Hopla! Lustrum en kwartet!

Jeetje! Zo heb je ineens kanker en zo ligt het moment van die ontstellende diagnose ineens vijf jaar achter je. VIJF  JAAR! Een kankerlustrum. Net zo makkelijk. Hoewel … . De afgelopen vijf jaar heb ik alle ups en downs opgeschreven. Schrijven voor mezelf, om een beetje grip te houden. Want jeetje, out of the blue bleek ik uitgezaaide prostaatkanker te hebben. Een ongeneeslijke toestand. Doodziek was ik. En topfit. Tegelijk. 

Het was een mokerslag én het begin van een fascinerende periode. Ja, fascinerend! De schrijfsels over mijn ’kankerleven’ leverden vier boeken op; de laatste verscheen deze week. Zoals elk ziektejaar uniek bleek, leverde elk jaar ook een uniek boek op, maar … er is een rode draad! Schakelen. Constant schakelen. 

Rollercoaster
Dat begon in september 2020, de start mijn rollercoaster, al schudt die me de laatste twee jaar iets minder heftig heen en weer. Mijn eerste ziektejaar was het ‘echtste’ uit mijn toen 60-jarige leven. Ik moest de klap van de diagnose opvangen, erna de gevolgen van de chemotherapie en hormoontherapie en vervolgens voorzichtig opkrabbelen. Het was een jaar waarin ik ongedacht veel steun kreeg en mooie dingen meemaakte. Vandaar de titel van mijn eerste boek: Mallemolen – Een prachtig kankerjaar. 

Het jaar erop was een ‘machtig’ jaar. Volle bak proberen om buiten en binnen het werk te re-integreren. Terugpakken wat terug te pakken was. De topsporter in mij bleek nog springlevend. Het was een avontuur met taaie momenten en pijn, maar ook mooie ervaringen, kansen en wendingen. Daarover gaat Mallemolen 2 – Een machtig kankerjaar.

Afscheid
Aan het einde van jaar twee neem ik afscheid op mijn werk. Het werken vergt te veel en UWV voorziet me van een WIA-uitkering. Mijn concentratie en geheugen schieten te kort; tegen druk, drukte en stress kan ik nauwelijks meer en fysiek heb ik ook (te) veel ingeleverd.

Tja, en toen was ik ineens vrij. Zo vrij als een vogel, maar soms voelde ik me ook vogelvrij. Mijn situatie was lastiger dan het leek. Geen structuur meer, geen stramien. Maar … ik bleef proberen, durven en doen. Dat leverde struikelpartijen en teleurstellingen op en aangehaalde teugels. Gelukkig overheersten de vreugde en de nieuwsgierigheid. Er ontstond een kwetsbaar evenwicht. Dat staat in Mallemolen 3 – Een vogelvrij kankerjaar. 

Fragiel
En nu is er dus Mallemolen 4 over de kankerjaren 4 en 5. Het evenwicht is onverminderd fragiel, maar ik werd wel handiger in het kiezen wat ik wel en wat ik niet wil. Steeds bepaal ik waar ik afrem en waar ik bewust gas geef. Soms beland ik in het rood en word ik kankermoe. Dan betaal ik de (vaak ingecalculeerde) tol. 

Dat proces wordt het duidelijkst als het gaat om het volgen van de wedstrijden van mijn superzoon Kay Huisman. Hij is topsporter en lid van TeamNL Shorttrack. Dan praat je dus over grote sportieve belangen. Zijn wedstrijden volgen werd steeds lastiger. De spanning, stress, onzekerheid … niet (meer) te doen voor mij. Bleek. 

Beter lukt het met het zelf sporten, lezen en verder alles wat ik initieer of enigszins kan regisseren. Hoewel, kankermoedig als ik ben, moet ik uitkijken met alles aan te pakken met de instelling van een topsporter. En ik vertrouw regelmatig op de ’handrem’ van super-eega F. 

Lezingen
Mallemolen 4 gaat dus over evenwicht houden, verliezen en terugvinden. Het wordt gelardeerd met boektips. En omdat werken niet meer lukt, maar ik tóch wil bijdragen aan de maatschappij, geef ik gratis lezingen. Basis daarvoor zijn mijn in de boeken beschreven ervaringen en ontboezemingen. 

https://erikhuisman.wordpress.com/boeken-lezingen/
https://erikhuisman.wordpress.com/boeken/