Scanxiety

Morgen is het tijd voor mijn halfjaarlijkse controle in het AvL. Op de planning staan de CT scan en bloedprikken. Dat op zich is allemaal wel te doen. Maar dan moet ik nog anderhalve week wachten op het gesprek (telefonisch) met mijn arts voor de uitslag. Ik ben er zo eentje die de uitslag al in mijn dossier leest, alles nog eens goed leest, termen gaat googelen en de tekst door chatGTP haalt. Goed of slecht nieuws, ik wil het zo snel mogelijk weten. Dan kan ik me voorbereiden op het gesprek met de arts en is dat ook echt een gesprek. Bij slecht nieuws zou ik nog wel eens dicht kunnen klappen. 

Ik heb dan ook een flinke dosis scanxiety te pakken. Angst voor de scan? Nee. Angst voor de uitslag? Echt wel. Ik slaap al een paar dagen wat slechter en merk dat de spanning in mijn lichaam toeneemt. Ik kan niets aan de uitslag veranderen, maar wil het wel graag weten. Hoe sta ik ervoor een jaar na de operatie? Hoe zit het met de plekjes die ze de vorige keer hebben gezien? Na 5 jaar en regelmatig slechte uitslagen is dit gewoon een ding. Een ding dat er mag zijn. Waar ik op zich nog best goed mee omga. Maar ik ben wel blij als het straks allemaal achter de rug is. 

Het enige waar ik me morgen druk om maak is dat ik weer geprikt ga worden. Dat is tegenwoordig echt een ramp, zo moeilijk gaat het. Vooral dat zoeken naar een geschikte ader en dan raak prikken, want mijn aders doen aan rollen en verstoppertje spelen. Hopelijk is mijn linker elleboog weer geschikt. Omdat ik eerst de CT scan heb kunnen ze daar een infuus aanleggen dat ook bij het bloedprikken gebruikt kan worden. Scheelt heel wat gedoe voor mij. 

Oh, en ik moet in het uur voor de scan nog een liter water drinken. Een volle blaas zet uit en daardoor is een en ander in de buik beter te zien op de scan. Dat drinken lukt wel, misschien niet helemaal een liter, maar volle blaas is vol. Dat is goed genoeg. Maar ik hoop toch wel dat ik meteen aan de beurt ben. De vorige keer moest ik nog 20 tot 30 minuten wachten. Geen pretje met een volle blaas kan ik je vertellen! 

Ik verwacht de uitslag vrijdag te kunnen lezen. Op zich voel ik me goed en ga ik vooruit in het herstel. Dus tot zover verwacht ik met de PMP geen rare dingen. Ik heb wel wat meer last van mijn darmen, maar dat lijkt weer onder controle. Ik vermoed gewoon een gevolg van de operatie en dat ik nog een goede modus moet vinden tussen beweging, drinken, vezels en de medicatie die voor mij goed werkt. En dat dat ook de oorzaak is van af en toe een opgeblazen gevoel. 

Maar hoe het zit met die plekjes van de vorige keer, dat baart me zorgen. Is het bij de linkerlong weer veranderd of gelijk gebleven? Is het echt nog steeds alleen maar bestralingsschade? En is het plekje bij de schildklier weer weg? Zo niet, wat kan het dan zijn? En dat wat ze hadden gezien bij de nieren, hoe staat het daarmee en wat zou dat dan nog weer kunnen zijn? 

Echt, dit zijn rotdagen. Ik kan het nu even niet loslaten. Maar ik hoop toch zo op een NED (no evidence of disease). Die heb ik nu toch wel eens verdiend.