Samen zweven
Ooit was ik de minst spirituele mens op aarde. Ik liep met een grote boog om elke Flow en Happinez heen en moest niets weten van alles wat ook maar enigszins rook naar “zweverig”. Tot een paar jaar geleden. Dat zit zo. Een jaar of vier terug kreeg ik ineens last van blefaritis. Dat is een ooglidontsteking. Daar horen allerlei klachten bij zoals tranende en droge ogen, schilfers maar in mijn geval ook uitval van wimpers en zelfs wenkbrauwharen. Ik vond het verschrikkelijk. Ik droeg altijd oogmake-up, minimaal mascara, en lenzen. Opeens mocht ik geen make-up meer dragen en geen lenzen meer dus moest ik aan de bril. Ik raakte geobsedeerd door die ogen. Stond er elke avond en ochtend naar te turen, deed de stop in de gootsteen als ik mijn gezicht waste om te kunnen tellen hoeveel wimper- en wenkbrauwharen ik nu weer verloren had. Ik liep stad en land af naar artsen en specialisten die me hierbij konden helpen. En toen ik eenmaal een hele goede specialist had gevonden, stuurde ik haar regelmatig een bericht met paniek over de volgende bult op mijn oog of ander ongemak. Ik werd lid van droge-ogen-groepen op Facebook en probeerde zo’n beetje alle supplementen die je kunt bedenken.
Ooglidontsteking is meestal chronisch en ik realiseerde me na een jaar of anderhalf dat ik ook in die categorie hoorde en dat ik mezelf niet hielp door hier zo erg mee bezig te zijn. Ook bedacht ik dat er misschien andere manieren waren om hiermee om te gaan. Om los te laten. Ik vond dat het tijd was om meer naar binnen te keren en daar rust te vinden. Ik ging op zoek en merkte dat er op YouTube maar ook op Spotify ontzettend veel fijne meditaties te vinden zijn. In de anderhalf jaar die daarop volgde totdat Roberto en ik allebei kanker kregen, heb ik me enorm verdiept in de spirituele wereld. Zo zit ik in elkaar: ik ga er hartstochtelijk in. Ik leerde over de wet van de aantrekkingskracht, manifestatie, mindfulness, kwantumfysica, chakra’s, EFT* tapping. Hoe we allemaal bestaan uit energie en hoe energie nooit kan “verdwijnen”. Ik ontdekte mensen als Joe Dispenza, Marisa Peer en Eckhart Tolle en werd met de dag enthousiaster. Want als ik mediteerde dan voelde ik me toch lekker! En ik merkte dat ik dit ook in de rest van de dag met me mee kon dragen. Ik werd steeds rustiger. Als ik me angstig voelde, deed ik een meditatie en kon de angst loslaten en mijn lichaam ontspannen en naar het hier en nu brengen.
Roberto merkte dat ook en zag de verandering in mij. Hij raakte daardoor geboeid, hoewel hij net als ik daarvoor een grote non-believer was. Maar hij zag mij veranderen, zag het voor zijn ogen gebeuren. Daarom besloten we samen naar een boek van Tolle te luisteren. We zetten het aan terwijl we aten (met volle mond kun je toch niet praten) en als we dan klaar waren met het eten, bleven we zitten en praatten we over wat we gehoord hadden. Tolle is vooral van het ego (de ratio) loslaten en daardoor altijd in het nu zijn. Soms waren Rob en ik het niet met elkaar eens, of ontstond er een goede discussie over de (on)mogelijkheid van iets. Het was echt heel fijn om dat te doen en zo tijd met elkaar door te brengen. Wat we er in elk geval wel samen van opstaken en wat we ook allebei geloofden, was dat mensen inderdaad uit energie bestaan en dat wat je kunt ervaren, het lichaam, maar een heel klein deel is van die energie. We waren ook beiden van mening dat na je dood die energie niet zou verdwijnen. Die energie blijft en daarbinnen is veel vrede, liefde en licht. De belangrijkste energie in het universum is liefde.
Tijdens zijn dagen in het hospice vertelde Roberto me over een van de vrijwilligers daar. Die had een bijzondere bijna-dood ervaring gehad tijdens een reanimatie in het ziekenhuis. De vrijwilliger vertelde hem ook aan mij. Het was een ervaring zoals je die vaker hoort of leest: een tunnel met licht aan het einde, maar vooral ook een heel fijn, vredig, licht en liefdevol gevoel. “Ik wilde echt helemaal niet meer terug”, zei de man. “Ik vind het nog steeds erg als ik eraan terugdenk. Toen ik weer bij was dacht ik echt: “Waarom hebben jullie me daar nou van teruggehaald?”, zo mooi was het. Vol liefde.”
Het is volgens mij geen toeval dat Roberto en ik dit pad samen bewandelden in de maanden voor de ontdekking van onze respectieve kankers. Want hij heeft, toen hij niet kon slapen van de pijn en bezorgdheid, vaak naar meditaties geluisterd (hij vond Michael Sealey heel fijn om naar te luisteren). Tijdens zijn laatste momenten op deze aarde kon ik tegen hem zeggen dat het goed was om te gaan, dat hij zijn lichaam kon loslaten om naar de lichte, liefdevolle energie te gaan. “Ga naar het licht, ga naar de liefde”, kon ik tegen hem zeggen. “Laat de pijn los, je hoeft niet meer te vechten liefie, het is tijd voor vrede, rust en liefde.”
Dit blog is al erg lang geworden. Daarom bewaar ik mijn verhaal over een moment van spirituele connectie (of contact?) met Roberto voor een volgend blog. Als ik dan nog durf, tenminste, want ik heb zo’n gevoel dat dit blog ook wel weer eens gemengde reacties kan oproepen… ach ja, dat ben ik inmiddels wel een beetje gewend ;-).
*EFT: Emotional Freedom Technique
31 reacties
Ik heb niet eerder gereageerd op je blogs, maar nu wil ik je laten weten dat jouw spirituele ervaringen me niet vreemd in de oren klinken. Ik weet hoe het universum werkt en daar is niets vreemds of raars aan! Vertrouw op je eigen inzichten en kennis en maak je geen seconde druk over hoe anderen daarop reageren!
Groet, Rita.
Dat is een van de lessen in mijn leven, Rita, me niets aantrekken van anderen. Dat heb ik altijd moeilijk gevonden en soms nog steeds. Net als loslaten trouwens. Ook een grote les voor mij.
Je schrijft dat je weet hoe het universum werkt, daar word ik wel nieuwsgierig van...
Liefs, Mirjam
Goedemorgen Mirjam,
Alleen het lezen van jouw blogs geven mij al een brokje rust...misschien
kun je daar geld mee gaan verdienen?? hahaha
Ik zelf heb persoonlijk niet veel met de soort van spiritualiteit
die jij beschrijft, maar wel ongeveer zoiets als jij beschrijft.....toeval bestaat niet!!
Ik ben van huis uit een Katholiek opgevoede jongen, niet streng, maar "gezellig"
Na de vreselijke dingen die ik heb meegemaakt, ben ik daar toen geheel
van losgeraakt en wilde ik er niets meer mee te maken hebben.
Maar na zeker 25 jaar niet meer in de kerk te zijn geweest, reed ik ongeveer
7 jaar geleden op een vroege zondagmorgen door een stad [ op weg naar
een rommelmarkt] en ik hoorde ineens de kerkklokken luiden [ het was
5 minuten voor 10 uur ]
Ik reed heel langzaam drie keer langs die kerk en de vierde keer dacht ik...
"verdomme, waarom ook niet, ik ga naar binnen"
Ik kwam eigenlijk gelijk weer in een warm bad terecht met zeer aardige
mensen en een zeer vriendelijke pastoor.
Ik voelde mij meteen weer "thuis" en dat deed mij heel erg goed.
Twee jaar later kreeg ik te horen dat ik die hersentumor had !!!!
Hoezo "toeval bestaat niet" ?
De richtingen en mensen die jij noemt heb ik niets mee, die zitten
naar mijn mening veel teveel in hun "verdien-model " maar dat maakt verder
niets uit, want jij hebt er baat bij, net zoals ik toen bij het geloof weer veel
steun kon vinden [ terwijl ik toen nog niet wist dat ik ziek was ]
Er is gewoon meer tussen hemel en aarde en wat dat is en hoe een ieder
dat beleeft maakt niets uit.
Het is een handvat waar je veel steun aan kan beleven.....
Vertel dus rustig verder in een volgend blog, [ mijn toestemming heb
je.......hahaha]
XXX Hans
---
Tja Hans, jouw toestemming is natuurlijk het allerbelangrijkst ;-) haha
Ga je nog steeds naar de kerk? Ik vind het heel fijn om te lezen dat jij daar zoveel steun aan ontleent. Ik denk best regelmatig aan jou, alleen in je huis, en ik weet dat jij dat verkiest, maar soms bekruipt me dan ook wel een gevoel van eenzaamheid. Dat is invullen en projectie, dat snap ik best, maar toch.
Geloof is natuurlijk ook onderdeel van spiritualiteit. Ik moet zeggen dat ik de mensen die ik noem, zelf ook wel commercieel vind. En ze gaan ook wel uit van een soort van 100% maakbaarheid waarin ik niet meer geloof. En ik denk ook niet meer kan geloven. Maar inderdaad, ik heb wel steun aan het idee dat we meer zijn dan alleen ons lichaam en dat er altijd van ons gehouden wordt. Dat is gelijk binnen elke vorm van spiritualiteit.
Liefs, Mirjam
Hoi - Hoi...
Ik ga natuurlijk sinds ik thuis ben niet meer naar de kerk.
De eerste twee jaar kwam de pastoor nog wel af en toe eens langs,
maar hij is nu ook al een tijd ernstig ziek en ik heb niets meer van hem gehoord.
Ik vrees dus het "ergste" voor hem.
Ik heb idd zelf voor het "alleen" zijn gekozen.....natuurlijk komen elke week
wel huishoudelijke hulp en iemand voor de boodschappen etc langs en heb ik
wel met een enkeling mail-contact, maar verder inderdaad alleen.
Op zich vind ik dat niet zo heel erg, ik ben nooit echt een "mensen - mens" geweest.
Ik vind het eigenlijk best wel "lief" van je dat je regelmatig aan mij denkt...
[ ik hoop tenminste wel een beetje positief?? hahaha ]
Ik ben er bijna wel zeker van dat er veel meer is op en rond deze wereld...
Zo heb ik bijvoorbeeld ook al een paar dingen meegemaakt vlak voor en na
het begin van mijn ziek-zijn, die ik eigenlijk niet op een normale manier
kan omschrijven....ontmoetingen die ZEER frapant waren.
Ik weet niet hoe ik het kan uitleggen maar ik ben zeker geen zweverig persoon!!
Ik kijk uit naar het "vervolg" op je blog!!
XXX Hans
---
Je kan zo mooi vertellen Mirjam, altijd een plezier je te lezen
Zelf ben ik daar vroeger ook heel veel mee bezig geweest, ik was vooral geïnteresseerd in verhalen over bijna doodservaringen.
Het is goed dat je met die ingesteldheid Roberto hebt kunnen los laten, weten de dat hij nu ergens is waar het veel mooier en liefdevoller is dan hier in ons leventje.
Ik kijk alvast heel erg uit naar je verhaal over je spirituel contact met Roberto.
Ik geloof heel zeker dat dit allemaal echt is.
Knuf, Tanja xx
Lieve Tanja, als eerste: hoe gaat het nu met je? Lig je nog in het ziekenhuis? Al uitzicht op wanneer je naar huis mag? Kun je al een beetje (krom) lopen?
Mijn geloof en vertrouwen hebben een enorme deuk opgelopen toen ik als blij ei ineens zo ziek werd en Roberto overleed. Maar hij had zoveel liefde in zich, ik denk niet dat die zomaar ineens weg kan zijn.
Nou dat sterkt mij alvast voor een volgend blog ;-)
Liefs, Mirjam
Hallo Mirjam,
Jouw verhaal maakt veel los bij mij. Ik heb min of meer dezelfde ervaring op het gebied van meditatie en mindfulness korte tijd vóórdat ik ziek werd. Heb ervaren dat ik daar gigantisch veel aan heb gehad en daarmee mijn angstige gedachtes kon kanaliseren of beter nog ‘parkeren’. Jouw idee om samen met Roberto te luisteren naar Tolle brengt me op het idee dit ook samen met mijn man te gaan doen. Hij is ongeneeslijk ziek en nu nog goed. Hopelijk kunnen we er steun uit halen als het moment daar is, zoals jij met Roberto hebt ervaren. Ik zie uit naar je volgende blog!
Ach, nou moet ik huilen. Wat vind ik dit mooi. En verdrietig, want je man is ongeneeslijk ziek. Ik heb er echt over getwijfeld of ik hier een blog (of meer) aan zou wijden, want mijn en Roberto's ziekte heeft een tijd lang al mijn vertrouwen overhoop gegooid, het is nog steeds niet hersteld, en me heel anders laten kijken naar de "maakbaarheid" van het leven die soms op het commerciele af wordt gepropageerd. Maar ik begin nu mijn eigen weg te vinden daarin.
Wat ik je boven alles wens is dat je inderdaad die steun kunt vinden. Op jullie manier. In Roberto's geval, die eigenlijk nauwelijks de tijd heeft gehad om te wennen aan het feit dat hij terminaal was, was dit echt helpend. Ook tijdens de vele uren in het hospice dat ik naast zijn bed zat en we niets zeiden, en hij steeds van slapen naar waken en terug ging. Onze energieen zaten daar gewoon samen te zijn en dat was goed en genoeg.
Heel veel liefs, Mirjam
Blij dat je daar je gevoel en gedachten in kwijt kunt.
Ik ben een nuchtere Westfries en laat het zweven wel over aan de snoek.
Niet alle gedachten en gevoel, hoor Zweef, en het vertrouwen moet nog opnieuw groeien.
Ben ik wel benieuwd wat jij denkt als "nuchtere Westfries": dat er na de dood niets is? Net zoals voordat je geboren was, zeg maar?
Liefs, Mirjam
Zeker is er iets na de dood, maar daar heb ik geen hemel en hel en vagevuur voor nodig. Meneer pastoor kan mij niet boeien, evenmin die 7 maagden. Ik zou niet weten wat ik daarmee zou moeten, die blijven toch niet altijd maagd, denk ik dan.
Ik ben er van overtuigd dat je ziel een aantal fases doormaakt op aarde en met elke fase (geboren, leven en sterven) meer tot rijpheid komt. En op een gegeven moment is de ziel door ervaring op aarde klaar met het aardse. Dan blijf je daarboven. Of beneden. Waar dat ook mag zijn. Ik wil niet aanmatigend klinken, maar Mevrouw Zweef en ik hebben besloten dat nu we elkaar gevonden hebben, elk na een leven vol tegenslag/teleurstelling, dat het genoeg is geweest. we stoppen ermee. Niet meer terugkomen. Nou is dat wel jammer voor het zweven in de snoek, maar ja, tegen die tijd dat we dat misschien weer zouden kunnen, is de benzine op. De ouwe snoeken trouwens ook, denk ik. Tot die tijd zweven we nog in deze ouwe snoek.
Dank je wel Zweef. Een mooie gedachte. Ik denk ook dat het gaat over persoonlijke groei. Je noemt het woord niet, maar het gaat dus om reïncarnatie? Misschien kun je reïncarneren ALS oude snoek... ;-)
Hoi Mirjam,
Er is een serie op Netflix die gaat over bijna doodervaringen (Surviving Death). Echt met heel fascinerende ervaringen van mensen en ik denk dat ze jou ook kunnen ondersteunen op jouw pad. Voor mij zijn ze heel waardevol, omdat ze me een beter beeld hebben gegeven van enerzijds ons fysieke lichaam en anderzijds onze ziel. Laat me weten als je gaat kijken. Ik zou ze samen met iemand kijken, want geeft mooie gespreksstof.
Pura vida, Mique
Lieve Mique,
Dank je wel voor de Netflix tip. Ik ga zeker kijken! Samen kijken is wat lastiger, want ik woon nu alleen. Maar ik houd je op de hoogte.
Liefs, Mirjam
Hoi Mirjam,
Kijk de film met iemand anders samen die dichtbij je staat en je begrijpt.
En anders kom ik gewoon kijken ;-)
liefs Mique
Hoi Mirjam,
Ook deze blog, weer prachtig. En kijk uit naar je volgende blog.
Ik las in een van je reacties, dat het gaat om persoonlijke groei, en volgens mij is dat het precies. Door je open te stellen, ga je groeien.
Zelf ben ik zoekende hierin, Na mijn ziek zijn en overlijden van mama, en lees tegenwoordig veel over holistische levensstijl.
Lieve Kim,
Ik ben ook (weer) zoekende. Ik dacht dat ik "het" gevonden had, maar ben daar wel van teruggekomen toen Roberto en ik ziek werden. Ik moet nu mijn pad ook weer opnieuw vinden.
Liefs, MIrjam
Een mooi blog weer Mirjam. Bijzonder wat een omslag jij hebt gemaakt. Alles wat jou helpt, is goed. Ook mooi om de reacties te lezen en hoe verschillend iedereen hierover denkt.
De wet van behoud van energie (en ook die van materie) is ook een in de natuurwetenschap geldende wet. In die zin zal er niets van ons verloren gaan. Iedere molecuul, elk sprankje energie van ons lichaam blijft bestaan en zal opgenomen worden in het grote geheel. Dat vind ik wel een mooie gedachte: we gaan terug naar waar wij vandaan komen. Stof waren we en tot stof zullen we wederkeren.
De suggestie die jij doet in reactie op Zweef, dat het weer wordt zoals voor we geboren waren, is precies wat ik denk. Dat is een gedachte die mij rustig maakt. Want wat was er erg aan niet geboren zijn, aan niet bestaan? Helemaal niets. Daarom denk ik dat dood zijn ook helemaal niet erg kan zijn. Geen individueel bewustzijn meer. Je bent er gewoon niet meer. Op slechte momenten kan ik wel eens uitzien naar de eeuwige rust.
Ik ben dan ook helemaal niet bang voor de dood. Wel voor de weg ernaartoe. En dood is verdrietig voor de achterblijvers, maar jij bent de laatste aan wie ik dit hoef te vertellen.
Nou ja, zo zoekt iedereen naar zijn eigen weg hierin en vindt uiteindelijk iets wat bij hem of haar past.
Maar laten we, zolang we hier nog zijn, vooral met leven bezig zijn.
Liefs en sterkte,
Hanneke
Lieve Hanneke,
Ik herken het; ik ben ook niet bang voor de dood, maar wel voor de weg ernaar toe. En ik begrijp heel erg wat je zegt dat je soms naar die rust verlangt. Ik heb door het verdriet en de angst en alles wat er speelt soms ook dagen dat ik helemaal niets meer wil voelen en uitzie naar die rust.
Ook als het zo zou zijn dat het is zoals voordat je geboren werd, is dat inderdaad niet erg. Want ik vond het niet vervelend voordat ik werd geboren.
Mooi om te zien dat er zoveel verschillende wegen zijn om er toch een vorm van rust bij te vinden.
Liefs, Mirjam
Lieve Mimpie
wat een prachtig omschreven blog weer ,ik ben er door ontroerd en ja dat komt door jou manier van schrijven ,ik ben zelf gaan mediteren vanaf 2016 door een aantal dingen die gaande waren toen ,en vond en vind er rust in ,op zich ben ik een nuchter mens maar toch denk ik veel en vaak na over wat er eventueel hierna zou kunnen zijn en belangrijk of er wel iets is ,ik wissel daar in de ene keer denk ik zeker van wel een andere dag denk ik dat er niets is ,de twijfel bestaat uit een aantal waarnemingen waar ik geen verklaring voor heb hoe ik ook pieker ,een tijdje terug was een van mijn neefjes die sinds kort geemigreerd is naar ibiza bij ons op bezoek ,hij is van oorsprong militair special forces ,toen hij gestopt was is ie personal trainer geweest maar door corona was er geen werk meer ,dit is een zeer spiritiueel mens en met name ik heb een pracht gesprek gehad met hem ,eindelijk trof ik een mens tegen over me die ik eerlijk durfde te vertellen wat ik meegemaakt heb in zake mensen die er niet meer zijn ,ik bedoel communiceren met zij die deze aarde verlaten hebben ,hij kan dat ook en vind er net als ik rust in ,hij is heel spiritueel ingestelt en meer houd lezingen ,meditaties maar ook reinigingen van lichaam en geest en hij is een boek aan het schrijven over zijn leven ,ik noem hem een oude ziel en volg volg alles wat hij doet ,hij is pas 25 jaar maar een erg wijs mens , ik kijk vol spanning uit naar je volgende blog
dikke knuff hes xxx
Hoi Hes, wat bijzonder jouw neefje! DAt je zo met hem kunt praten. Inderdaad klinkt hij als een oude ziel. Je maakt me ook wel heel nieuwsgierig naar jouw ervaringen met communicatie met mensen die de aarde verlaten hebben. En ook of je geleide meditaties doet of je "eigen" meditaties. Maar alleen als je dat wilt delen hoor, misschien in een priveberichtje anders ;-)
Liefs, Mirjam
Hey lieverd
Ik mediteer in hoofdzaak in 2 apps op mijntelefoon ,maar het vaakst zelf terwijl ik naar muziek luister ,ik probeerde dat te delen maar lukt me niet tis indianen meditatie muziek ,mijn communicatie met wie er niet meer is gaat eigenlijk gewoon om mijn moeder ,zij verschijnt soms aan mij en door een kaars praat ik met haar ,ik voel haar vaak om me heen ,en soms haar hand op mn hoofd ,ik heb haar en mn schoonouders ook gezien toen ze net overleden waren ,en twee jaar geleden is de beste vriend van mijn neefje vermoord geworden om een horloge en ook hij kwam langs ,ik heb met hem gepraat en gaf me rust dit was het waar ik het met mn neef over gehad heb ,die had hetzelfde meegemaakt ,dit zijn geen dromen omdat we wakker zijn en gewoon in het donker zitten ,ik weet heel goed dat er veel mensen zijn die dit nooit meemaken en er ook niet in geloven dat is prima ,maar ik sta open voor deze boodschappen van boven ,vind het zelfs fijn .
Liefs hes😘🍀
Dag Mirjam,
Ik heb ook de spirituele kant van mezelf ontdekt. Ik had altijd al nieuwsgierigheid daarnaar en deed weleens aan yoga en merkte dat ik van mediteren rustiger werd. Toch was het meer oppervlakkig en was ik niet bezig met het wát is het. Tot ik toen ik kanker kreeg in een burnout belande en het mediteren en ging er meer over lezen. De echte omslag kwam toen ik naar een coach ging die mij in dit proces ging begeleiden. Zij leerde mij dat alle emoties ergens in het lichaam zitten, net als Eckard tolle verteld over het pijnlichaam. In een meditatieve houding leerde zij mij naar die pijn heen gaan. Waar de meesten mensen(, die niet spiritueel bezig zijn) het vaak zien als "iets" buiten jezelf zoek ik het binnenin. Door naar binnen te keren en die verdieping te zoeken en (oude) pijn te doorleven is er veel meer rust gekomen. Mede omdat ik nu ervaren heb dat alles maar dan ook alles binnenin mezelf zit, het enige die dat verteld is mijn eigen lichaam. Die geeft feilloos aan waar de emoties zitten. Alle goede en negatieve ervaringen mogen er zijn maar daar toe gaan vraagt ook veel moed en regelmatig zit ik nog in de weerstand. Totdat ik er weer echt naar toe ga krijgt het bestaansrecht en laat het vanzelf los. Het is een mooi proces waar ik tot veel mooie inzichten ben gekomen en echt heb gevoeld door een eenheidservaring dat we, en alles, met elkaar verbonden is. Sinds dat moment weet ik dat dit mijn waarheid is. Al raak ik ook op dit pad met regelmatig weer even de krijt, ik weet dat het er altijd is.
Ik ben benieuwd naar je volgende blog.
Henny
Lieve Henny,
Wat prachtig hoe jij dit beschrijft. En dat je het pad soms kwijtraakt, herken ik helemaal, want dat geldt voor mij ook. Ik ben mijn weg terug aan het vinden.
Naar binnen keren vind ik zelf ook heel fijn, vaak vind ik daar veel rust en vrede als ik eenmaal de "negatieve" emoties heb doorvoeld en losgelaten. Ik herken ook dat gevoel van eenheid met alles en iedereen, met het universum. Mooi gevoel.
En die weerstand... die ook. Soms nog een heel gepuzzel waar die vandaan komt.
Liefs, Mirjam
Lieve Mimpie , heel veel jaren verdiepte ik mij in het spirituele , in filosofie ,in psychologie, in het universum , in astrologie .Het heeft me veel inzichten gegeven in mezelf als in andere mensen . Ook mijn intuïtie laat me zelden in de steek . Maar toen Jo overleden was , viel alles stil . Wat had het allemaal voor zin in het licht van zijn heengaan ?Fatalisme ten top . Het kon nooit meer beter worden , want Jo kwam niet meer terug . Morgen 9/2 is hij 10 jaar overleden , en mijn leven staat on hold . Enkel mijn schatten van kinderen laat ik dicht bij komen .Maar mijn verstand zegt me uiteraard dat dit de manier niet is . Waarom ik dan niet teruggrijp naar mijn kennis van daarvoor : uit koppigheid . Het is niet van niet kunnen , het is niet willen . Opstandig .Toch is er tegenwoordig steeds een stemmetje dat mij terug brengt naar de tijd dat ik hier veel geloof aan had.
Ik ben terug beginnen lezen in het boek van de Daila lama : open je hart .en ook De psychologie van een gebroken hart .
Mijn dank om me met jouw blog even terug op het spoor te brengen .Ik kan ook niet anders , want nu is het “bestaan” in plaats van “leven”
liefs Rita .
Lieve Rita,
Nou ben ik benieuwd, toen je aan me schreef dat je weet dat ik het ga redden (waarvan ik nog steeds niet precies weet wat dat precies inhoudt...), kwam dat voort uit jouw spirituele kennis?
Vandaag tien jaar, wat een tijd alweer. Maar vast ook heel kort. En hoe groot is de liefde geweest, als je hem nu nog altijd zo erg mist.
Waarom ben je opstandig?
Ik besta ook nu, van leven is nog geen sprake. Nog te veel herstel en verdriet. Ik hoop er wel weer te komen, in dat leven.
Liefs, Mirjam
Ja Mimpie , mijn intuïtie laat me zo zelden in de steek. Over over de indruk die mensen op me nalaten , zoals jij .Je gaat het redden , met jouw lijfje en jouw hartje . Ik ben er zeker van .Ik ga er niet niet dieper op in want er bollen te veel tranen nu …
liefs Rita xxx
Ik weet niet één, twee, drie wat te zeggen. Ik ben een puur gevoelsmens, dat zegt al wel wat...
Ik weet en ervaar wat je schrijft al heel lang. Vroeger als kind al heb ik gezegd dat ik een zintuig meer heb dan de normale mens. Diep naar jezelf gaan pas later ontwikkeld...
Ach, ik vind het mooi wat je schrijft en het doet me zo goed dat het jou goed doet! Want toch is het best heel bijzonder...
Liefs met knuf xxx Hebe
Lieve Hebe,
Wat fijn lijkt me dat, als je al zo lang dat kunt ervaren. En dat je een zintuig meer hebt. Het is zeker heel bijzonder. Ik ben alleen wel weer opnieuw zoekende, want ik heb een behoorlijk deel van mijn vertrouwen verloren.
LIefs, Mirjam
Hoi lieve Mirjam,
Is ook wel eens (vaak...) lastig hoor! Anderen begrijpen niet en ja, soms begrijp ík mij zelfs niet..
Begrijp dat jouw vertrouwen een hele knauw gekregen heeft. Toch heb ik er ook vertrouwen in dat jij dat weer krijgt. Maar haast je niet, je hebt tijd nodig...
Liefs xxx Hebe