Een bijzondere ontmoeting

Contact met lotgenoten kan bijzonder helend, inspirerend en troostend zijn. Daar zullen velen die hier actief zijn op het forum, het mee eens zijn. Voor mij is het zeker een reddingsboei geweest toen ik me hier in 2021 aanmeldde.
Later werd er door Dasje (ik ben je er nog steeds dankbaar voor lieve Anja, hoewel je me niet meer leest of hoort....) een lunch georganiseerd waar lotgenoten elkaar in levende lijven konden ontmoeten. Daar heb ik warme herinneringen aan en lieve mensen ontmoet waarmee ik nog steeds, ook buiten de site om, contact heb.

Door mijn rol als moderator voor de Borstkankergroep mag ik regelmatig het eerste contact zijn voor mensen die zich aanmelden op de site. Soms gaat dit geruisloos, soms komt er een reactie van de nieuwe deelnemer op terug. Alles is goed, geen verplichtingen. Het is fijn om dit te mogen doen. Als er dan een aanmelding tussenzit die, net als ik, in een ander land woont en behandeld wordt, ben ik toch extra benieuwd. Hoe is de ervaring in een ander land? Waarmee moet jij dealen? Was jouw eerste reactie wellicht ook: ik ga terug naar Nederland (je zoekt op een of andere manier toch naar iets bekends, naar houvast). Of leer je mee te gaan in het systeem zoals dat nou eenmaal geldt in jouw nieuwe land? Dit laatste is gebeurd in mijn geval, en ook in het geval van Niene, die in Frankrijk woont. Onze ervaringen kwamen behoorlijk overeen en dat maakte dat ik haar blogs graag las (en lees). En dan is het eigenlijk maar een kleine stap naar een daadwerkelijke "live" ontmoeting! Niene heeft samen met haar man een auberge een stukje zuidelijk van Clermont-Ferrand. Een prachtig tripje naar een prachtige omgeving. Zo vond ook lotgenote (en inmiddels lieve vriendin) Yuki. Dus wij togen samen naar Frankrijk!

Yuki (Ingrid) reisde vanuit Nederland, ik vanuit Mallorca. We troffen elkaar in de buurt van Lyon, en met een gehuurd autootje reden we naar Niene. Ik sla de heisa rondom mijn geannuleerde vlucht op de eerste dag maar even over. Ik kon de volgende dag om 8 uur 's morgens wél vliegen, en zo kon de vakantie toch doorgaan!
Dus Ingrid en ik treffen elkaar in Vienne, een half uurtje ten zuiden van Lyon. We drinken koffie en kletsen bij. Dat kletsen hield trouwens niet op totdat we 4 dagen later weer afscheid namen... :) We pakken de kaart erbij en zoeken een route binnendoor naar Saint Donat, de plek waar Niene haar auberge heeft. Een prachtige rit van ongeveer 4 uur. Met lunchpauzes en tussenstops komen we uiteindelijk tegen 8 uur 's avonds bij Niene aan. Die volop in actie is in haar restaurant, we zijn niet de enige bezoekers. Het is een prachtig pand, voor mijn gevoel "typisch Frans". Hout, krakende vloeren, grote open haard (die aanging want het weer in de bergen kan snel omslaan)... kortom een huis vol sfeer! We kregen een mooie ruime kamer, en nadat we ons gesettled hadden gingen we naar het restaurant voor een glaasje en een klein hapje. We hadden 's middags uitgebreid geluncht, dus dit was helemaal goed. We kletsen wat met Eric (Niene's man) en na gedane arbeid ook met Niene. Hoe bijzonder is het toch dat je direct een verbinding voelt met iemand die je niet kent, maar eigenlijk toch ook weer wel. Ik denk dat kanker ook verbindt. In ieder geval ons!

De volgende dag was nat en druilerig. En koud! Oef, daar hadden we niet direct rekening mee gehouden. Gelukkig had Niene in de loop der tijd wat achtergelaten jassen/schoenen etc opgespaard en daar konden we gebruik van maken. We gingen een rondje wandelen met Niene en Joepie, de hond. Wat een prachtig gebied is het daar, weidse blikken, groen, vulkanisch gebied, bergen op de achtergrond, water met watervallen.... Heerlijk!
Terug in de auberge moest Niene weer aan de slag in de keuken. Ingrid en ik namen de auto en gingen toeren. Jammer dat het weer niet meezat, heel af en toe kwam de zon er even doorheen. Een mooie rit en rauwe keel van het kletsen rijker kwamen we weer terug in de auberge. Daar hebben we genoten van Niene's kookkunsten! Na de koffie de volgende ochtend namen we afscheid van Niene. Met de belofte dat we terugkomen als ze in Normandië gesettled zijn. Of misschien eerder. Een reisje als dit is voor herhaling vatbaar!

Wij gingen door richting Lyon. Ik vloog de volgende dag weer naar Mallorca en Ingrid trof in Lyon haar lief om nog een weekje vakantie in Frankrijk te houden.

Ingrid blikt ook terug op onze trip, zie hier haar verhaal:
Net wat Simone zo treffend omschreef over de waarde van lotgenotencontact, ervaar ik dit ook. Wat ik ook zo bijzonder vind is hoe hecht vriendschappen kunnen worden in korte tijd. Het lijkt wel alsof er opeens van alles wegvalt wanneer je met een ziekte als kanker te maken krijgt. Ik moet wel zeggen dat dit soms even duurt, bij mij in ieder geval en ik weet dit  van anderen ook. In de beginfase is alles gewoon zo nieuw, beangstigend en onzeker dat dit er vaak nog niet bij kan. Maar als er dan de ruimte ontstaat om ervaringen van anderen te horen en te lezen geeft dit ook een nieuw gevoel. Je voelt dat je niet  alleen bent met deze gevoelens en angsten, anderen moeten hier ook mee dealen en hoe doen die dat. 

En zo ben ik inmiddels alweer 3 jaar bevriend met Simone en hebben we al veel met elkaar beleefd! Elkaar regelmatig gezien tijdens haar tripjes naar Nederland, met of zonder haar man erbij. En zijn Ronald en ik vorig jaar op bezoek geweest in Mallorca. Natuurlijk gaan gesprekken regelmatig over kanker maar dat zijn echt niet altijd zware gesprekken of zo. Het zijn juist mooie en waardevolle gesprekken over zaken die ons bezighouden en vaak ook doorspekt met de nodige humor en grapjes die je eigenlijk alleen onderling met lotgenoten kunt maken! 

En nu togen we dus naar Frankrijk om behalve gezellig samen weer eens bij te praten en vakantie te vieren  ook Niene  te ontmoeten. En dat was zoals Simone al vertelde heel bijzonder! Een heel hartelijk welkom kregen we en we kletsten al heel snel over van alles en nog wat. Een heerlijke plek ook , de herberg die ze runnen. En wat hebben we heerlijk gegeten!
De wandeling waar Simone het ook over had was echt heel speciaal. Het was een beetje een mistige en vochtige ochtend en we keken onze ogen uit naar de pracht van de natuur. Op een gegeven moment begon het lichtjes te regenen en schuilden we voor een poosje wat onder de bomen. Daar ontspon zich zomaar een mooi gesprek over allerlei dingen waar we mee te maken hebben (gehad) met onze gemeenschappelijke deler, borstkanker. Dan sta je daar in een onbekend landschap met in zekere zin een nog vrij onbekend persoon en deel je heel persoonlijke dingen met elkaar en voel je een band. Toch heb je het gevoel dat je elkaar al een beetje kent door de blogs die we schrijven. Mooie ervaringen dus in Frankrijk samen met Simone en Niene waar ik met dankbaarheid en heel veel plezier op terugkijk! 

Liefs van Ingrid en Simone