Drie maal geluk bij een ongeluk!

Mijn vermoeidheid wordt helaas alleen maar erger. Soms lijkt het wel of ik gewoon door m'n knieën knik, moet zorgen dat ik niet op m'n snuffert terecht kom. Laatst ben ik gesneuveld vlak voor het revalidatiegedeelte van het Monica. Was een combinatie van vermoeidheid en luiheid. Naast de slagboom voor de ingang van de parkeerkelder is nog net zo'n dikke meter voet/fietspad overgelaten. Een echtpaar liep gearmd richting slagboom; ik kwam van de andere kant, manoeuvrerend op m'n fietske om niet te moeten afstappen. De training had me, zoals altijd, totaal uitgeput.

Echtpaar liep niet zo snel, ik stond bijna stil. Nadat ze naar mijn zin veel te laat door de opening liepen gaf ik een hengst op de trappers om de hindernis te kunnen nemen. Helaas had ik inmiddels teveel snelheid verloren, begon te wiebelen, klapte met m'n voorwiel tegen de muur van de bloembak aan de zijkant. Bam, daar lag ik. Als een gevallen engel, doodstil, met fiets boven op mij. Allereerst probeerde ik liggend de schade op te nemen. Bewoog voorzichtig meerdere lichaamsdelen, alles functioneerde gelukkig naar behoren. Auto's stopten, mensen kwamen aangehold. Waar kun je nu beter je botten breken dan voor de ingang van een ziekenhuis? Twee personen zetten eerst het rijwiel rechtop, daarna mij. Nog wat gevoeld, geduwd, getrokken. Pfff, wat een opluchting: zelfs geen schrammetje! Alleen mijn linkerheup was een paar dagen wat gevoelig; ik had weer eens heel veel geluk gehad!

Diezelfde dag had ik nog meer geluk bij een ongeluk. Mijn hartritmestoornissen keerden voor even terug. Thuisgekomen voelde ik opeens al uitpuffend dat m'n hart even de weg kwijt was. 'Nee, toch niet! Laat dit alstublieft niet waar zijn'... Met tranen in m'n ogen viel ik plat op de bank en probeerde rustig in- en uit te ademen. Het voelde niet goed. Een ooit door jongste broer getipte plus geinstalleerde App 'Cardio' bevestigde mijn vermoeden. 'Potverdomme, was het zes maanden lang na de ingreep hartstikke goed gegaan, begin oktober terug op controle en nu weer opnieuw?' Ik proberde zo rustig mogelijk te blijven liggen en zowaar, na anderhalf uur had m'n hartje weer in de smiezen in welk tempo 'geklopt' moest worden. Opluchting, opluchting.....

Oncoloog had van cardioloog te horen gekregen dat ik daardoor niet hoefde te stoppen met de revalidatie, ik moet nu echter verplicht na elk toestel 5 min. rust nemen. Dit doe ik echt heel braaf, ben als de dood dat ik van de ene ellende in de andere terecht kom. Niet dus!

Nu lijkt het erop dat ik mijn laatste twee chemo's kan vergeten. Afgelopen dinsdag bespraken we de neuropathie aan m'n vingertoppen. Ik heb er best veel last van; onopgemerkt pas ik mijn handelingen aan, vermijd zaken die niet meer lukken. Bij oncoloog moest ik een velletje papier oppakken, lukte niet. Ik schuif het van het bureau af, neem het daarna in mijn handen. De keuze voor oorknopjes of hangoorbellen hangt af van de conditie van mijn vingers. Niet alleen vervelend maar deze tijdelijke situatie kan op een bepaald moment in permanent overgaan. Dan noemt men het 'chronisch', kom je nooit meer vanaf. De uiteinden van de zenuwen zijn dan blijvend beschadigd. Volgens oncoloog had ik inmiddels genoeg chemokuren gehad en zouden we eventueel kunnen stoppen. 'Nou ja', m'n mond viel nog net niet open van verbazing, wist even niets meer te zeggen. Gegarandeerd dat het volgende week alleen maar verslechterd is.....

Dit is dus de derde keer dat ik geluk bij een ongeluk heb en drie maal is ook nog eens scheepsrecht! Jammer dat ik de laatste chemo niet met plezier en bewust heb mogen ondergaan maar blij ben ik wel.....

Liefs,

xxx

Okkie