Bijna

Ik leef bijna niet meer, dat wil zeggen ik lach bijna niet meer, de gedachten van jezelf de zorgzaamheid van je vrouw kind en familie maken bijna een patiƫnt van je. Toen lang geleden mijn ribben gekneusd waren heb ik krom gelegen van het lachen en zeer dat dat deed. Nu met de wetenschap dat mijn leven hooguit nog een paar maanden is wil ik lachen, ruk op met je doodgaan en ziek zijn op vragen en goede bedoelingen van wat zou je nu nog willen doen is eigenlijk het antwoord lachen tot ik de pijp uitga. Ik ben een slachtoffer van mijzelf geworden en ik heb er een pleuris hekel aan, maar hoe krijg ik de lach terug in mijn leven? Ik heb dagen dat 10 pepers in mijn kont me niet doen bewegen maar het gras maaien of ramen lappen zijn ook niet de dingen waar ik de slappe lach van krijg, net zo min als een boodschap bij de groot grutter ook op dit forum kan ik de lach niet ontdekken terwijl het gezegde toch is, lachen is gezond.God wat zijn we met onze ziekte bezig " ons gevecht" onze zorgen vragen en pijn maken dat we vergeten te lachen. Zijn de goede moppen op? ik hoef echt niet de hele dag te lachen maar 3 keer in de week zou fijn zijn even in de piskreuk leggen ( piskreuk bestaat niet volgens de computer hij blijft het met rood arceren) ik heb hem maar de opdracht gegeven dit voortaan te herkennen. Als je een goede mop weet stuur hem maar, zonder lach ben ik bijna dood

7 reacties

Beste Ron0412,

Ik wou dat ik een glimlach op je gezicht kon toveren. In moppen vertellen ben ik helaas niet goed in.
Je woorden hebben mij geraakt en kan het ook begrijpen.
Momenteel begeleid ik iemand van rond 45 jaar,  heeft leverkanker en uitzaaiingen hele lichaam, jonge kinderen.
Wanneer we bij elkaar zijn en ons in de ogen kijken, zien we de blijheid van de ander dat we iets kunnen betekenen voor die ander, hoe moeilijk het ook is, we proberen het en soms maken we ook grappen zo face to face en dat brengt weer een glimlach op het gezicht van de ander. Dat gun ik je ook.
Weet dat er iemand is die aan je denkt ook al ken je die persoon niet.
Met vriendelijke groet, Paulo17     
Laatst bewerkt: 10/07/2017 - 10:17
Paulo, bedankt voor je reactie, glimlachen doe ik zo nu en dan. Bedankt dat je een lotgenoot helpt om die laatste tijd door te komen,

Groet Ron
Laatst bewerkt: 10/07/2017 - 10:17
Hi Ron,
Lief van je dat je me bedankt en je bedankje meen ik graag van je aan maar het gaat hier niet om mij.
Ik  zit de hele tijd iets te bedenken hoe ik je aan het lachen krijg, vanaf deze afstand, aan de andere kant van de pc of laptop.
Zo meteen ga ik een cake bakken en stop al mijn liefde en genegenheid erin, in gedachten geef ik je ook een stuk.
Ik heb geen idee of je iets hebt aan mijn woorden maar vanochtend zocht ik iets op internet voor de persoon die ik begeleid
en kwam op deze website terecht.

Ieder moment van een zoektocht is een moment van ontmoeting. Ik ben blij je ontmoet te hebben en wens je kracht en stekte toe en wijsheid. Ik weet dat dit een moeilijke weg is maar zoals eerder gezegd, weet dat er mensen zijn die aan je denken.

Groet Paulo             
Laatst bewerkt: 10/07/2017 - 10:17
Hi Ron,
Ja, de cake is goed gelukt, ben blij om te horen dat je er dol op bent, schot in de roos.
Toen ik je reactie las toverden je woorden een glimlach om mijn gezicht, bedankt. De koffie was ook goed.  

Gute Nacht Ron, hoop dat je wat kunt slapen.

Groet Paulo
Laatst bewerkt: 10/07/2017 - 10:17
Hallo, Paulo wat fijn dat jij dit gesprek met Ron hebt gevoerd.  Ik ken Ron wij zijn vrienden. Als je direct of indirect met kanker te maken hebt besef je wat het voor een diepe impact heeft voor uedereen. En dat algauw je leven bestaat uit alleen maar serieus gepraat, piekeren en leren de dagen goed door te komen. Terwijl het juist zo zou moeten zijn dat je nog plezier kan maken en kan lachen dit is goed voor je. Je krijgt er energie van en je wordt er sterker van. Daarom vind ik het fijn dat jij koffie met cake met Ron genuttigd hebt. Zie je Ron geniet en probeer elke dag te lachen. Wij zullen je proberen te helpen.
Laatst bewerkt: 10/07/2017 - 10:17
Ik, als zus van ron, die ik overigens niet ken als lachebek, maar wel als vrolijk, zorgzaam, begaan met mensen en met een hart van goud, vind t ook moeilijk om evenwicht te vinden tussen datgene wat je werkelijk weten wilt en de manier zoals je je uit. Ron bestaat uit zoveel meer dan zn ziekte. Gewoon maar laten komen zoals t komt denk ik dan maar. En lachen ron ,al is t maar even. De hele dag in een deuk is tenslotte ook doodvermoeiend.
Laatst bewerkt: 10/07/2017 - 10:17