschien weet je dat niet meer omdat niets meer leuk is. Maar je weet wel wat je voor de kanker leuk vond. Ga dat doen! Ook al heb je geen zin. Doen! Nooit achter de geraniums! Nooit!
- je mag je slecht voelen. Maar pak jezelf ook op. Trek jezelf aan je haren omhoog uit het moeras waarin je zit. Wordt geen slachtoffer van jezelf.
- verleg je focus. Hoe moeilijk ook, richt je op hetgeen je nu hebt. Nu. Vooral nu. De demonen zijn met je mogelijke toekomst bezig. Geef ze die ruimte niet.
Helga heeft kanker maar weigert de kanker te worden. Eenzelfde geld voor mij. Ik ben partner van.....maar ik ben allereerst Paul. En nooit mag mijn āslachtoffer-zijnā boven mijn zelf staan. Dan kies ik voor mijn eigen ondergang. Zou nogal dom zijn. Er is meer, veel meer dan kanker.
Ik wens je sterkte, heel veel sterkte!
Paul
Wat een fijne reactie met goede adviezen!
Dank je wel Paul. Ik ga het zeker proberen. En vandaag ben ik heerlijk naar de sauna geweest. Even ontspannen.
Ook jij heel veel sterkte.
Hallo Pinky,
Wat is er veel op jou/jullie afgekomen. Maar wat herken ik het gevoel: ruim 2 jaar geleden hebben we 7 familie leden begraven, waaronder mijn zwager en mijn vader. Ik was net aan het herstellen van een longoperatie en mijn petekind kreeg een zwaar ongeluk en heeft kantje boord gelegen. Toen kwam de genadeklap: onze zoon had kanker, 2 weken later wisten we dat beter worden onmogelijk was. En ikmaar werken... Gelukkig had ik wel een fijne leidinggevende en heel fijne collega's. Ze heeft me met ziekteverlof gestuurd nadat ik voor de tweede keer onwel werd op het werk. Ik ben 35 weken ongeveer thuis geweest. Veel gepraat met huisarts en psycholoog., Nu nog houden ze me in de gaten, ik krijg alle vrijheid om mee te gaan naar het ziekenhuis. En dat is toch elke 2 weken 2 keer.
Hoop dat je de kracht krijgt om toch je ding te doen, alleen en met je partner.
Groet
Francien
Dank je wel Francien. Ja, er is enorm veel op mij/ons afgekomen. Wat super dat er ook leidinggevenden zijn die wel meeleven en je de ruimte geven.
Zo te lezen heb jij ook de nodige ellende achter de rug en heb je nog steeds. Het gaat inderdaad niet over, want het beheerst je leven. Dat is niet meer terug te draaien helaas.
Op dit forum zitten is denk ik een goede eerste stap voor mij om mijn gevoelens met lotgenoten te kunnen delen en tips te krijgen hoe hiermee om te gaan, want wat voel je je eigenlijk ongelofelijk eenzaam in je verdriet. Je moet het toch echt zelf proberen te verwerken. Het is een hele slechte film die je niet uit kunt zetten.
Dank ook voor jouw verhaal.