‘Kun jij nog 10 km rennen dan?‘

Er is best vaak verbazing. Grote ogen als ik zeg dat ik ga rennen of 'crossfitten' of via Hoek van Holland naar de stormvloedkering fiets en daar dan acht keer tegenop ram of een uurtje met mijn basketballetje heb lopen rennen en gooien. 

Regelmatig is er verbazing en ongeloof als ik zeg dat ik ben gaan schaatsen of binnenkort een wedstrijdje ga lopen, een hardloopwedstrijdje. Glazige ogen. Verwondering. Ongeloof. Afgrijzen soms. En dat wordt er vaak niet beter op als blijkt dat ik me bij een wedstrijdje niet aan de 5 maar aan de aan de 10 kilometer waag. 

Met name het ongeloof en afgrijzen pieken als duidelijk wordt dat het te lopen wedstrijdje de Puinduinrun betreft en ik schets dat het daarbij gaat om drie keer 'het meest uitdagende rondje' over oplopende en aflopende paden, schuine gras-rietstroken, mul zand en trappen met onmogelijk variërende treden. 

Logische vragen
Met de verbazing komen de vragen. Logische vragen. Want hoe dan? Kan ik dat dan? Kan ik dat nog steeds? En ook: waarom dan? Logisch. Mijn doodvonnis-diagnose dateert inmiddels van ruim 4,5 jaar geleden. En na de diagnose kreeg de kanker een enorme klap, maar ik ook. Naast de uitgezaaide kankercellen leef ik met chemoschade plús serieuze bijwerkingen van hormoontherapie. 

Eerlijk is eerlijk, in het jaar na diagnose-dag 29/9/2020 had ik werkelijk geen idee of ik er ruim 4,5 jaar nadat doodvonnis überhaupt nog wel zou zijn. Laat staan dat ik me een voorstelling kon maken of de Beachrun Ter Heijde en de Golden Ten voor mij nog haalbare kaart zouden zijn. Dus hoe dan? En waarom dan?

Hoe dan?
Het antwoord op 'hoe dan?' is enerzijds kort en simpel en anderzijds lang en gecompliceerder. Simpel eerst: ik zet bij alle sportieve activiteiten simpelweg de ene voet voor de andere en bij de Puinduinrun stop ik dan na drie rondes/10,5 km, bij de Beachrun Ter Heijde houd ik op na twee rondes/10 km en bij de Golden Ten kom ik op adem na 9900 verstandig gedoseerde en 100 onverstandige sprintmeters. Er zit veel willen, durven en doen bij.

Maar rossen op een basketbalveld, rammen op trappen en heuvels bij een training, crossfitten en wedstrijdjes kan ik niet (meer) zomaar. Ik ben als 2.0 hartstikke beperkt ten opzichte van wat Erik 1.0 kon. Zo'n Puinduinrun en Golden Ten zijn serieuze opgaven geworden. Fysiek en mentaal. Ook weer veel willen, durven en doen. Ik moet bij zo'n evenement willen en durven inhouden en sparen. En dat dan ook echt dóen. En ik moet me goed voorbereiden. Er naartoe trainen in de weken ervoor.

Valkuil
Ik ben mijn eigen valkuil. Topsportmentaliteit. Tot het gaatje gaan. Mee in de strijd. Ik kan ook nog steeds vrij hard lopen, net als versnellen. Maar als ik te lang echt hard loop en als ik te vaak versnel, dan voel ik me na een training of wedstrijd dagenlang ziek en kan ik een week lang heel weinig. Dus móet ik echt inhouden, doseren en sparen. Ik doe tegenwoordig dus voor mijn gevoel aan langzaam hardlopen: max 165 op mijn hartslagmeter, zo nodig inhouden en vooral me niks aantrekken van iedereen die me passeert. 

Dat is lastig voor de topsporter die nog in me zit. En dat wringt met wat ik kon. De Golden Ten ging ooit in 43 minuten; nu heb ik het goed gedaan als ik na ongeveer een uur binnen ben. Maar ik heb geen echte keus. Het is dagenlang ziek en een week weinig kunnen of drie dagen spierpijn en door kunnen leven. 

Dubbelgeconcentreerd
Oh ja, en is er ook nog een voorwaarde vooraf: ik ben afhankelijk van een dubbelgeconcentreerde warming up. Koppie erbij en een compact setje oefeningen. Nét voldoende kruispasjes, andere huppeltjes, aanzetjes en losse honderden meters. Ook daar op een soort spaarstand. En vervolgens voldoende rekken. Zonder die twee wordt het sowieso niks. 

Vergeet ik nog wat? Ja, schoeisel. Ik moet goed aanvoelen wat voor 'schoenendag' het voor mijn neuropathische voeten is. Mijn huidige voeten zijn kieskeuriger dan mijn pre-chemo-voeten; ze vinden hardlopen niet fijn als schoenen niet lekker zitten. Een geluk is dat ik mede door privésponsor en superzoon Kay keus heb uit vijf paar. Nog iets? Ja! Na de warming up en het rekken moet ik zo laat mogelijk in het startvak belanden, want daar heb je eindeloos veel prikkels van een speaker die oorverdovend vijf kwartier in een uur praat, honderden mensen die felle kleuren dragen, trappelen van ongeduld, heen en weer bewegen, tegen je aanstoten en naar elkaar en hun fans/begeleiders roepen. Da's allemaal geen match met een chemobrein. 

Waarom dan? 
Daarmee beland ik bij de 'waaróm dan?'-vraag. Nou, mijn oude oud-topsport lijf heeft weinig begrip voor de huidige fysieke situatie en blijft schreeuwen om sportieve actie. Verslaafd dus, prettig verslaafd. Daarnaast wil mijn hoofd met regelmaat uitgelaten worden. Kop in de wind, niks anders dan het parcours, de bal of de gewichten. En ik vind het een voorrecht om te rennen en rossen en daarbij te voelen dat mijn benen het doen, dat mijn lijf meegaat, dat ik voluit leef. En het doet goed als ik mijn doel haal: een wedstrijd uitlopen, bij de training het geplande aantal hellingen, trappen, fietsenrekken bedwingen, in de laatste 100 meter er gauw nog een paar inhalen.

Ik kijk dus uit naar morgen. Net lekker losgerend op het strand om de gevolgen van de crossfit van gisteren wat te verdrijven. Dat voelde goed. Laat de Golden Ten maar komen. Drie uur start, vier uur binnen. Of ietsje later. Maar wel een eindsprintje. Tuurlijk.