Vermoeidheidsmoe.

De afgelopen dagen zijn bijzonder ‘gevuld’ geweest. Klinkt anders dan ‘Ik had het keidruk’ maar komt op hetzelfde neer. Er moest zo verschrikkelijk veel tegelijkertijd afgewerkt worden.....
Een van die af te handelen zaken was o.a. de aankomst van onze eerste AirB&b gasten morgenmiddag in Piemonte. Op mijn oproep, een hele tijd geleden hier in dit blog, of iemand zin had om in juli lekker in een schitterende omgeving (eigen appartement) onze reeds geboekte gasten te verwelkomen en de nog levende planten in potten te bewateren, kwam godzijdank één reactie. En nog eens niet van de eerste de beste.....

Ex-zwager, vader van mijn zusjes kids, zag dit wel zitten. Ex-zwager is gewend om zichzelf in z’n uppie te redden, is creatief, inventief, geeft om mensen. Geen werkkring meer, heeft partner die zich niet ‘verlaten’ voelt plus hij houdt van uitdagingen. Beter kan toch niet? Manlief en ik waren er in ieder geval heel erg content mee.

We konden deze week een avond in het verre Limburg bij ze aanschuiven om onder het genot van een fantastische barbecue alle voorkomende ‘Italiaanse’ zaken door te spreken. Handleidingen moesten worden geproduceerd. Peter had zich gebogen over de handleiding ‘Onderhoud zwembad’. Ik produceerde de gastenlijst met namen, telefoonnummers, data, aantal, nationaliteit etc.
Daarnaast een soort overzicht van alle voorkomende werkzaamheden. In het engels aangezien onze vrienden in Italy eveneens ‘standby’ zullen zijn. Proberen de Noorse gasten te contacten, vertellen dat ik niet aanwezig kan zijn maar dat ze toch kunnen intekenen voor een welkomsdiner. Ja, ex-zwager kan ook nog eens heerlijk koken!

In ieder geval, er moest gewoon superveel uitgezocht, geregeld en genoteerd worden. Mijn werktempo is niet meer wat het geweest is. Concentratievermogen ver beneden peil, vermoeidheid. Al met al zou ik dik in de ziektewet zitten als ik mijn baan nog had. Begrijp werkelijk niet hoe sommige kankercollega’s het voor elkaar krijgen zichzelf, hun gezin, werkkring, etc. op een en dezelfde dag telkens afwisselend op de eerste plaats te zetten. Moet je toch onderhand door je hoeven zakken!

Heb laatst met oncoloog over mijn vermoeidheid gesproken. Naast mijn moe zijn heb ik gewoon helemaal nergens last van. Net alsof ik geen kanker heb als ik niet in de spiegel kijk.....
Volgens oncoloog ‘stapelt’ vermoeidheid zich. Ik weet dat deze kuur de ‘zware’ kuur is, ga ervan uit dat mijn lichaam nu enorm veel energie verbruikt. Allerlei niet normale processen moeten extra in gang worden gehouden. Ik eet als een bouwvakker.
Kanker hebben is een dagtaak!

Het zeer onaardige voor mij is dat ik de afgelopen jaren echt op een half pitje heb geleefd. Mijn hartritmestoornissen (2 verschillende) zorgden ervoor dat elke beweging een uitputtingsslag was. Zo lang ik me rustig hield was er niet veel aan de hand, hartslag was alleen erg hoog. Op het moment dat lichaam om extra pompfunctie vroeg in geval van beweging, probeerde mijn hart zich goed van zijn taak te kwijten, begon als een gek te pompen. Daardoor werd ik duizelig, begon te transpireren, kreeg ademtekort. Mijn organen werden niet op de juiste manier van bloed voorzien. Kleine wandelingetjes werden pijnljjke marathons. Trappen moesten altijd in gedeeltes worden afgelegd. Klote periode!

Wat een geluk toen afgelopen maart de ingreep in het UZA perfect geslaagd bleek! Mijn actieve leven kon langzamerhand beetje bij beetje weer opgebouwd worden. Alle vermoeidheid was als bij toverslag verdwenen.....
Het heeft krap een maand mogen duren voordat de volgende vermoeidheid zich aan kwam melden. Nu kwam hij geniepig via de achterdeur binnen geslopen. Mmmmm. Die hadden we niet aan zien komen. Ik ben op dit moment niet ‘kankermoe’ maar ‘vermoeidheidsmoe’.
Best bizar toch?

Liefs,
xxx
Okkie