Doen wat altijd moeiteloos was
"Hoewel hij het aanvankelijk niet besefte, had er zich niet lang na die eerste publicatie een dofheid in hem verspreid die hem dan wel niet het gezicht op de wereld had benomen, maar wel alles wat daarvoor eenvoudig was geweest tot een opgave had gemaakt. Toegegeven, geen zware opgave, maar hij had wel steeds het gevoel gekregen dat hij over een hek moest springen, deuren moest openen, gordijnen moest opzij schuiven om weer te kunnen doen waartoe hij vroeger altijd moeiteloos in staat was geweest.”
Soms, bij het lezen, val ik stil. Een zin, een passage. Omdat die – hoewel in een andere context – helemaal raak is. Nu net! Lezend in ‘De hydrograaf’ van Allard Schröder, waar ik – eindelijk – aan ben begonnen.
Vervang ‘hij’ (de hydrograaf) door ‘ik’ en vul ‘chemo’s en hormoontherapie’ in voor ‘die eerste publicatie’. Dan ben je er. Gebeurtenis, omslag, sluipend effect.
En de omschrijving van dat effect: spot on. Dofheid. Blijvend gezicht op de wereld. Opgave, maar geen zware. Moeten springen, openen en schuiven om weer te kunnen doen wat eerder moeiteloos was.
Zo (be)leef ik mijn leven. Dat is mijn leven.
(Dat is trouwens geen rotleven, tenminste niet als je houdt van een beetje springen, openen en schuiven.)
