In de volgende versnelling ...

We kennen het allemaal wel. Je zit achter het stuur in de auto. Je trekt op … je voet op het gaspedaal. Planken en vaart maken. Eenmaal in beweging bereik je een punt dat je geen extra snelheid meer kunt maken. Het is een punt dat je naar een volgende versnelling moet schakelen om harder en ook verder te kunnen richting jouw bestemming. Afgelopen woensdag (20 juli) had ik een soortgelijk gevoel bij mijn afspraak bij het Helen Dowling Instituut. Hier heb ik het afgelopen driekwart jaar veel steun gevonden bij het hervinden van mijn mentale balans. Het was mijn allerlaatste afspraak. Ik ben op een punt beland dat ik weer zelf verder kan. We hebben het proces dat ik heb doorlopen geëvalueerd en ik kan niets anders concluderen dat de begeleiding mij heeft geholpen inzicht te krijgen in de werkelijke impact van kanker op mij op verschillende fronten. De bewustwording is nodig om te kunnen werken aan de acceptatie en de verwerking. Pffff … ik was diep gezonken en kom van ver. Hoe gesloopt voelde mijn lichaam … verzwakt en moe. Al die vreselijke bijwerkingen waren een lijdensweg. Ik wilde toen echt maar 1 ding en dat was dat het allemaal stopte. Ik zocht wanhopig naar een uitweg. De hulp kwam van het HDI. In het laatste gesprek passeerde alles weer een beetje de revue. Daarmee kwamen bij mij ook de emoties los en ook de tranen. Geen tranen van verdriet, maar van blijdschap en geluk. Van dankbaarheid voor de persoonlijke groei die ik door deze ervaring heb kunnen maken. Ook trots op wat ik heb bereikt. Ik voel me op dit moment absoluut rijker en gezonder dan ik ooit was. Alle ellende ligt achter me en kan weer op eigen benen mijn weg vervolgen.
De grootste winst voelt voor mij dat ik de regie over mijn gezondheid en mijn leven naar me toe heb getrokken, althans voor de zaken waar ik invloed op heb. Niemand anders is daar verantwoordelijk voor dan ikzelf: "Me, Myself and I"! De periodieke controles in het ziekenhuis beschouw ik als APK-controles. Als er stront aan de knikker is, ben ik echt de eerste die het merkt. Meer waarde hecht ik in deze fase aan mijn bezoeken bij de natuurarts. Hier ben ik onlangs nog geweest (13 juli). Ik ga gewoon door op de ingeslagen weg, d.w.z.: mijn aangepaste voedingspatroon aangevuld met supplementen, periodieke ontgiftingskuren en balanceren van stress. Ik heb onder een microscoop met eigen ogen het positief effect op mijn bloed gezien en kunnen vergelijken met de vorige keer. Voor mij een bevestiging dat ik op het goede spoor zit met het versterken van immuunsysteem en het van binnenuit voorkomen dat de kanker terugkeert.
Het gaat al met al goed me en ik merk dat ik een nieuwe, volgende fase begin: de volgende versnelling. Kanker verdwijnt steeds verder naar de achtergrond. Een lotgenoot schreef heel treffend: "weer een beetje terug op aarde en niet alleen denken aan de toekomst, maar er ook aan beginnen". Zo voelt het ook.Vanaf 1 september ga ik weer 100% werken in mijn oude functie. Eerst nog op vakantie. Komende maandag gaan we ouderwets kamperen met de tent in Zuid-Frankrijk. Heerlijk buiten leven als god in Frankrijk. Het wordt volop genieten, vooral ook omdat het zo goed als zeker de laatste keer is samen met de kinderen. De hangmat gaat mee en natuurlijk ook mijn gitaar. Dochterlief en ik doen ongetwijfeld wat optredens op de camping. Ik verheug me erop! Ik ben ook weer intensiever aan het sporten en doe naast het zwemmen ook 1-2 per week aan fitness in een sportschool. Niet overdreven, maar ik hou het op extra beweging op de crosstrainer, roeien en krachtoefeningen met gewichten. Enkele weken geleden ben ik ook begonnen met een opbouwschema voor 5 km hardlopen. Ik heb me tot doel gesteld om begin september de 3 mijl run van de Bridge To Bridge te lopen. Het is misschien te ambitieus, maar we zien wel of ik het red. Ik luister nog steeds goed naar mijn lichaam en blijf ervoor waken dat ik mijn energie zorgvuldig balanceer.