Miljoenenjacht, Linda en die koffers

Soms voelt mijn leven als een grote spelshow ‘De ontsnapping’. Is het de kankercellen gelukt om te ontsnappen in Lien d’r bloedbaan? Zullen ze muteren en de chemo saboteren? Of is ze stiekem al een overwinnaar zonder dat ze het weet? Een spelshow: met Linda de Mol en een aantal koffers (wel of niet bestraling/chemo/eicellen invriezen) om uit te kiezen. Al deze keuzes maken de laatste tijd voelt als een gok: want uiteindelijk heb ik geen idee hoeveel miljoen euro er in de koffer zit.

Naast de chemo werd door de artsen bestraling aangeraden: heel misschien is er iets tijdens de operatie gevallen en misschien heeft de tumor een paar kankercellen mijn bloedbaan in gespuugd. Mocht er nog iets in mijn lichaam zitten dan komt de kanker het liefste terug op de plek ‘waar die ontstaan is.’ Home sweet home zeg maar ;-)
Vriendlief, papa en ik gingen het gesprek met de radiotherapeut dan ook in met de houding: bestraling is ruk, maar het maakt kanker kapot. Dat willen wij.

Het gesprek kreeg echt een andere wending dan we hadden bedacht. En hoewel mijn autistische trekjes meevallen, kon ik daar tijdens het gesprek niet aan wennen ☺ De radiotherapeut raadde namelijk de bestraling af: er zit geen tumor meer om te bestralen, deze is radicaal verwijderd, dan is de kans met bestraling heel groot dat meerdere organen ook - deels - kapot gaan. Mijn nier, dunne darm, alvleesklier, twaalfvingerige darm, maag… kortom: je bijnier zit gewoonweg op een moeilijk te bestralen plek. Daarnaast verhoogt het statistisch gezien ook niet de kans op langer leven. Te veel reden om het niet nu te willen.

Rationeel weet ik dat het stom is om bestraling dan überhaupt nog te willen.

Maar alles in mij roept: vechten!

Ik wil alles aangrijpen om de eventuele kanker kapot te maken. Het is enorm kut als iemand je vertelt dat dat niet slim is. En misschien zelfs nog wel meer kapot maakt. Het voelt dus als een onmogelijke keuze, terwijl ik rationeel weet dat, met de kennis die we nu hebben, het slimmer is.