Gaan jullie nog naar Italië?
Nadat ik vanmorgen vanuit bed de rolluiken omhoog liet gaan viste ik allereerst m’n zakje frambozensap omhoog. Nee, nog teveel cc in 24 uur. Dat wordt vandaag alleen maar holter en stickers bij de rechtmatige eigenaar inleveren. Geen ramp. Veel last heb ik er niet van; het is hooguit af en toe wat onhandig.
Het tijdsbesef is de laatste weken helemaal weg. Mijn agenda moet erbij komen om te zien of iets nu een of twee weken geleden gebeurd is.
Zo ook met de vragen die me gesteld worden of en wanneer we weer naar Italië gaan. Ik moet me vervolgens uit mijn nieuwe realiteit worstelen, de vensters naar de buitenwereld openen teneinde een poging te wagen mijn geimplodeert bestaan ruimte te geven.
Natuurlijk is er een andere werkelijkheid naast de onze....
Buiten in de zon fietsen kinderen richting school. In onze voortuin worden gymlessen gegeven. Anderen liggen languit in het gras te lezen, te vrijen, te stoeien.
Joodse gezinnen lopen in slierten door het park te slenteren.
Hoe lang is het nu geleden dat de we van de treurige kankerrealiteit van Betty en oudste broer in één klap terecht kwamen in de godzijdank nog niet zo dodelijke klote-kut wereld van Peter en mij? Jaren lijken het, weken zijn het.
Italië ligt op dit moment ver buiten de cirkel tot waar ik kijken kan.
Als ik m’n ogen sluit kan ik de frisse lucht ruiken die in de vroege ochtend vanuit de bergen richting ons huis gekropen is. Ik zie de tientallen schakeringen groen die in de loop van de dag nieuwe tinten groen gaan voortbrengen. Ik hoor het rustige gekabbel van het water beneden.
Ik heb nu teveel aan m’n hoofd om dat alles te missen.
We zullen ontdekken hoeveel tijd er tussen alle was- en smeerbeurten zit
We zullen ervaren hoe mijn lichaam daarop reageert
We zullen zien of er inderdaad korte tussentijdse tripjes te regelen zijn
We zullen bekijken of Peter niet gewoon alleen wil gaan
We zullen eigenlijk gewoon rustig moeten afwachten.
Het hele grote voordeel van dit alles is wel dat ik het heerlijk vind om nu weer eens een zomer in Antwerpen te kunnen doorbrengen. Heb ik de afgelopen jaren best wel naar verlangd zo af en toe....
Liefs,
xxx
Okkie
Het tijdsbesef is de laatste weken helemaal weg. Mijn agenda moet erbij komen om te zien of iets nu een of twee weken geleden gebeurd is.
Zo ook met de vragen die me gesteld worden of en wanneer we weer naar Italië gaan. Ik moet me vervolgens uit mijn nieuwe realiteit worstelen, de vensters naar de buitenwereld openen teneinde een poging te wagen mijn geimplodeert bestaan ruimte te geven.
Natuurlijk is er een andere werkelijkheid naast de onze....
Buiten in de zon fietsen kinderen richting school. In onze voortuin worden gymlessen gegeven. Anderen liggen languit in het gras te lezen, te vrijen, te stoeien.
Joodse gezinnen lopen in slierten door het park te slenteren.
Hoe lang is het nu geleden dat de we van de treurige kankerrealiteit van Betty en oudste broer in één klap terecht kwamen in de godzijdank nog niet zo dodelijke klote-kut wereld van Peter en mij? Jaren lijken het, weken zijn het.
Italië ligt op dit moment ver buiten de cirkel tot waar ik kijken kan.
Als ik m’n ogen sluit kan ik de frisse lucht ruiken die in de vroege ochtend vanuit de bergen richting ons huis gekropen is. Ik zie de tientallen schakeringen groen die in de loop van de dag nieuwe tinten groen gaan voortbrengen. Ik hoor het rustige gekabbel van het water beneden.
Ik heb nu teveel aan m’n hoofd om dat alles te missen.
We zullen ontdekken hoeveel tijd er tussen alle was- en smeerbeurten zit
We zullen ervaren hoe mijn lichaam daarop reageert
We zullen zien of er inderdaad korte tussentijdse tripjes te regelen zijn
We zullen bekijken of Peter niet gewoon alleen wil gaan
We zullen eigenlijk gewoon rustig moeten afwachten.
Het hele grote voordeel van dit alles is wel dat ik het heerlijk vind om nu weer eens een zomer in Antwerpen te kunnen doorbrengen. Heb ik de afgelopen jaren best wel naar verlangd zo af en toe....
Liefs,
xxx
Okkie
1 reactie
Weer even 4 keer ingelogd.... is gelukt..ben er Okkie!
De wijze waarop je weer alles neerpent, is duidelijk voor een buitenstaander.
Tijd is inderdaad relatief... en nu eerst aan jezelf denken...laat daarbuiten alles maar zijn gang gaan.
Je doet het zo goed Okkie.
Voel met je mee en komt allemaal goed.
Dikke dikke xxx
Lea