Week met mixed emotions!
Gelukkig is manlief afgelopen maandagavond weer veilig op ‘t nest teruggekeerd. Ben in de periode dat ik mezelf alleen moest zien te redden door heel veel lieve mensen heerlijk vertroeteld. Heb er al eerder over geschreven, blijf me toch elke keer weer opnieuw verwonderen over het feit dat het vangnet, mijn vangnet in dit geval, zich als een oester sluit op het moment dat daar behoefte aan is. Zoveel warme gevende armen maken mij verlegen, klein, dankbaar!
Pareltjes zijn het.
Of het nu de kleurige, mooie bos bloemen is van mijn kapper, waar ik een ‘time-out’ moest nemen, of de homemade gehaktballen in tomatensaus van broerlief, ik heb alle verwennerij met heel veel plezier en blijdschap in ontvangst genomen.....
Vandaag nog een geweldig slotakkoord: manlief overhandigde me zojuist een twaalftal geschilderde miniatuurdoekjes uit Piemonte. Elke workshopdeelnemer heeft een prachtig werkje voor ons tweetjes gecreëerd. Een creatieve dankbetuiging waarmee de schitterende omgeving, de kleuren van onze tuin, ons huis, de warmte van de zon, de aarde en een aantal geportreteerde artiesten, in een oogopslag het gevoel van ‘daarginder’ laat terugkeren.
Ik voelde m’n tranen omhoog komen, ik proefde de liefde, de warmte die uit al die geschilderde ansichtkaarten over de keukentafel heen golfde. Heb al een mooie plek op de muur gevonden waar ze komen te hangen; op welke manier moeten we nog bedenken maar hangen zullen ze! Lieve schilders, ook jullie verschrikkelijk bedankt!
Toch wel prettig dat er nu iemand extra op mij let; er gebeurden een aantal nare dingen deze week. Alleen is dan toch maar alleen. Allereerst kreeg ik na ‘n keer flink m’n neus snuiten een fikse neusbloeding. Normaal geen probleem maar wegens de door mij dagelijks te slikken bloedverdunners best wel even erg lastig. Na een uur knijpen liep het nog uit twee neusgaten..... Ivoorkleurige badmat, nachtkleding, parket, alles was inmiddels ernstig rood gekleurd. Ik probeerde niet in paniek te raken maar kreeg wel visioenen van mezelf, te voet op weg naar de huisarts met grote proppen opgerold toiletpapier in m’n neus. Een theedoek met ijsblokjes redde me dit keer van de ondergang.
Het volgende debacle deed zich ook thuis voor, na mijn trainingssessie, in de namiddag op diezelfde maandag. Na een half uurtje uitpuffen in de luie zetel voelde ik dat mijn hart ineens niet meer in het juiste ritme sloeg. Ik kon het bijna niet geloven: ‘Een half jaar geleden met succes geholpen aan hartritmestoornissen en nu dit?’ Met een App op m’n iPhone kan ik mijn hartritme registreren en ja hoor, inderdaad, het was goed mis. Ben meteen plat op de bank gaan liggen, heb toen even m’n tranen de vrije loop gelaten. ‘Nee, dit kon ik er niet bij gebruiken. Niet nu!’ Had inmiddels het nummer van mijn cardioloog onder handbereik. Het was nog geen zes uur, kon hem altijd nog bellen.......
Ik weet uit ervaring dat ik niet zo maar ineens het loodje leg maar toch....., leuk was het niet. Gelukkig herkende mijn dierbaar orgaan op een gegeven moment de juiste maat; ik kon weer opgelucht adem halen. Oncoloog heeft de dag daarna contact gehad met cardioloog, ik kan doorgaan met de trainingen maar moet persé tussen elk toestel flink rust nemen. Doe ik dus morgen!
Last but not least ontdekte pedicure vanmiddag dat een nagel van mijn grote teen aan één kant los zat. Tja, was ik al bang voor, had echter totaal niets gevoeld!
Hij gaat er niet afvallen (volgens voetendame); ik zal alle nageltjes echter zo goed als mogelijk blijven vertroetelen. Misschien kunnen we het samen nog vier weken volhouden....., dan zit mijn Taxuskuur erop. Kunnen ze bijkomen van alle ellende.
Ik hoop het van ganser harte!
Liefs,
xxx
Okkie
Pareltjes zijn het.
Of het nu de kleurige, mooie bos bloemen is van mijn kapper, waar ik een ‘time-out’ moest nemen, of de homemade gehaktballen in tomatensaus van broerlief, ik heb alle verwennerij met heel veel plezier en blijdschap in ontvangst genomen.....
Vandaag nog een geweldig slotakkoord: manlief overhandigde me zojuist een twaalftal geschilderde miniatuurdoekjes uit Piemonte. Elke workshopdeelnemer heeft een prachtig werkje voor ons tweetjes gecreëerd. Een creatieve dankbetuiging waarmee de schitterende omgeving, de kleuren van onze tuin, ons huis, de warmte van de zon, de aarde en een aantal geportreteerde artiesten, in een oogopslag het gevoel van ‘daarginder’ laat terugkeren.
Ik voelde m’n tranen omhoog komen, ik proefde de liefde, de warmte die uit al die geschilderde ansichtkaarten over de keukentafel heen golfde. Heb al een mooie plek op de muur gevonden waar ze komen te hangen; op welke manier moeten we nog bedenken maar hangen zullen ze! Lieve schilders, ook jullie verschrikkelijk bedankt!
Toch wel prettig dat er nu iemand extra op mij let; er gebeurden een aantal nare dingen deze week. Alleen is dan toch maar alleen. Allereerst kreeg ik na ‘n keer flink m’n neus snuiten een fikse neusbloeding. Normaal geen probleem maar wegens de door mij dagelijks te slikken bloedverdunners best wel even erg lastig. Na een uur knijpen liep het nog uit twee neusgaten..... Ivoorkleurige badmat, nachtkleding, parket, alles was inmiddels ernstig rood gekleurd. Ik probeerde niet in paniek te raken maar kreeg wel visioenen van mezelf, te voet op weg naar de huisarts met grote proppen opgerold toiletpapier in m’n neus. Een theedoek met ijsblokjes redde me dit keer van de ondergang.
Het volgende debacle deed zich ook thuis voor, na mijn trainingssessie, in de namiddag op diezelfde maandag. Na een half uurtje uitpuffen in de luie zetel voelde ik dat mijn hart ineens niet meer in het juiste ritme sloeg. Ik kon het bijna niet geloven: ‘Een half jaar geleden met succes geholpen aan hartritmestoornissen en nu dit?’ Met een App op m’n iPhone kan ik mijn hartritme registreren en ja hoor, inderdaad, het was goed mis. Ben meteen plat op de bank gaan liggen, heb toen even m’n tranen de vrije loop gelaten. ‘Nee, dit kon ik er niet bij gebruiken. Niet nu!’ Had inmiddels het nummer van mijn cardioloog onder handbereik. Het was nog geen zes uur, kon hem altijd nog bellen.......
Ik weet uit ervaring dat ik niet zo maar ineens het loodje leg maar toch....., leuk was het niet. Gelukkig herkende mijn dierbaar orgaan op een gegeven moment de juiste maat; ik kon weer opgelucht adem halen. Oncoloog heeft de dag daarna contact gehad met cardioloog, ik kan doorgaan met de trainingen maar moet persé tussen elk toestel flink rust nemen. Doe ik dus morgen!
Last but not least ontdekte pedicure vanmiddag dat een nagel van mijn grote teen aan één kant los zat. Tja, was ik al bang voor, had echter totaal niets gevoeld!
Hij gaat er niet afvallen (volgens voetendame); ik zal alle nageltjes echter zo goed als mogelijk blijven vertroetelen. Misschien kunnen we het samen nog vier weken volhouden....., dan zit mijn Taxuskuur erop. Kunnen ze bijkomen van alle ellende.
Ik hoop het van ganser harte!
Liefs,
xxx
Okkie
