Een Beetje

Een naïeve jongedame schrijft "Als je hier voor de eerste keer komt, wordt er een foto van je gemaakt, zodat je altijd wordt herkend. " Die hoop had ik ook in de ziekenhuizen waar ik ben geweest, als ze mijn naam noemden en ik opstond keken zij alsof er heel iemand anders op de foto van mijn dossier stond, ik zal wel niet fotogeniek zijn, schrijf ik nu met m'n ondergebit op mijn nachtkastje. Het verschil tussen een beetje mazzel, of pech hebben, is een beetje, een klein stukje zo groot als het heelal zo onnauwkeurig dat het niet in cijfers is uit te drukken, zo;n beetje alsof ik naar een foto van mezelf kijk en niet weet wie ik ben. In afwachting van het moment waarop mijn medicijnen gaan doen waar ik op hoop rust in mijn kop pijnvrij om me mandje in te stappen lees ik de nieuwe blogs en schrijf soms een reactie als ik iets denk of vind van een bepaalde situatie, het levert soms leuke of lieve reacties op van mede kankeraars. De mens en zijn geest, zijn dingen die me bezig houden, soms kan ik door mijn zienswijze een glimlach of een andere gedachte overbrengen hetgeen mij voldoening brengt. Schreef ik onlangs, een beetje voldoening maakt een dag dat je geleefd hebt, een beetje begrip steun warmte dankbaarheid of liefde zo onnauwkeurig en zoveel verschil.