Wat zie jij er stralend uit!

Ondertussen ben ik al bijna aan het einde van mijn bestralingen. Nog maar 4 te gaan zelfs. Wat was ik nerveus zeg de eerste keer. Het is ook een groot apparaat en je mag niet bewegen. Maar toch vraag je je af of je iets gaat voelen. Ondanks dat jou echt wel verteld is dat dat niet zo is. De gevolgen...ja die voel je wel.

Doordat je stil moet liggen en je dus niet mag hoesten (ik heb astma en hoest ook als ik nerveus ben)...mag je 3x raden wat ik ging doen. Beetje het idee je mag niet aan een roze olifant denken. Dat werd wel een dingetje. Want dan moet de foto opnieuw. Dus dropjes mee en daar opzuigen, aan een mooie vakantie denken, gewoon maar de apparaten volgen die om je heen draaien. Niks hielp. Ik bleef hoesten.

Dus leerde ik mezelf rustig en stil hoesten. En opeens kreeg ik de tip...verzin landen, namen, gerechten whatever en noem deze op in volgorde van het alfabet. Geniaal! Dat hielp. Dus iedere dag (ik moet iedere werkdag) kies ik iets en voordat ik het weet is de tijd om.

Mijn lijf reageerde snel op de bestralingen. Gek hoe de moeheid bezit van je kan nemen. Een wandeling opeens een marathon lijkt en boodschappen doen, voelt als het beklimmen van de hoogste berg. Nu ben ik qua moeheid wel wat gewend met Crohn dus acceptatie en deze maand doorkomen is mijn motto. Mijn darmen zijn een ander verhaal. Oef... niet fijn is kort maar krachtig de beste uitleg. Ook mijn blaas vindt het niet echt prettig zullen we maar zeggen.

Op mijn krijtbord houd ik bij hoeveel ik er nog moet. Mijn vriend heeft een mooie tekening gemaakt en daaromheen streep ik iedere dag een dag af. Toen ik halverwege was, heb ik getrakteerd op een aardbeien gebakje. Vieren wat te vieren valt.

En nu ben ik benieuwd hoe het straks verder gaat. Morgen een afspraak met mijn arts en ga ik een hoop vragen stellen. Ook waarom mijn liezen zo'n pijn doen en 's nachts mijn benen hard aanvoelen. Is de kanker straks echt weg? En hoe kunnen ze dat dan controleren? 

Na morgen nog maar 3x!