Over mij
Op mijn 35e kreeg ik de diagnose lymfeklierkanker. Ik heb dan net twee jaar mijn leven op de rit en was er bijna aan toe om uit de Wajong te gaan en voor vast te gaan werken als onderzoeker op een hogeschool. Ik leef namelijk met de gevolgen van vroegkinderlijk trauma en heb jaren van psychiatrische opnames en therapie achter de rug. Bijna hersteld de psychische klachten en aan de start van een nieuw leven, ontdekte ik een knobbel in mijn nek. Ik stond voor een groot dilemma: wel of niet naar het ziekenhuis, want ik had besloten daar nooit maar dan ook nooit naar toe te gaan. Dan nog liever dood en dat meende ik. Tot de onzekerheid dat die knobbel misschien kanker is en als ik dat niet zou laten onderzoeken is dat nooit zou weten. Ik ben het toch aangegaan, dit was een heel intensief proces. Werken lukte hierdoor helemaal niet meer. Er is wel iets moois gebeurd: doordat ik door mijn angsten heen moest, ben ik nog diepgaander hersteld van mijn trauma's.
De vorm van kanker die ik heb is ongeneeslijk, maar langzaamgroeiend. Ik ben nog niet behandeld, maar zit in 'wait en see'. Samen met mijn oncoloog heb ik het 'kwakkelkanker' genoemd. Nog niet ernstig genoeg om te behandelen, maar wel klachten als vermoeidheid en verhoging.
Het is mijn missie geworden om de medische zorg traumasensitiever te maken. De manier waarop zorgverleners omgaan met mensen die seksueel misbruik hebben meegemaakt kan echt hét verschil maken. Het is nu mijn onbetaalde 'werk' geworden om hier wat mee te doen. Ik schrijf, spreek en geef gastlessen aan aankomend zorgprofessionals.
