geduld : paciente - patiënt : paciente. Volgens het Prisma woordenboek NL-ES

Het is weer tijd voor de 3 "chemo-maandagen". Kuur op dag 1, dag 8 en dag 15. Dan een rustweek en het circus begint weer opniew. Ik ben hier begin juni mee begonnen. En hoewel ik de hoeveelheid ziekenhuisbezoeken een grote aanslag vind op mijn dagelijkse leven, heb ik me erbij neergelegd. De kuren gaan me wonderwel goed af, ik kan het blijkbaar goed hebben. Ook is het erg nodig dat er "iets" gedaan wordt, want alles wat ik in het jaar hiervoor heb gehad aan behandeligen deed niks. Dus de uitzaaiingen groeiden. Er zit iets in mijn hoofd, daarvoor krijg ik morgen een mri. Om te bepalen wat het precies is en doet. Ook heb ik een wondje aan mijn gehemelte. De tandarts dacht aan kaaknecrose (ik heb ruim 3 jaar lang maandelijks Zometa gehad, maar sinds november 2023 gestopt). Ze stuurde me door naar het universitair ziekenhuis in Palma. Daar wees de foto niets uit en krijg ik een scan van hoofd/mond. De tandarts daar dacht eerder aan een uitzaaiing.... Nou, dat is geen boodschap die ik gemakkelijk naast me neer kan leggen. Deze mededeling maakt me behoorlijk ongerust. Gelukkig kan ik deze week (donderdag) al terecht voor de scan. Dus dit wordt een behoorlijk pittige week.

Zoals gezegd vanmorgen op voor kuur 1 van 3. Om half 9 bloed prikken in het ziekenhuis. Ik ben nogal moeilijk te prikken, maar de 2 keer was raak. Daarna met zoonlief koffie gedronken en een broodje gegeten. Om kwart voor 10 weer terug in het ziekenhuis, want je weet nooit hoe lang het precies duurt voordat je bij de arts wordt geroepen. Het bloed onderzoeken duurt een uur, dus ik zorg dat ik dan terug op mijn post ben. Iets voor half 11 word ik naar binnen geroepen. Sh*t, doc zelf is er niet. Vervangster ken ik niet, en zij mij ook niet. Dus mijn vragenlijst blijft in de tas, dat heeft nu geen zin. Bloed is goed, hb wat laag maar ze geven me wel wat extra ijzer bij het infuus. Mooi. Ik vraag aan de verpleger of ik die ochtend nog aan de beurt ben of dat ik 's middags terug moet komen (is ook wel eens gebeurd). Nee, vanochtend, zegt hij. Dus ik weer in de wachtkamer. Waar het leger en leger wordt. Het is koud, de airco draait op volle toeren. Na anderhalf uur vraag ik toch eens wanneer ik aan de beurt ben. Verpleegster weet het niet, sorry zegt ze. Ik zak weer terug op mijn plastic stoel. De frustratie bouwt zich op. Ik kan hier niet zo goed tegen. Wachten is nog enigszins OK als je weet hoe lang je moet wachten. Maar ik weet niets. Zijn ze me vergeten? Ben ik te ongeduldig? Is het brutaal of ongepast om iemand te vragen wanneer ik aan de beurt ben? Zij doen toch ook maar hun best, toch...?

Eindelijk, eindelijk om half 1 word ik naar binnen geroepen. Het huilen staat me nader dan het lachen. Maar kom op, ik ben een grote meid, niet zeuren. En als de verpleegster dan ook nog zegt "sorry voor het lange wachten", tja, wat moet ik dan nog zeggen?
Het aankoppelen gaat niet, er moet opnieuw geprikt worden. Jottem. Prik 3 lukt ook niet. Toch maar weer terug naar de andere arm. En een andere verpleegster. Die prikt uiteindelijk goed en de kuur kan beginnen. Het is 1 uur. Dus om 3 klaar, normaal gesproken. Maar ja, dat ijzer duurt ook nog een uur. Om kwart over 4 word ik ontkoppeld. Weet niet hoe snel ik daar weg moet. Dit ga ik zo niet volhouden, ik moet dit met mijn arts bespreken. Hoewel ik al weet dat hij er niks aan kan veranderen. En hoe groot mijn mond nu ook is, volgende keer ga ik gewoon weer gedwee mee in dit ritme. Ik kan het systeem niet veranderen, wat ik ook doe. Slikken, ademhalen en doorgaan. 

Gelukkig schijnt de zon. Het is niet meer zo belachelijk heet, slechts 30 graden. Heerlijk. Mallorca heeft ook (heeel veel) goede kanten!