23 november 2024: alweer 18 jaar aan bijzondere herinneringen
Onze zoon werd gisteren, zaterdag 23 november 2024, alweer 36… En ja, dan zijn we alweer 18 jaar verder. Waar blijft de tijd en toch ook altijd elk jaar weer een bijzondere datum.
Toen hij 18 werd mocht ik gedurende al mijn chemokuren in het UMCG één avond en nachtje naar huis omdat met hem te vieren. Van dat “vieren” kwam echter niet veel met net een chemoweek achter de rug, waarvan ik nog behoorlijk ziek was.
Gelukkig begrepen de artsen hoe belangrijk die gebeurtenis voor mij was en ging ik met medeneming van een tas met medicatie naar huis. Eten en drinken mocht ik niet vanwege mijn oesofagotracheale fistel die de opgezette hodgkin lymfeklieren veroorzaakt hadden. Een duodenum sonde zorgde ervoor dat ik per dag toch mijn 3000 kcal. binnen kreeg omdat ik in amper twee maanden meer dan 40 kg was afgevallen.
Maar wel naar huis omdat de kans dat ik zijn 19e verjaardag nog zou meemaken door de artsen niet echt groot werd ingeschat. “Dus ja als je dan toch dood moet gaan, kan dat ook thuis” zullen ze wel gedacht hebben."
Herinneringen aan die bijzondere verjaardag heb ik niet echt, maar wel aan de nacht die daarop volgde. Dood en doodziek werd is… was ik. Overgeven, overgeven en overgeven totdat er uiteindelijk er uiteindelijk enkel nog gal en nog meer gal naar boven kwam.
Voor mijn partner Hanny uiteindelijk voldoende reden om contact met het UMCG op te nemen. De reactie van het UMCG was kort en helder; met spoed naar Groningen en via de spoedeisende hulp naar binnen.
Samen met onze 20 jarige dochter die in Groningen studeerde, bracht Hanny mij naar het UMCG. Daar werd ik op een bed gelegd en was het wachten op toen nog jonge hematoloog Huls. En hartstikke vriendelijke man die tegenwoordig de chef is op hematologie.
Of ik daar lang of kort gelegen heb, weet ik niet meer en wat er allemaal is gezegd en besproken ook niet meer. De gesprekken werden vooral met Hanny en onze dochter gevoerd. Via, ja via wat… geen idee… maar uiteindelijk kwam ik terecht op een één-persoonskamer op E4 waar met veel Losec uiteindelijk het overgeven werd gestopt en waar ik een klysma kreeg om de misselijkheid te verdrijven.
Dat lukte na een paar uren en viel ik dood en doodmoe uiteindelijk in een diepe slaap. Hanny en onze dochter hielden de wacht en hadden contact met onze net 18 jarige zoon, die in de loop van de dag door dochterlief werd opgehaald.
Ruim zeven dagen heb ik op E4 gelegen met nauwelijks ander bezoek dan Hanny, dochter en zoon. Wonder boven wonder knapte ik in die week, tot grote verbazing van de artsen en verpleegkundigen, toch zodanig op dat de artsen besloten dat ik het chemotraject dat uiteindelijk zou gaan leiden tot de stamceltransplantie die startte op 5 februari 2007, kon vervolgen. Ik voelde mij prima… nou ja, gelet op de omstandigheden prima dan.
De reeks chemotherapie Dhap-Vim-Dhap werd vervolgd. Te (her)starten met Vim.
