Drempels

Ergens had ik verwacht dat ik na de diagnose kanker overal schijt aan zou hebben: mensen hun meningen, zorgen, dingen moeten en bijv. drempels niet meer zou ervaren. Maar helaas, ik blijf nog steeds een mens, alleen dan met iets meer pillen om te slikken. 

Maar ik leer beetje bij beetje. Ik gein wel eens dat mijn chemo met een reden 2 jaar duurt (met een uitloop van klachten die niet 1,2,3 weg zijn), omdat ik zo veel te leren heb :P 

Een voorbeeld: na 1 jaar hebben we dan eindelijk hulp in de huishouding. Dit was voor mij een enorme drempel, want: ‘ik ben toch zo veel thuis? Dan moet ik dat toch gewoon kunnen?  Zonde om daar dan geld aan uit te geven’ (Hallo zuunige Hollander). Maar het lukte me niet. Manlief werkt full-time en doet al super veel voor mij en in het huis, dus de rek was eruit. Ons huis werd steeds viezer, een snelle schoonmaak ging wel, maar een goeie grondige beurt was heel lang geleden. Dus via-via vonden we iemand die ons elke 2 weken komt helpen schoonmaken.

Vanochtend is ze voor het eerst geweest: ik keek er enorm naar uit. Eindelijk een echt schoon huis. Even onwennig: want wat doe ik dan precies als zij wel aan het werk is en ik niet? Maar ach, c’est la vie, en daar leer ik vast ook wel weer mee omgaan ;-)  Nu hebben we een ultra schoon huis en ben ik hier blijer mee dan ik ooit had gedacht.

Trots en blij dat ik die drempel over durfde en om hulp heb gevraagd!

Weer een kankerles die ik mee ga nemen: iemand anders laten schoonmaken is fijn…
Geintje natuurlijk: schakel hulptroepen in als je die nodig hebt! 
Niets om voor te schamen.