Mijn Sjaken-verhaal
Kasper Klarenbeek is een ‘collega’ van me. Ook hij is de Sjaak. En wat voor één! Toen de rookwolken na zijn kankerdiagnose waren opgetrokken en het overzicht weer enigszins was hersteld, richtte hij Stichting Écht de Sjaak! op. Doel van Kasper en zijn helpers is “het sociale taboe rond ongeneeslijk zieke mannen zichtbaar en bespreekbaar maken en zo de kwaliteit van het (samen)leven met een ongeneeslijke ziekte te verbeteren.”
Een van de middelen waarmee de stichting dat doet is een website. “Speciaal voor ongeneeslijk zieke mannen en de mensen om hen heen”, meldt Kasper op de homepage. En ook: “Een plek van verbinding en herkenning voor ongeneeslijk zieke mannen en hun naasten. Hier vind je informatie en inspiratie om je te ondersteunen op deze ‘uitdagende reis’. Ontdek de persoonlijke verhalen van lotgenoten, nuttige bronnen en de mogelijkheden om betrokken te zijn. Samen kunnen we kracht vinden in moeilijke tijden.”
Op de Sjaken-site staan onder meer ervaringsverhalen. Op de oproep mijn verhaal te delen ging ik graag in. Logisch. Kasper is – net als ik – een palliatief geval en hij is daarover zo open als wat, onder meer met een boek. En hij doet prachtig werk als ambassadeur van het Nationaal Programma Palliatieve Zorg II.
Aan een zo groot mogelijke openheid werk ik graag mee. Dat ik sinds de diagnose mijn omgeving open tegemoet treed, bracht en brengt me veel. Mede daarom werd ik schrijver en verteller, bracht ik al drie Mallemolenboeken uit, geef ik al bijna drie jaar lezingen, werkte ik mee aan de campagne ‘Leven tot het laatst’ en leverde ik onder meer een bijdrage aan het boek ‘Levenslessen’ van brancheorganisatie IPSO en A.W. Bruna.
‘Maar goed, dat ervaringsverhaal dus. Écht de Sjaak!’ hanteert voor de ervaringsverhalen een serie vaste vragen. Hierbij de link naar de vragen en mijn antwoorden: https://echtdesjaak.nl/erik-huisman-65-jaar/
Meer info over mijn (gratis) lezingen en mijn boeken vind je op:
