Déja vu / déja voel

“Nu toegeven is geen opgeven”. Ik hoor het de psycholoog van het Haga nog zeggen. Het was eind april 2022. Het re-integreren vlotte niet. Niet binnen het werk en niet buiten het werk. Ik overvroeg mezelf en had het niet door. Ja, ik had wel door dat ik moe was, moe bleef en – stoer werktijd en taken uitbouwend – eigenlijk steeds vermoeider raakte. Maar opbouwen moest, uitbouwen was logisch en opgeven dus geen optie.

Gelul natuurlijk dat opbouwen moest en dat uitbouwen logisch was. En de doordouwer in mij had geen weet van toegeven als tussenweg. Ja, wist ik veel. Ik zat nog in de fase dat ik het allemaal nét iets te optimistisch inschatte. Na chemo’s en met aanzwellende testosterontekorten werkuren opbouwen. Met die last taken uitbouwen. Het tempo van vooruitgang. Leren leven met een ziekte als een tijdbom. Sociale dingen opbouwen. Doodnormale klusjes uitbouwen. Nieuwe dingen plannen. Het leek allemaal simpel, maar bleek een stuk taaier dan verwacht en gehoopt.

Hoe dan?
En vandaag – drie jaar na dato, op deze maandagmiddag – heb ik dus een déja vu, eigenlijk een déja voel. Want ik voel het vooral. In alles, overal. Hoofd. Lijf. Vermoeidheid, intense vermoeidheid. Het ‘hoe dan?’ is – zoals vaak achteraf – makkelijk te achterhalen, maar was vooraf – zoals bijna net zo vaak – niet echt te voorspellen. Wijsheid achteraf dus.

Het antwoord op ‘hoe dan?’ is: een heerlijke week. Een crossfit-achtige training op maandag. Een halfuurtje losrennen op dinsdag plus wat bureau-‘werk’ als mailtjes en mijn contactenlogboek Lezingen. Een woensdag waarop ik de vijf dakplaten weer boven het balkon monteer. Concentreren, slim werken, trapje op en af, beetje squatten, beetje core stability, maar vooral concentreren. En ’s avonds een informatiebijeenkomst in het ziekenhuis. Een leuke bijeenkomst met een ontspannen zomers fietstochtje heen en terug.

Dweil en sopdoek
Daarop volgde een donderdag met onder (weinig) meer een bezoek bij neef B., vrouw M, zoontje J. en dochter L. plus ’s avonds een gedoseerd traininkje. En een vrijdag met ’s ochtends Carma, een snelle veeg door het huis met dweil en sopdoek en een heerlijk uur sneupen bij de boeken-outlet van Antiquariaat Colette & Co in Den Haag plus een flitsbezoek ouderlijk huis inclusief heerlijke zomerse fietskilometers op de heen- en terugweg.

Op al die dagen een duikje in de Noordzee, maar ook lezen, tennis kijken en Tour en elke dag een of twee Untire-pauzes. Heerlijke week, maar …….. zo’n week is een valkuil, blijkt andermaal, blijkt zaterdag. Het lichte trainen op het werk van super-eega F. gaat nog. Van de boekenuitverkoop bij het Couveehuis krijg ik een kortstondige adrenalinestoot. Heel kortstondig. Al op weg naar huis gaat het licht uit, slaat de verlammende vermoeidheid toe. En de twijfel, want lukt straks die BBQ bij F’s bedrijf, vraag ik me af.

Mijn wil is sterk, maar mijn twijfel groeit. Snel. “Hopelijk trekt het met een of twee Untire-pauzes bij”, opper ik, maar super-F. ziet en hoort hoe ik het zeg. “Ik ga alleen”, zegt ze. Ik meteen: “Maar met een boek mee en af en toe even een kwartiertje weggaan uit het geroezemoes …”. Het is een kansloos probeersel. Ze gaat alleen, hoe teleurstellend ook. F. weet dat ik moet toegeven. Ik weet dat ook, al voelt het (nog steeds) een beetje als opgeven.

Het toegeven is terecht, blijkt tijdens de rest van de zaterdag. Van de middag + avond in mijn uppie, met eigen regie, met een duikje en een hoop Tour en tennis en met twee halve uren Untiren word ik niet slechter, maar ook bepaald niet beter.

Het toegeven is terecht, blijkt ook zondag. Ik moet het houden op een duikje, een wasje, een wandeltje, wat Tour en veel Wimbledon. Lezen lukt nauwelijks. Het is een volle dag toegeven.

En vandaag? Ook. Copy-paste. Zelfde verhaal. Helaas. Met moeite kantel ik mijn bed uit. Hoofd moe en lijf moe. Mijn duikje in zee geeft een mini-boost, maar direct erna, bij het (nu eindelijk) zemen van de ramen, zie ik al snel de man met de hamer. Ik maak van het zemen een Franse slag-versie, lees even – nou ja, probeer dat – en plof neer voor de Tour-buis. Wéér een volle dag toegeven. Toegeven om activiteiten later deze week niet te hoeven opgeven.