Daar is die stomme berg weer

Het gaat de afgelopen week even echt k*t. Sinds vorige week donderdag heb ik weer meer last van mijn rug. Twee dagen zelfs heel erg. Een paar dagen geleden werd het zo pijnlijk dat staan en zitten niet meer ging. Dat werd huilend liggen op de bank, wachten totdat de paracetamol zou gaan werken. Liggen hielp gelukkig wel. 

Bij de fysio had ik weer wat nieuwe oefeningen gedaan om op te bouwen. Dat is waarschijnlijk de trigger geweest. En dat ik iets meer last van mijn rug heb is prima, dat kan ik aan. Maar waarom het opeens weer zoveel erger is geworden? Geen idee. Gelukkig werkt de paracetamol goed samen met een langwerkende diclofenac voor de nacht. Rust, rust en nog eens rust... 

Mijn basis is verbeterd. Het zijn maar kleine stapjes, maar het verschil is er echt. Daardoor werken de pijnstillers nu meteen goed en ligt mijn pijngrens weer wat hoger. En zijn mijn spieren wat sterker. Dus het zou met een paar dagen tot een week weer goed moeten gaan. 

Rationeel kan ik het heel goed verklaren en benaderen. Emotioneel haalt dit me weer volkomen onderuit. Ik dacht dat ik deze fase had gehad. Dat ik nu echt meer kon. De lijn van herstel is niet lineair, er zitten wel wat hobbels op de weg. Maar dit was een enorme berg! En de oorzaak deze keer is niet aan te wijzen. Daarmee kan ik het dus ook niet voorkomen. 

Ik baal zo dat ik weer even stil sta. Dat ik weer verplicht veel fysiek moet rusten (bankhangen, beste positie voor mijn rug). Dat ik zo weinig in huis kan doen. Dat ik nog steeds afhankelijk ben van hulp. Dat ik nog steeds niet kan wat ik graag zou willen. 

Ik ben mezelf dus weer even keihard tegen gekomen. Dat gevoel van machteloosheid is een ramp. Dat je zoveel wil, maar je lichaam het gewoon niet kan. Niet weten waar de grens en oorzaak liggen. De angst of dit ooit nog helemaal over zal gaan of dat ik altijd zo beperkt zal blijven. 

Inmiddels gaat het weer beter, zowel qua pijn als emotie. Pijnstillers werken. Nog een paar nachtjes diclofenac en dan kan die er ook wel weer af. Bewegen gaat al weer beter. De ergste schrik is weer voorbij. 

Maar aan dit soort pieken ga ik nooit wennen. Ik heb al zoveel ingeleverd dat ik vooruit wil blijven kijken en hoop wil blijven houden. Dat is op dat soort momenten zo moeilijk. Maar de gedachte dat ik misschien niet meer aan het badmintonnen kom geeft me paniek. En het stomme is dat niemand weet hoe lang dit nog gaat duren. 

Stapje terug, herstellen en dan straks weer verder opbouwen. Ik ben er inmiddels hartstikke goed in geworden, maar ook bij mij is de rek er soms gewoon even uit.