Grappig, "in een coconetje leven" is hoe ik het noem als ik even geen zin heb in mensen. Dan hou ik lekker de gordijnen dicht, doe ik mijn koptelefoon met noise-cancellation op met muziek, en zet ik mijn telefoon op do-not-disturb. Soms kan het ook oh-zo lekker zijn om de wereld even de rug toe te keren en in mijn eigen wereldje te gaan leven, de rust weer even terug te vinden en kaas te maken van mijn gedachtes en emoties. Je zal verbaast staan wat voor ellende er uit komt als je een hele dag met je spendeerd, maar het uiteindelijke resultaat is dat ik daar ook weer opgelucht en sterker uit kom, een soort van "herboren" gevoel... vandaar dat ik het "in een coconetje leven" noem.
Maar, met deze lockdown en maatregelen is er ook zoiets als "teveel terug gegooid worden op jezelf". Daar had ik al last van voor mijn diagnose, omdat ik vorig jaar, eind februari ben gescheiden en in een vreemde stad ben gaan wonen, en kort daarna de eerste "slimme" lockdown kwam, en daarna een 2de, die maar voort lijkt te slepen, begint dat wel aardig frustrerend te worden momenteel. Maar ik vraag het me serieus af of ik mijzelf wat meer dingen zou toestaan als het zou mogen. Mensen met een hematologisch maligniteit worden in dezelfde risico-groep geplaatst als de 70 plussers (kwa energie niveau voel ik me ook zo) dus ik denk dat het meer gaat om de vaccinatie-graad, en of gevaccineerde mensen het virus ook niet meer door kunnen geven, want ik betwijfel of ik die stamcel transplantatie zou overleven als ik van een ventilator af kom. Dus in dat optiek kan de overheid lullen wat ie wil, ik zal toch als een monnik blijven leven totdat er veel meer duidelijkheid is, alhoewel ik toch al weinig hoop heb dat deze duidelijkheid er gaat komen voordat ik mijn stamcel transplantatie moet ondergaan. Maar goed, wijsheid komt met de tijd. Voor nu is het gewoon: "EVERYTHING IS FUCKED"
zo. dat is er uit! Excuus voor deze lap tekst, maar erg bedankt voor je berichtje :)
Geen excuses! Fijn dat je je zo vrij / veilig voelt hier je ei te leggen. Het is nogal niet niks waarmee jij dealen moet! Schrijf en vertel zo lang je wilt en zoveel je wilt!
Eat sleep survive? In my eyes you come to thrive! By making your emotions come alive! Gifting the world poets by which to abide. Your words are your sword and through you have come to live! Long after your reign will they survive!
Dit gedicht typeert mijn eentonige leven met kanker. Maar toch, wat hou ik van dat leven. Want inderdaad, er zijn, naast dagen die ik 'barely survive' zeker ook dagen dat ik me 'never more alive' voel, juist omdat de dood in mijn nek hijgt.
Dankjewel voor je lieve reactie, kan het niet helpen om toch even een klein traantje weg te pinken :)
Normaal deelde ik mijn poezie (of hoe dit ook genoemd mag worden) alleen met Hanneke, maar omdat zij dat altijd mooi vond, en sinds ik met Ron gesproken heb heeft het mij toch wel de kracht gegeven om dit wat meer met de buitenwereld te delen, of minder schaamte in ieder geval.
10 reacties
Zeker met de coronamaatregelen gaat dat op. Eat, sleep and survive. Ik hoop zo dat je meer voelt, meer mee maakt. Hang in there XXX
Pfff ff
Hier hetzelfde.Lijkt wel of ik in een cocoon leef.
Grappig, "in een coconetje leven" is hoe ik het noem als ik even geen zin heb in mensen. Dan hou ik lekker de gordijnen dicht, doe ik mijn koptelefoon met noise-cancellation op met muziek, en zet ik mijn telefoon op do-not-disturb. Soms kan het ook oh-zo lekker zijn om de wereld even de rug toe te keren en in mijn eigen wereldje te gaan leven, de rust weer even terug te vinden en kaas te maken van mijn gedachtes en emoties. Je zal verbaast staan wat voor ellende er uit komt als je een hele dag met je spendeerd, maar het uiteindelijke resultaat is dat ik daar ook weer opgelucht en sterker uit kom, een soort van "herboren" gevoel... vandaar dat ik het "in een coconetje leven" noem.
Maar, met deze lockdown en maatregelen is er ook zoiets als "teveel terug gegooid worden op jezelf". Daar had ik al last van voor mijn diagnose, omdat ik vorig jaar, eind februari ben gescheiden en in een vreemde stad ben gaan wonen, en kort daarna de eerste "slimme" lockdown kwam, en daarna een 2de, die maar voort lijkt te slepen, begint dat wel aardig frustrerend te worden momenteel. Maar ik vraag het me serieus af of ik mijzelf wat meer dingen zou toestaan als het zou mogen. Mensen met een hematologisch maligniteit worden in dezelfde risico-groep geplaatst als de 70 plussers (kwa energie niveau voel ik me ook zo) dus ik denk dat het meer gaat om de vaccinatie-graad, en of gevaccineerde mensen het virus ook niet meer door kunnen geven, want ik betwijfel of ik die stamcel transplantatie zou overleven als ik van een ventilator af kom. Dus in dat optiek kan de overheid lullen wat ie wil, ik zal toch als een monnik blijven leven totdat er veel meer duidelijkheid is, alhoewel ik toch al weinig hoop heb dat deze duidelijkheid er gaat komen voordat ik mijn stamcel transplantatie moet ondergaan. Maar goed, wijsheid komt met de tijd. Voor nu is het gewoon: "EVERYTHING IS FUCKED"
zo. dat is er uit! Excuus voor deze lap tekst, maar erg bedankt voor je berichtje :)
liefs,
Alex
Geen excuses! Fijn dat je je zo vrij / veilig voelt hier je ei te leggen. Het is nogal niet niks waarmee jij dealen moet! Schrijf en vertel zo lang je wilt en zoveel je wilt!
Lieve groetjes Hebe
Tja herkenbaar.
Hoop dat je snel weer meer mag en kan.
Makker! I felt that! ♥️
Eat sleep survive? In my eyes you come to thrive! By making your emotions come alive! Gifting the world poets by which to abide. Your words are your sword and through you have come to live! Long after your reign will they survive!
Bless!!
Alleen maar liefde ♥️🙏
Holy shit, i felt that too! <3
Thank u :)
Heel mooi, net als ook jouw vorige blogs.
Dit gedicht typeert mijn eentonige leven met kanker. Maar toch, wat hou ik van dat leven. Want inderdaad, er zijn, naast dagen die ik 'barely survive' zeker ook dagen dat ik me 'never more alive' voel, juist omdat de dood in mijn nek hijgt.
Dank je wel voor je inspirerende blog.
Hanneke
Dankjewel voor je lieve reactie, kan het niet helpen om toch even een klein traantje weg te pinken :)
Normaal deelde ik mijn poezie (of hoe dit ook genoemd mag worden) alleen met Hanneke, maar omdat zij dat altijd mooi vond, en sinds ik met Ron gesproken heb heeft het mij toch wel de kracht gegeven om dit wat meer met de buitenwereld te delen, of minder schaamte in ieder geval.
Liefs,
Alex
Zéér waar!
Liefs xxx