Blij en verdrietig tegelijkertijd
Gisterochtend zag ik het opeens in de post app: er komt een brief aan van het UWV. Dat kan alleen maar over mijn herkeuring gaan.
Gelukkig was de postbode er al vroeg en hoefde ik niet lang in spanning te zitten. Maar voordat je de boodschap hebt gevonden moet je wel goed lezen zeg. Eerst dat mijn uitkering aangepast gaat worden en ik nog geld krijg. Pas op de laatste pagina staat daadwerkelijk dat het om IVA gaat.
Meteen volgen de tranen. Van geluk en opluchting. Ook van de frustratie en confrontatie.
Ik heb er bijna 10 maanden op moeten wachten. Uiteindelijk heeft de herkeuring op papier plaats gevonden. Vele klachten, weinig tot geen verbetering meer verwacht, duurzaam afgekeurd. Dit gaat met terugwerkende kracht in vanaf november.
Ik ben benieuwd hoe het met de tekentalenten daar gaat, of ze alle bedragen inclusief twee inflatiecorrecties en vakantiegeld goed gaan berekenen. Daar heb ik nog niet zoveel vertrouwen in na alle berichtgeving.
Ik heb geen reïntegratie verplichtingen meer. Mocht het zover komen dat ik wel weer wat kan werken, dan mag dat uiteraard (tot maximaal 20% bijverdienen). Geen gezeur meer vanuit het UWV. De begeleiding vanuit mijn oude werkgever stopt. En 5% meer inkomsten voor mij.
Dit geeft rust en zekerheid. Ik kan me volledig op mezelf richten. Mijn gezondheid en de verbetering daarvan. Niet dat mijn dagindeling of leven er nu opeens anders van wordt.
Deze brief doet wel wat met me. Het is nu definitief. Ik heb door kanker, de behandelingen en alle bijkomende bijwerkingen zoveel ingeleverd dat werken en mijn eigen broek ophouden niet meer lukt. Ik weet het wel, anders had ik de IVA niet aangevraagd. Het staat nu zwart op wit. Mijn verhaal is op papier al duidelijk. Even slikken en weer doorgaan.
De verwachting is niet veel verbetering meer, toch hoop ik dat nog altijd wel. In elk geval wat meer energie en conditie en minder pijnklachten. Die verwachting is reëel in mijn ogen. Alleen zijn dat maar kleine stapjes die voor mij als een grote overwinning voelen. Ik blijf er mijn best voor doen.
10 reacties
Vele kleine stapjes maken een groot.
En geniet van je IVA. Je hebt er uiteindelijk wel een financiële zekerheid mee.
❤️, Willy
Bedankt Willy. Het geeft zeker rust en zekerheid.
Wat je in ieder geval kwijt bent is een stuk onzekerheid of ze toch nog gaan verwachten dat je een stuk eigen inkomen gaat verdienen en ze dat alvast inhouden. Geen verplichting tot solliciteren, rust in je kop.
En nu aan het werk! (Van je herstel, dan 😊)
Ik was al 80-100% afgekeurd, dus ik deed al niets aan reïntegratie. Maar nu is die druk er helemaal vanaf. En mag ik nog wat werken als ik denk dat het weer kan.
Maar nu eerst aan het werk met die rug. Dat gaat al veel energie schelen als dat beter gaat.
Hai Saskia, mij is 'n paar maanden geleden ook 'n IVA toegekend. De twee weken erna voelde ik echt rouw. Het afscheid nemen van werk viel me reuze zwaar. De rust kwam na die 2 weken; de druk viel weg. De opluchting was groot. Ik kan me nu concentreren op mijn fysiek en daar heb ik mijn handen vol aan. Mijn concentratie wordt slechter en ik ben vaak vermoeid. En dan heb ik het nog niet over àlle ongemakken. Ik heb nu de ruimte om dit op te vangen zonder druk van sollicitatieplicht of 'n baan. Ik begrijp dat het voor jou ook dubbel voelt, maar ik wens je wel alle rust toe die er nu komt!
Leslie.
Bedankt Leslie. Ik ontving de afgelopen jaren al WGA. Het gaat nu om een herkeuring naar de IVA. Klein verschil, maar niet minder confronterend.
Het afscheid van werk ging mij makkelijk af destijds. Leuk niet, want ik ben liever gezond en inzetbaar op de arbeidsmarkt. Maar bij mij was het knopje tijdens het revalideren omgegaan. Mijn oude werk paste niet meer bij mij, dat ging het sowieso niet meer worden.
Vervelend dat jouw klachten nu juist toenemen. Hopelijk vind je een goede balans zodat dat allemaal stabiel wordt. Dat is al een dagtaak op zichzelf waarschijnlijk.
Wat je schrijft is zo herkenbaar! Ik heb ook een IVA uitkering gekregen. Het was een opluchting en daarnaast ook (weer) een periode van verdriet. (Er klonk steeds het nummer van De Dijk 'ik ben nergens goed voor' door mijn hoofd. Dat gevoel heb ik nu niet meer. Confronterend ook omdat je erkend wordt door een instantie dat het niet meer beter wordt. En opluchting, ik hoef niet meer
Ik heb gemerkt dat de opluchting na een poosje de overhand neemt, dat hoop ik voor jou ook!
Groetjes Saskia
Hoi naamgenoot,
Ik had al WGA, dat scheelt wel in mijn beleving nu. De druk en stress van wachten op de herkeuring valt nu weg. Die rust en zekerheid hebben wel de overhand.
Ik ga me wel weer focussen op mijn gezondheid. Ergens moet het toch een keer beter worden met die rugklachten.
Een heel algemene opmerking.
Hoewel de reden ervoor natuurlijk echt niet leuk is, heb ik het idee dat het in Nederland toch allemaal wel wat beter geregeld is dan in België.
Hieronder de regeling in Belgie
1. De eerste maand: gewaarborgd loon (privésector)
2. Na die maand: ziekte-uitkering via het ziekenfonds
3. Na 1 jaar: invaliditeit
Je uitkering komt dan nog steeds van het ziekenfonds, maar valt onder de regeling van invaliditeitsuitkering.
En voor een alleenstaande is de vergoeding dan 55% van het vroegere loon, en daar gaan dan nog sociale lasten en belasting af.
wordt je dan niet ziek van de kanker, dan is het wel van de financiële ellende
Hoewel we hier regelmatig klagen over het terugvallen in inkomen en alle bureaucratische regels, is het hier goed geregeld.
In principe blijft je de eerste twee jaar in dienst. Afhankelijk van je CAO ga je in stappen terug in je inkomen tot 70%. Tegen einde tweede ziektejaar vraag je de WIA uitkering aan. Dan heb je twee opties, met reïntegratie mogelijke heden (70%) of duurzaam niet meer inzetbaar op de arbeidsmarkt (75%). Dat is even heel kort hoe het werkt.
Als je al een goed salaris had, ben je best aardig af. Voor mensen die al niet veel verdienden is het wel moeilijk rondkomen.
Hoe je het ook bekijkt, ziek zijn en financiën gaat niet best samen.
En zoals jij het beschrijft ben je in België een stuk minder goed af dan in Nederland.