Langzaam maar gestaag sterker...

Het is alweer een poosje geleden sinds mijn laatste blog. Tot mijn grote verrassing is deze heel vaak bekeken. Ik kreeg hele positieve reacties op het liedje dat ik met Yara heb opgenomen. Ze kwamen niet alleen van lotgenoten, maar ook via Facebook, waar ik de link ook had gedeeld. Erg leuk en stimulerend!
De afgelopen weken zijn ontzettend snel voorbij gevlogen. Ik merkt dat mijn eigen beleving van tijd, sinds ik ziek werd, voortdurend aan verandering onderhevig is. De tijd stond even stil, maar het tempo gaat weer omhoog. Dat is zeker het geval, nu ik de draad weer probeer op te pakken en ook mijn dagelijkse patronen weer veranderen. Wat is er in die korte tijd toch weer een boel gebeurd. Er waren fijne dingen, maar ook hele treurige gebeurtenissen, zoals die vreselijke bomaanslagen in Brussel. Het is een bizarre werkelijkheid die rauw op ons dak valt en mij pijnlijk doet beseffen wat voor zooitje we met elkaar ervan maken. We vergiftigen onze planeet en we maken elkaar af. De werkelijke kern van de problemen worden niet of nauwelijks opgelost, maar we bestrijden de symptomen. Als er niets verandert stevenen we af op zelfdestructie. Misschien is het allemaal wel onvermijdelijk. Moet er eerst complete chaos ontstaan, waarbij alles wat gevestigd is, eerst wordt afgebroken? Is er dan pas ruimte voor echte verandering? Kan er dan pas een nieuwe, betere wereld uit het as herrijzen? Ik vrees dat dat zo maar eens zou kunnen.
Anderhalve week geleden vernam ik het slechte nieuws dat een collega uit mijn marketingteam - zij had in dezelfde periode als ik de diagnose kanker gekregen - het niet gaat redden. Dat bericht kwam keihard binnen. Ik was ook echt een paar dagen van slag.. zo oneerlijk. Ik had zo intens gehoopt dat we hier beiden goed uit zouden komen. Helaas pakt het anders uit ... diverse operaties, chemo's en bestraling konden niet verhinderen dat de kanker vanuit haar eierstokken naar andere plekken in haar lijf is gewoekerd. De zware behandelingen hebben haar helemaal gesloopt. De wilskracht om te knokken is weggevloeid en haar hoop is verdwenen. Ze berust in haar lot en laat 't verder allemaal over zich heen komen.
Er waren gelukkig ook fijne dingen! De lente is aangebroken ... zo ontzettend heerlijk om de zonnestralen op mijn huid te voelen branden. Ik geniet met volle teugen. De zon heeft al veel kracht en laat zich regelmatig zien. Warmte en licht. De wereld ziet er meteen een stuk rooskleuriger uit. Afgelopen week (23 maart) hadden we ook een jarige in huis. Noa, onze jongste dochter en lentekind, is zeventien geworden. Kleine mesjes worden groot! Ze is in heel veel opzichten een echte Ram. Niet kunnen stilzitten, impulsief, onbesuisd, optimistisch, snel afgeleid, fysiek, chaotisch, maar super creatief. Van kleins af aan had ze moeite met vooruit plannen en structureren. Ze heeft zo veel talenten, maar leren uit schoolboeken valt daar niet onder. Noa heeft verder de unieke gave om volledig te leven in het moment: Hakuna Ma Tata. Het hier en nu is wat haar bezig houdt. Dat is haar kwaliteit … haar grote kracht. Als kleuter zei ze altijd: "Papa… je moet een beetje lol hebben in het leven". Oh … ik kan nog zo veel van haar leren.
Met mijn herstel gaat het goed. Zowel fysiek als mentaal voel ik me langzaam maar gestaag sterker worden. Ik hoef alleen maar terug te denken aan de dieptepunten achter me en ik zie duidelijk de stappen die ik al heb gemaakt. Gaandeweg ben ik tot het besef gekomen dat er eigenlijk geen oude "ik" meer bestaat. Kanker doet een boel met ons. Het verandert ons als mens behoorlijk. Het biedt ons ook de kans om innerlijk te groeien ... naar een hogere bewustzijnsniveau. Relativerender, ontvankelijker, liefdevoller, bewuster … meer levend in het hier en nu. Ik vind dat eigenlijk best een mooi geschenk. Natuurlijk heeft kanker een boel negatieve kanten, maar na verloop van tijd verdwijnen die naar de achtergrond. Het is dus niet een kwestie van weer "de oude" worden, maar groeien naar de nieuwe ik…. opnieuw op ontdekkingsreis. Zijn we niet allemaal reizigers?
Het blijft vooralsnog balanceren met mijn beperkte energie. Gelukkig krijg ik steeds meer ervan te besteden. Mijn belastbaarheid gaat in stapjes omhoog, maar tegelijkertijd merk ik ook dat de belasting op veel fronten groter wordt. Het wordt drukker in mijn hoofd. Logisch … mijn wereldje is weer groter aan het worden. Het draait niet meer alleen om mij en mijn ziekte. Mijn eigen aandacht moet ik nu verdelen over andere, alledaagse zaken en zorgen, die voorheen aan mij voorbij gingen. Ik ben hierdoor ook wat vaker moe en neem dan wat gas terug. Voor de buitenwereld lijkt het erop dat mijn herstel in een ononderbroken stijgende lijn omhoog gaat, maar zo verloopt dat natuurlijk niet. Het is een grillig proces. Steeds weer de grenzen opzoeken en verleggen. Eenmaal over de grens heen, reageert mijn lijf direct, meestal gevolgd met een kleine terugval. Gelukkig herstel ik weer snel, om vervolgens weer te stabiliseren op een hoger niveau. Ik werk inmiddels 3 dagen van 5 uur. Vanaf volgende week verander ik dat naar 4 dagen van 4 uur. De woensdag houd ik aan als vrije dag, om bij te komen. De volgende stap is om over enkele weken verder uit te breiden naar 4 maal 5 uur. Ik moet ervoor blijven waken dat ik niet te snel ga … dat blijft mijn grootste valkuil. De ARBO bedrijfsarts en ook mijn begeleiders benadrukken steeds opnieuw. Ik neem hun advies ter harte. Door mijn zichtbare aanwezigheid is het voor collega's erg makkelijk om even praatje te maken. Men betrekt mij graag. Het is dan zo verleidelijk om overal mijn mening op te geven. Voor je het weet, wordt ik ergens in meegesleurd. Ik probeer me daarom zo veel mogelijk te concentreren op mijn eigen afgebakende werkzaamheden en "NEE" te zeggen tegen nieuwe dingen. Het afmaken van dingen en ze afstrepen van mijn "To Do" lijst - het maakt niet uit hoe klein - geeft me in ieder geval ontzettend veel voldoening.
De meivakantie komt eraan. We hebben besloten om dan twee weken naar Cyprus te gaan. Het is weliswaar niet zo exotisch als Jamaica of Bali, maar wel een stuk betaalbaarder en bovendien minder ver vliegen. Cyprus (het noordelijke Turkse deel) hebben we 3 jaar geleden al een keer aangedaan, maar omdat er op het eiland nog zo veel te zien valt, gaan we er nog een keer heen. Het plan is om dit keer een auto te huren en dagtripjes te maken. Verheug me op de zon en warmte, want dat zal absoluut weer een energie boost geven. Of het met eten ook genieten wordt, is afwachten. Mijn smaak is nog steeds heel instabiel. Het varieert bijna dagelijks. Bij alles wat ik in mijn mond stop, is het iedere keer weer een verrassing wat ik proef. Ik merk dat mijn passie voor koken een stuk minder is geworden. Tja… wat moet een kok zonder smaakpapillen. Ondanks de frustratie soms, blijf ik hopen op verbetering en probeer ik zo veel als het kan te genieten van vage smaaktonen die ik wel herken. Het is niet anders.

8 reacties

Beste medereiziger, wat heb je weer een indrukwekkend blog gemaakt en wat bijzonder fijn te lezen dat je stapsgewijs weer wat sterker wordt en meer energie krijgt! Net als jij (en ontelbare anderen) raakt het me enorm wat er in de wereld gebeurd. Zoveel zinloos geweld over grenzen, religie en heel vaak ook zomaar om niets. Het lijkt een onmogelijkheid om ooit in vrede met elkaar te kunnen samenleven en dat is uiterst vreemd als je bedenkt dat we allemaal in de kern vreedzame en liefdevolle wezens zijn. Ergens zijn we massaal die kern vergeten en is deze ellende wellicht nodig om ons die kern weer te herinneren. Misschien ben ik een onverbetelijke optimist, maar ik blijf desondanks geloven dat het goede overwint. Diezelfde ellende heeft immers ook velen samengebracht in een collectief verzet tegen al het zinloze geweld. Ik wens je liefdevolle paasdagen en oneindig veel vreedzame en mooie gedachten! Liefs, Rita.
Laatst bewerkt: 05/07/2017 - 19:14
Alvast heel veel genieten toegewenst op Cyprus Jerrel! En wat fijn dat de lijn zo mooi stijgt.
Groet!
Laatst bewerkt: 05/07/2017 - 19:14
Rita, dank je voor je reactie. Ook ik ben van nature een optimist en geloof dat er uiteindelijk weer een natuurlijk evenwicht ontstaat, als we inzien dat we een zijn en met elkaar verbonden. We zijn allemaal kinderen van de sterren. Hele fijne Paasdagen!
Laatst bewerkt: 05/07/2017 - 19:14
Jerrel! Je deed je best weer. Wat fijn om mee te lezen wat er in jouw wereld gebeurt: muziek, collega , werk, Brussel, energie... Ook ik ben - net als mijn voorganger- een onfelovelijke optimist: ik bedoel: IK WIL BLIJVEN GELOVEN IN UTOPIA, HET GOEDE VAN DE MENS... Uit jouw woorden klinken verbijstering en vertwijfeling. Natuurlijk. Maar ik lees en ik voel ook zoveel liefde en betrokkenheid hier op de site. Dat is er óók!! Dat komt niet op teevee! Een vertekend beeld van de werkelijkheid; een éénzijdig beeld dan?! Ik lees graag mee en dank je nogmaals. Om wie jij bent. Om wat je schrijft. Om hoe je leeft. En lieft. Dag lieve man!
Laatst bewerkt: 05/07/2017 - 19:14
Wat fijn om te lezen dat het goed met je gaat en dat je je eigen grenzen kunt aangeven. Dat blijft moeilijk en voor de buitenwereld is het maar moeilijk te begrijpen. "Je leeft nog en ziet er weer goed uit. Eind goed al goed en wat maakt het dan uit dat je niet alles meer proeft of kunt eten." Zo langzamerhand vinden we gelukkig allemaal een weg om hiermee om te gaan.

Wat een heerlijk vooruitzicht om weer naar de zon te gaan. Wij hebben onze vakantie naar Oostenrijk inmiddels ook weer geboekt en kijken er zo naar uit. Dat wordt weer ouderwets genieten. Ondanks alle ellende op de wereld durven we dit soort dingen gelukkig nog steeds te doen.

Marga.
Laatst bewerkt: 05/07/2017 - 19:14
Dank je wel voor je reactie Marga. Alle negatieve dingen verdwijnen inderdaad langzaam naar de achtegrond. Wat fijn voor jullie ... vakantie in Oostenrijk. Ik wens jullie alvast heel veel voorpret. Groetjes.
Jerrel
Laatst bewerkt: 05/07/2017 - 19:14