Zes weken grens

Jaja, de operatie is al zes weken geleden. Het voelt als veel langer. Zes weken geleden lag ik kapot op bed en kon ik met veel moeite en hulp op de rand van het bed zitten. Herstel gaat snel als ik kijk wat ik nu allemaal al kan. 

Die zes weken grens is wel belangrijk. Tot nu mocht ik mijn (rechte) buikspieren niet belasten. Dus niet tillen, trekken, bukken, etc. Daar heb ik me netjes aan gehouden. Die buikspieren heb ik wel gebruikt, daar ontkom je niet aan. Ze hebben ook al spierpijn gegeven. Je gebruikt ze toch bij het zitten en soms ook bij gewone bewegingen als je er even niet aan denkt. Aangezien het geen pijn geeft, moet dat kunnen vind ik.

Vanaf vandaag mag ik die buikspieren ook langzaam weer gaan gebruiken. Woensdag komt de fysio weer, dat ga ik wel onder begeleiding doen. Ik hoop binnenkort weer van de grond te kunnen opstaan. Bij mooi weer kan ik dan voorzichtig de tuin in. 

Ik merk dat mijn energie weer wat toeneemt. Uithoudingsvermogen wordt wat beter. De buik wordt rustiger. Ik kan weer wat in huis helpen. Het herstellende vermogen van mijn lichaam doet het nog goed. 

Voordat je denkt dat het allemaal geweldig gaat: ik heb nog wel steeds klachten hoor. Ik gebruik nog medicatie voor de darmen. Paracetamol ben ik langzaam aan het afbouwen. Litteken trekt nog steeds. Energie is nog laag. Liggen op de zij gaat nog niet echt. Ik heb nog veel rust nodig. En er zitten nog mindere dagen tussen. 

Maar in zes weken tijd ben ik enorm vooruit gegaan. Dat had ik niet verwacht. Dus trots op mezelf! Hopelijk gaat het zo lekker door.