Sparen. Energie sparen.

Het wordt ff druk. Deze week, volgende week, volgende weken. Ik krijg het vrij druk op drie borden. Medisch, sportief, ‘werk’.

Met een klont gaas vlak onder mijn elleboog zit ik op een soort barkruk in de koffiehoek van het Leyenburgziekenhuis. De klont dekt een prikgat af. Inderdaad: bloedprikken. Net gebeurd. Drie royale buizen afgestaan.

Het is de opmaat voor de viermaandelijkse audiëntie bij de oncoloog. Volgende week is die. Het wordt een XL-versie, want dit keer gaat het niet alleen over mijn bloedbeeld/PSA en het antwoord dat ik geef op de vraag ‘ hoe gaat het?’.

Het zal ook gaan over het plaatje dat de PET/CT-scan heeft opgeleverd; donderdag staat die scan op het programma. Donderdag maak ik dus opnieuw de oversteek Monster – Den Haag.

Of het aanstormende bezoek aan de oncoloog spannend is? Nou, het voelt niet anders dan anders, ook niet nu die PET/CT-scan er extra cachet aan geeft. Ik was voor eerdere sessies met de oncoloog niet gestrest, voelde me de afgelopen maanden prima en aan wat er uit mijn bloed en de scan komt kan ik weinig doen. Ik houd het daarom maar op gezonde spanning, maar dat bloedprikken, scannen en confereren met de oncoloog betekent wel drie afspraken en heen en weer reizen. Gedoe dus en dat  kost natuurlijk wat energie.

Dat ligt heel anders met ‘de sport’ die eraan komt. Dit keer niet mijn eigen sport, maar die van super-Kay. Er staan twee weekeinden topshorttrack voor de deur. Twee weekeinden broedermoord (plm 12 toprijders, kleine verschillen en slechts zes plekjes voor de World Tour). In Friesland; een paar honderd kilometer rijden en rossen dus. Naar dat totaalpakket kijk ik niet uit. Het is allemaal namelijk superspannend en kost superveel energie.

Natuurlijk, ík hoef beide weekeinden niet zelf in de beugel, maar ik kan je verzekeren: je kind op dit niveau zien (st)rijden is voor elke ouder gruwelijk. Zeker met de belangen die dit jaar op het spel staan. Want nu goed zijn, geeft vertrouwen, laat je racen tegen de wereldtop én vergroot je kansen op kwalificatie voor de Olympische Spelen straks.

En was dat het nou maar … . Helaas. Deze kwalificatie-schermutselingen vreten bij mij nog een graadje erger vanwege mijn door kanker/chemo’s/anti-hormoonbehandeling danig aangetaste weerstand tegen druk, drukte en stress. Ik loop nog liever twee keer een volledige Puinduinrun in kou en regen.

Tja, en het ‘werk’ roept weer. Werk met aanhalingstekens. Want werken kan en doe ik niet meer. Geen werk dus, maar wel een vorm van bijdragen: lezingen. Mijn lezingen beginnen weer. De najaarsserie start morgen in Tilburg. Volgende week sta ik in  Assen.

Dat vind ik niet eng-spannend. Niet meer, want inmiddels heb ik wat ervaring en zijn mijn lezing en ik gegroeid. Het is prettig spannend. Van zo’n avond krijg ik een boost, maar zo’n avond kost tegelijk ook energie. The day after hoef je van mij heel weinig te verwachten.

Dus ja, daarom zit ik nu een beetje te sparen, hoop ik een beetje te kunnen sparen. Sparen in de dagen tussen prikken, lezen, scannen, zelf sporten, supporteren, lezen, … .

Dat begint met nu van de kruk glijden, mijn fietssleutel zoeken en relaxed naar huis rijden. Fietsen vind ik ontspannend, al maak ik wel een pitstop bij ‘de molen’. Fietsenmaker. De aandrijflijn van mijn doorgaans betrouwbare Batavus heeft namelijk kuren.