Dopesick

Mijn kanker is zo knap, die breekt door alles heen. 

Afgelopen zaterdag, na het door corona uitgestelde halve-eeuwfeest van mijn zus Maartje, ging ik redelijk op tijd naar bed en werd ik anderhalf uur later wakker met een vreselijke pijn op de borst. Zo erg, dat ik me geen raad wist en midden in de nacht het ziekenhuis belde. Het advies was om de pijnstilling te verhogen, die ik sinds een tijdje slik. Het liefst wilde ik gewoon worden opgenomen, maar dat had volgens het AvL geen zin. Knappe jongen trouwens die de triage van het AvL passeert. Ik vergelijk de keiharde medewerkers bij de receptie wel eens met de legendarische doorbitches bij de Berlijnse club Berhain. Alleen de the happy few mocht naar binnen. Wat dat betreft moet mijn kanker duidelijk nog wat in ernst toenemen.

Terwijl ik, eigenwijs als ik ben, ook nog 112 belde, begon de pijnstilling te werken. De medewerker van de alarmlijn, niet eens boos om het zinloze telefoontje, bevestigde het standpunt van het ziekenhuis. Zondagavond, vlak voor het naar bed gaan, kreeg ik dezelfde stekende pijn. De pijnstillers deden opnieuw hun werk. 

Maandagmorgen konden we dan eindelijk terecht op de Spoedeisende Eerste Hulp van het AvL, waar ik voor de zoveelste keer onder de scanner mocht. Veel eerder dan verwacht, want om de nieuwe therapie zijn werk te laten doen, zou ik pas op 19 december onder het apparaat mogen. Het resultaat leidde tot de zoveelste schok. De kanker was weer flink uitgezaaid. Nu (onder andere) naar één van de bovenste rechter ribben. Enige lichtpuntje van die maandag was dat we geen corona bleken te hebben, want zekerheidshalve testen ze dat ook even in het ziekenhuis.

Omdat de uitslag zo slecht was, besloot de longarts de veelbelovende pillenkuur met Sotorasib onmiddelijk te staken. Aanvankelijk was het idee om de pijnlijke tumor in de rib aan te pakken met een bestraling, maar dat blijkt niet goed samen te gaan de nieuwe chemokuur, die volgende week begint. Dan onderdrukken we die pijn maar met extra pijnstillers. 

Over pijnstillers gesproken. Vorig jaar keken Loes en ik op Disney+ de serie Dopesick. Een gedramatiseerde versie van het schandaal rond de Amerikaanse pillenfabrikant Purdue Pharma, die in 1996 een pijnstiller uitvond op basis van het bekende oxycodon. Nog belangrijker was de introductie van het woord ‘doorbraakpijn’. Een nieuw medisch begrip, dat ervoor zorgde dat het middel (oxycontin) voortaan voor bijna alle kwalen - van ernstige kiespijn, tot lage rugpijn - werd voorgeschreven. Een slimme move, want oxycodon, dat twee keer zo sterk is als heroïne, krijg je alleen voor de allerergste pijn. 

Dankzij een uitgekiende marketing- en smeergeldcampagne, die zowel op artsen als de Food and Drug Administration (FDA) bewerkte, raakten miljoenen Amerikanen verslaafd aan het middel. In de VS loopt nog altijd een rechtszaak tegen de eigenaars van Purdue Pharma, de familie Sackler, die door hun gewetenloze optreden inmiddels de risee van rijk Amerika is geworden.

  Eén keer raden welke pijnstiller bij mij op het nachtkastje ligt? 

Allebei.

Het erge is: het werkt. Ik voel me er bij tijd en wijle heerlijk bij. 

Pijnvrij natuurlijk, maar ook stoned, gekoesterd, verwarmd, en zonder zorgen. 

De apotheker wees me er ook op dat er na verloop van tijd gewennig ofwel verslaving optreedt. Afbouwen kan alleen als de pijn ook weg is en daarmee de ziekte. En zo lang mijn kanker slimmer blijft dan de medicatie, neemt die kans met de dag af.