Van het pad af
Een pad dat niemand lopen wil,
en pad vol rotsen,kuilen en scherpe struiken.
Op weg naar niemandsland koud en kil,
De ontvangen liefde vriendschap en de kracht,
ja die kan ik goed gebruiken.
Wandelen zal ik tot in de nacht.
Het vuur zal doven wanneer ik wil,
Op weg naar niemandsland koud en kil
Vrees niet riep hij vanuit de boot
Ik ben het slechts de ” dood”
Ik kom als goede vrind,
Gewapend met mijn zeis,
effen ik het pad voor uw lange reis.
Ik kom aan wal met uw permissie
breng u van hier tot aan het kissie
5 reacties
Natuurlijk vind jij het een slecht gedicht, ik had niet anders verwacht. ik vind dit het mooiste en het gevoeligste wat ik ooit gelezen heb. Weet je waarom het straalt humor uit maar ook pijn verdriet eenzaamheid. De weg die niemand vrijwillig wil lopen niet wetende waar heen en hoe lang die is.
Iedereen zal dit gevoel een keer gevoeld hebben, ziek of niet. Of het om jezelf gaat of om een ander.
Het leven kan zo mooi zijn maar ook zo hard. Ik hoop dat jouw weg nog lang is maar vlakker zonniger en mooi. Met wat beekjes gras bloemen en af en toe een bankje om om je heen te kijken en te genieten.
Sterkte ron
Wees gegroet, Maria