oh dear.....!

Ik voel de somberheid weer over me heen dalen................. Ik slaap goed, maar word elke dag (veel te )vroeg wakker. Ik ga rond twaalven naar bed en wil omstreeks tien uur wakker worden. daar zet ik de wekker voor. Ik schaam me niet: ik hou van slapen en uitslapen! Dus als ik om vijf/zes uur wakker word, vind ik het vervelend. Ik ga liggen malen over mijn leven. Wat is er allemaal gebeurd en hoe kan het toch dat kanker heb? Ofschoon ik de afgelopen periode kleine succesjes heb geboekt met alle testen en de behandelingen die zonder al te veel gedoe zijn verlopen, maak ik me zorgen. Ik zie er vreselijk tegenop om weer een kuur te krijgen. Het staat me enorm tegen. Als ik denk aan de buisjes met die rode vloeistof word ik meteen onpasselijk. Gatver! Ook de medicatie die ik moet slikken staat me steeds meer tegen. Het slikken gaat niet makkelijk. Het is alsof mijn keel dicht gaat zitten en mijn hart gaat tekeer. Ik ben het niet gewend om zoveel dingen te slikken. Ik slik normaal maar 3 kleine pilletjes voor mijn hoge bloeddruk, cholesterol en allergie. Dat ging altijd goed, maar ik heb nu veel moeite met al het andere. 

Deze week hebben 2 mensen mij eraan herinnerd, dat ik volgende week alweer voor de kuur moet. De laatste! Shit, het is volgende week al. Ik had het niet erg gevonden om het nog één week uit te stellen. Mijn lichaam is goed hersteld en ik wil het graag iets langer zo houden. Aan de andere kant ben ik opgelucht dat het de laatste is. Ik hoop zó, dat het werkelijk de laatste is, voor altijd! Maar dat kan ik niet met zekerheid zeggen. Want stel je voor dat ik na de operatie toch weer moet? Dat idee heb ik zo ver mogelijk op de achtergrond gedrukt. Het is niet ondenkbaar dat het gebeurt. Ik heb het niet erover gehad met mijn dokter, maar ik weet zelf ook wel dat dat een scenario kan zijn.

Ik moet ook steeds vaker denken aan de operatie en daar word ik heel onrustig van. Wat een gedoe! Ik heb steeds beelden in mijn hoofd van mezelf liggend op het IC met al die toeters en bellen. En vooral van wat ik erna te horen krijg...... of het gelukt is om de tumor in het geheel weg te halen en of ik beperkingen aan heb overgehouden. Ik zal mezelf  als een soort kameleon weer weten aan te passen aan de nieuwe situatie, dat weet ik, want dat zit wel in mij. Ik kan mij best goed aanpassen aan nieuwe situaties, maar dat wil niet zeggen dat het me niets doet. 

Ik ben vanmorgen een beetje geschrokken. Ik lag op het bed bij de fysiotherapeut voor mijn oedeemtherapie en ineens begon ik pijn te voelen in mijn buik. De sarcoompijn! Of is het mijn eierstok? Ik heb tot nu toe elke keer de tumor gevoeld. Maar vanmorgen leek het weer pijn te gaan doen. Het voelt alsof er iets uit elkaar getrokken wordt rechts onder in mijn buik en het trekt ook naar mijn been toe. Rechts onder in mijn buik voelt ook opgezwollen aan. Ik was meteen stil, down en bezorgd. Ik heb bij thuiskomst maar weer paracetamol geslikt. Dus ik ben weer meteen van slag. Ik kijk het vandaag en morgen even aan anders bel ik met het AvL.

Dus vrijdag 26 april krijg ik de laatste kuur. Zullen ze op de afdeling ook een bel hebben die ik mag luiden omdat het de laatste keer is?