Dank

Bloed liep over z’n gezicht. Fysieke pijn verlichtte. De muur kleurde rood. Plukken haren op zijn kussen. Kalend door geweld. 

Het minderde geestelijk lijden. Jong. Hij was jong.

In existentiële waanzin leerde hij haar kennen. Zij, eenzelfde lot. De hel doorkruisend. Verliefdheid, uit nood geboren, ontvlamde. 

Een onmogelijke liefde. Niemand geloofde. Zij tweeen wel. In al hun nodige naieviteit.

Dertig jaren later.

Zij. Kanker. Palliatief. Hij. Kankert ontroostbaar mee. 

Drie en dertig jaren. Getrouwd. Kinderen. Kleinkinderen. Mijn God, nog steeds. Zij houden van elkaar.  Veel. Zo oneindig veel.

Samen, dat leven dankbaar doorwandeld. .......hun oneindig pijnlijk mooi samen...dank....zo draaglijk samen ondraaglijk dank