Of ik op de helft ben?

Op 5 april werd ik 50. Da’s alweer even geleden inderdaad, maar mijn recentste blog plaatste ik een maand geleden. De laatste blog “Intermezzo” van Hanneke (ViooltjeM) sloeg bij mij in als een bom en maakte dat ik tijdelijk vond dat ik niet zoveel bijzonders te melden had. Ik begin het schrijven echter te missen, dus heb ik toch maar weer “de pen ter hand genomen”.  

50. Ik associeer dat met “de helft”, waarschijnlijk omdat we gewend zijn dat 100 het geheel is (als in procenten of index). Maar: de helft waarvan? Vaak wordt het leven gezien als een lijn van 0 tot (minimaal) 80 waar iedereen recht op heeft. Als er iets gebeurt om die lijn eerder te onderbreken, ervaren we dat als een onrecht. “Veel te jong”, klinkt het dan. Ik ben het toch iets anders gaan zien inmiddels. Het eerste punt is dat iedereen, op elk moment van het leven, even sterfelijk is. Er is niet zoiets als een “voorraad jaren”. Het tweede punt is dat niemand ooit wordt geboren met de garantie van die 80 jaar. Niet eens een belofte of zelfs maar een toezegging. Dat maken wij er zelf maar van. Dat het fysiek mogelijk is voor sommigen, is geen belofte voor iedereen. Het derde punt is dat wanneer je doodgaan ervaart als een onrecht – wat op zich al te betwisten valt – ik het leeftijdsdiscriminatie vind om zo’n grens te hanteren. Het overlijden van iemand van 83 is net zo hartverscheurend als iemand van 38. Dat heeft alles te maken met de aard van overlijden, niets met het aantal op deze aardkloot doorgebrachte jaren.  

Wat minder filosofisch, wat meer prozaïsch: ik kreeg vlak na mijn 50ste verjaardag een uitnodiging voor het bevolkingsonderzoek baarmoederhalskanker. Ik vond dat, op zijn zachtst gezegd, merkwaardig. Dat elektronisch dossier staat dus echt nog in de kinderschoenen... Niet leuk om op deze manier weer geconfronteerd te worden met wat er is gebeurd. Soms heb je dat, van die momenten dat je probeert je leven weer op te pakken en je ineens iets voor je neus krijgt waardoor je denkt: “Oh ja”. Dat varieert van je littekens tot late gevolgen van je behandeling tot de manier waarop mensen je aanspreken. De moeilijkste in die categorie vond ik mijn ontslagformulier dat ik van het ziekenhuis meekreeg na mijn grote buikoperatie, met daarop: Burgerlijke staat: weduwe. 

50. Het was een dingetje, hoor. De dagen ervoor was ik al enigszins labiel. Wat zeg ik: de weken ervoor. Als mensen aan me vroegen: “Wat wil je doen voor je verjaardag?” dook ik het liefste weg. Ook de vraag wat ik wilde hebben. De verleiding was zo groot om te zeggen: “Mijn leven terug.” “Roberto.” Tja. Allemaal lieve mensen die het goed bedoelen. Ik ben nooit zo’n verjaardagsvierder geweest trouwens. En al helemaal niet in de Hollandse “kring-stijl”, met bier, wijn, cola, chips en kaasblokjes in de keuken op tafel en een kringetje stoelen in de woonkamer. Een slagroomtaart als hoogtepunt... past niet bij me. De laatste jaren gingen Roberto en ik met mijn verjaardag een paar dagen weg. Parijs, Valencia; een leuke stedentrip was wat we dan deden.  

Welke reis dan ook zou me alleen Rob meer hebben doen missen, dus ik besloot in Nederland te blijven. Het was een doodgewone dinsdag met droog maar fris weer en vriendin M. had de dag vrij genomen. Er lag niets van tevoren vast: als ik in mijn bed wilde liggen huilen, zou ze naast me komen liggen, wilde ik wel de hort op, dan ging ze mee. De avond voor mijn verjaardag kwam vriendin E. langs om mij alvast haar cadeau te geven, want zij moest werken op dinsdag. Dat waren de eerste tranen... De ochtend van mijn verjaardag voorspelde niets goeds. Bij elke felicitatie barstte ik in tranen uit. Jee, hoe moest ik deze dag doorkomen? Ik heb de aardingsmethode toegepast die ik in de cursus heb geleerd die ik sinds februari volg. Simpel gezegd zorg je daarmee, dat je energie niet volledig open staat en dat invloeden van buitenaf niet allemaal zo hard bij je binnenkomen. Dat werkte. Uiteindelijk koos ik ervoor naar een film te gaan in de bioscoop (dat was zoooo lang geleden!). Daarna was ik nog in staat om samen een hapje te eten. Al met al heb ik de dag doorstaan. En dat was goed genoeg voor me.  

Het was zo dubbel: ik wilde vieren dat ik 50 heb mogen worden, dankbaar zijn voor zoiets moois wat geen vaststaand gegeven is, voor niemand. Dat ik er nog ben een jaar na de diagnose. Aan de andere kant dacht ik: er valt niets te vieren. Niet zonder hem.  

Hoe het verder met me gaat: fysiek word ik steeds sterker en krabbel ik steeds verder op. Ik vergelijk mezelf niet met de Mirjam van voor de diagnose en dat helpt. Mentaal is wat lastiger, ik kan zomaar weer heel verdrietig zijn, maar ook weer lachen, gelukkig. Dat is trouwens best moeilijk: als mensen zien dat ik weer lach, dan zeggen of denken ze: “Oh wat fijn, je lacht weer, je bent weer vrolijk.” Alleen is dat een momentopname. Ja, ik kan lachen om dingen, hard zelfs, maar dat zegt niets over “verwerking” of “een plekje”. Want een uur of een dag later kan ik weer zitten huilen. Dat ik “over het verdriet heen lach”, en het ook echt kan menen op dat moment, is geen teken dat het verdriet weg is. Het bestaat samen, naast elkaar. Toch is er wel verschil in de ervaring van het verdriet met vlak na het overlijden. Het is nu bijna 11 maanden geleden en de heftigheid is afgenomen. Toen werd me de adem benomen; nu kan ik blijven ademen in het verdriet.  

Slecht nieuws kreeg ik eergisteren over de partner van een lieve vriendin die voor Roberto en mij een soort aangenomen nichtje is. Hij is in het ziekenhuis opgenomen met een hersenvliesontsteking ten gevolge van acute myeloïde leukemie. Weer die stomme rotziekte. Hij was in acuut levensgevaar en is nog steeds niet “out of the woods”, maar de eerste signalen zijn wel positief. Met nog een lange weg te gaan, dat wel.  

Goed nieuws was er ook. Mijn vaders coloscopie kende een goede uitslag en hij is nu al meer dan zeven jaar overlever van dikkedarmkanker. En alsof dat nog niet mooi genoeg was, kregen mijn ouders het geld van de criminele WhatsApp actie terug van de bank! Ineens stond het weer op hun rekening. Geweldig, toch?  

Het was fijn om mijn gedachten en gevoelens weer in blogvorm te gieten. Dank je wel voor je tijd en aandacht, ik ben dankbaar voor jou die dit leest.  

27 reacties

Verwerking, een plekje geven, volgens mij bestaat dat echt niet. Je leert er mee leven. Je leert weer te lachen, soms. Zoiets.

Ik merk dat het mij ook lam slaat, dat het zo slecht gaat met Hanneke.

Ik ga wel naar de bijeenkomsten die Dasje organiseert. Jij dan? Lijkt me fijn om jou te ontmoeten.

Liefs XXX 

Laatst bewerkt: 28/04/2022 - 22:51

Lieve Frie,

De 18e kan ik niet (en is inmiddels vol begreep ik), de 20e is voor mij echt wel ver weg en dus een vermoeiende reis, of ik nu met de auto of de trein ga. Ik laat het afhangen van hoe ik me de dag ervoor voel en ga dan kijken of er nog plek is. Ik zou jou en Anja en alle anderen ook dolgraag eens persoonlijk ontmoeten. 

Veel liefs, Mirjam

Laatst bewerkt: 28/04/2022 - 23:11

Het leven valt niet mee voor jou zonder jouw Roberto. Ik kende hem niet. Niet voordat ik jou kende. Maar door je verhalen over hem, voel ik zijn heengaan ook als een gemis. Een enkele keer dringt zich de gedachte aan mij op hoe het zou zijn als mijn lief jouw Roberto zou zijn, maar dan schiet mijn gemoed vol en verdring ik die gedachte.  Ik zou verloren zijn. 

Lieve Mirjam, vijftig is maar vijftig. Vandaag telt. En morgen, overmorgen. En alle andere dagen dat het gemis minder zwaar voelt.

Liefs, Zweef

Laatst bewerkt: 28/04/2022 - 22:57

Toen Roberto nog leefde en hij bijvoorbeeld in de alpen ging wielrennen, met 70 km/u op die dunne bandjes de berg af, dacht ik heel soms ook wel eens: hoe zou het zijn als hij over de kop slaat en er niet meer is? En dan verdrong ik die gedachte maar snel, wanneer de pijn opkwam. Precies wat jij schrijft, lieve Zweef. En toch is dat precies hoe het is. Het voelt zoals voelt is wanneer je eraan begint te denken, je het probeert voor te stellen. En dat is dan nog maar het randje. Het midden is nog veel erger. 

Je hebt gelijk, het getal zegt niets. Het was wel mijn eerste verjaardag zonder hem. Ik denk dat dat nog het lastigste was. 

Liefs, Mirjam

Laatst bewerkt: 28/04/2022 - 23:08

Lieve mimpie 

Fijn dat je toch de pen weer ter hand nam ,alle begrip ervoor dat je hoofd er niet naar stond  maar je werd gemist hier .

Ja das moeilijk jarig zijn vind het zeer begrijpelijk dat je weg wou duiken ,en ook erg confronterend weer daar komt het vreselijke gemis weer om het hoekje kijken pats boem binnen .

Eens met frie verwerken in godsnaam hoe dan ,je leeft ermee en dat is het hoogst haalbare .

Dikke knuffel en heel veel liefs hes🤗😘

 

Laatst bewerkt: 28/04/2022 - 23:25

Lief dat je zegt dat ik werd gemist. Weet je wie ik ook erg mis? Ratlook. Ik heb al zo lang niets meer van hem gezien of gelezen. Ik vrees...

Het ging mij helemaal niet om die 50 hoor, dat getal kan me niet boeien, maar vooral om het "vieren" van een verjaardag in de overweldigende afwezigheid van Roberto...

Dikke knuffel! 

Mirjam

Laatst bewerkt: 29/04/2022 - 15:04

Ja klopt ,ik vrees ook want hij reageerde altijd op jou en hanneke ,en het is al zo lang stil 

Ja dat snap ik dat is het ook die eerste verjaardag zonder die je zo lief hebt ,niet te doen 

Liefs dikke knuff 🥰hes

Laatst bewerkt: 29/04/2022 - 17:02

Hallo Mirjam. Klopt helemaal wat je schrijft. Op moment van overlijden maakt het niet uit hoe oud iemand is. Omdat je van iemand afscheid moet nemen waar je heel veel van houdt. En wat doet dat veel verdriet. Het verwerken hiervan gaat met vallen, terug geworpen worden, maar ook door, door proberen te gaan. Met gelukkig ook voor jou hele, warme betrokken vriendschappen.

Hoop dat je genoeg energie gaat hebben om naar Den Bosch te komen. Ik houd een plaatsje voor jou gereserveerd. Liefs Dasje ❤️😘

Laatst bewerkt: 28/04/2022 - 23:44

Hoi Dasje, nog wat verder nadenkend over jouw woorden, zou het misschien ook nog eens zo kunnen zijn dat als je iemand verliest met wie je al 50 jaar samen was, dat voor jou nog verdrietiger is dan als die persoon eerder was overleden. Het is allemaal zo persoonlijk. En elk overlijden is een afscheid. Ik vind trouwens sowieso elke vorm van hiërarchie in rouw complete onzin. Wie er het verdrietigst "mag" zijn, vergelijkingen tussen mensen dichterbij en verder weg. Dat zegt toch helemaal niets over het verdriet dat je voelt. En ook of het wel of niet "natuurlijk" is: dat je ouders als het goed is eerder overlijden dan jij, maakt het niet minder verdrietig als gebeurtenis. En omdat we er bijna nooit over praten (getuige ook de SIRE campagne over dooddoeners) worden er zo ontzettend veel aannames gedaan. 

Aannemen... In het Engels: to assume. "To assume is to make an ASS out of U and ME". Ezelachtig dom dus. Zo gaaf bedacht.

Liefs, Mirjam

 

Laatst bewerkt: 29/04/2022 - 15:09

Ik miste je al. Vertel me eens wat meer over die aardingstechniek als je puf hebt. En tot slot; van harte gefeliciteerd met je 50e verjaardag, Mimpie! 

Laatst bewerkt: 29/04/2022 - 00:28

Thanks! 

De aardingstechniek. Het is een visualisatieoefening. Ga zitten met je voeten op de grond (of staan) en sluit je ogen. Haal een paar keer diep adem in je buik, in door je neus, uit door je mond.  Stel je voor hoe er vanuit je voeten "wortels" de aarde in groeien, helemaal tot in de kern. Visualiseer daar een bron van energie waar die wortels in verdwijnen. Die energie komt naar boven via je voeten, je hele lijf in, tot boven je hoofd. En stel je dan tien meter boven je hoofd een licht voor, het universele licht, dat jou van bovenaf naar beneden beschijnt en zich in jouw lichaam mengt met de energie van de aarde. Een teveel van energie voer je af via "luikjes" in je voetzolen, dat geef je terug aan de aarde . Vervolgens "duw" je de energie,  wat hetzelfde is als het licht dat jou nu vult van boven en van onder, uit je lichaam een stukje naar buiten. 30 cm, een meter, wat goed voelt voor jou. Daarna plaats je er een gouden randje omheen; boven, onder, voor, achter, links, rechts. Als je wilt kun je er nog een dier bij zetten, bijvoorbeeld een tijger, om je energie extra te beschermen. Door het randje is je energie beschermd tegen invloeden van buitenaf. 

Liefs, Mirjam

Laatst bewerkt: 29/04/2022 - 15:14

Hé Mirjam,

Wat fijn om weer even van je te horen (lezen)! En nog gefeliciteerd met je verjaardag. 

Wat een ingewikkelde dag moet dat zijn geweest; maar wat fijn dat je zo’n lieve vriendin hebt die aansluit bij wat jij nodig hebt op dat moment.  

Laatst bewerkt: 29/04/2022 - 07:12

Zo fijn dat je weer schrijft. Ik heb je echt gemist. En elke zin komt binnen recht in mijn hart. Ik vind dat heel bijzonder. Alsof ik je een beetje ken. Ik stuur in gedachte een beetje energie naar jou. Heel veel liefs, Angela 

Laatst bewerkt: 29/04/2022 - 08:17

Ach, wat een mooi compliment lieve Angela. Je energie is van harte welkom. 

Liefs terug, Mirjam

Laatst bewerkt: 29/04/2022 - 15:15

Dag Mirjam,

“Afval verwerk je, rouw verweef  je in je leven”. Een prachtige uitspraak van rouwcoach Riet Fiddelaers-Jaspers. En zo wáár. Een overlijden verwerken is niet een proces van het afscheid in een hoekje van je leven parkeren en klaar. Verlies en gemis vervlecht je in je ‘zijn’. Ze gaan uiteindelijk bij je hóren. En koesteren, is mijn ervaring. Dat verweven, dat is een heel intensief, verdrietig en pijnlijk proces. Weet jij alles van... En op sommige momenten word je daar extra mee geconfronteerd. Bijvoorbeeld als je 50 wordt.

Wat je schrijft over Hanneke is heel herkenbaar. Ik ben er nog steeds stil van.

Sterkte met verweven en goed dat je de digitale pen weer ter hand hebt genomen!

Lieve groet,

Carolina

Laatst bewerkt: 29/04/2022 - 09:37

"Afval verwerk je", dat is een mooie. Dank je Carolina! Die ga ik zeker onthouden. Inderdaad, verdriet verweef je. Het wordt integraal onderdeel van je leven. Dat koesteren zie ik ook zo langzamerhand opkomen. 

Liefs, Mirjam

Laatst bewerkt: 29/04/2022 - 15:17

Lieve Mirjam

Wat ik lees in je blog
       Is die diepe liefde voor Robert  . en ook al die er niet meer , die blijft altijd bij jou. Zoveel ongelooflijke herinneringen  , dat neemt niemand van je af
Wat ik lees in je blog
      Is die ongelooflijk sterke vrouw , die toch weer recht krabbelt , en ondanks alles de wereld positief blijft bekijken
 Wat ik lees in je blog
     Is dat je 50 bent geworden. Eergisteren is er in Japan nog een vrouw gestorven van 119 . Om maar te zeggen dat je nog niet halfweg bent
Wat ik lees in je blog
    Is dat het niet allemaal kommer en kwel is . Je vader's coloscopie , je ouders die hun geld terug hebben , enz

Wat ik lees in je blog
     Dat ie veel te lang is .Tegen dat ik aan het einde ben , ben ik vergeten wat er in het begin stond . Chemobrein noemen ze dat😥

Jammer dat je d'r niet bij kan zijn bij Dasje

Liefs , Willy

 

 

 

Laatst bewerkt: 29/04/2022 - 11:15

Lieve Willy,

Met zo'n chemobrein blijft alles wel lekker vers, vind je ook niet? Ik kan een boek luisteren en dan een maand later opnieuw, en weer helemaal verrast zijn. haha! 

Nee, het is zeker niet allemaal kommer en kwel. Ik zoek, vind en waardeer het goede. Dat is een instelling die me beter helpt dan een focus op wat er niet is. Ik probeer in het moment te leven. Dat helpt me ook enorm.

Ik ga mijn best doen om erbij te zijn. Zweef heeft ook al aangeboden om mij eventueel ergens op te pikken als dat op zijn route ligt. 

Liefs, Mirjam

Laatst bewerkt: 29/04/2022 - 15:19

Heb eigenlijk nooit stilgestaan bij de voordelen van een chemobrein . 
Maar van dat boeken lezen heb je toch gelijk hoor .

 


 

Laatst bewerkt: 30/04/2022 - 08:04

Boeken, films, mensen... het is niet langer irritant als mensen zichzelf herhalen (dat doen ze vaak), want je was het toch alweer vergeten. Zo'n chemobrein (bij mij nog eens versterkt door de menopauze) kan ook echt fijn zijn. Glas halfvol of halfleeg... ja toch? 

Laatst bewerkt: 30/04/2022 - 14:16

Lieve Mirjam,

Wat heb je een stukje van je leven, weer mooi beschreven. Ik kan me voorstellen dat je niet altijd energie of zin hebt om te schrijven. Zodra je het wel voelt is het goed. 

Ik kan me proberen in te denken hoe het gemis van je geliefde is.... , maar denk dat het in werkelijkheid nog veel erger is dan je kunt bedenken. Lastig om tóch alleen verder te moeten gaan. En inderdaad heel dubbel allemaal...  Blij dat je 50 bent bent geworden, dat je weer 1 jaar ná je diagnose bent, maar helaas ook alleen. Het is fijn dat je vriendinnen en familie er voor je zijn wanneer je ze nodig hebt.

Ik kan me ook nog herinneren dat ik een oproep kreeg van het bevolkingsonderzoek, terwijl ik geen baarmoeder meer had. Dat soort informatie wordt niet doorgegeven. Het is inderdaad confronterend, maar als je het éénmaal hebt doorgegeven krijg je gelukkig geen nieuwe oproep meer. 

Je krijgt veel mooie reacties, dat zal je hopelijk wel goed doen. 

Ik blijf je blog volgen en wens je heel veel sterkte en kracht.

Liefs,

Marianne

 

 

 

Laatst bewerkt: 29/04/2022 - 20:50

Lieve Marianne,

Precies, dat ze nou nergens genoteerd hebben dat die baarmoeder er bij mij al uitgevist is... zonder baarmoeder ook geen baarmoederhals, lijkt me een logische conclusie. Niet bedacht dat ik dat zou kunnen melden, ik heb de brief met folder (jammer van het papier ook...) in de papierbak gekieperd. Toch maar even melden dan. Ga ik online opzoeken. 

Ja de reacties hier zijn een warm bad. Heel fijn is dat. 

Ik volg jouw blogs ook op de voet, jij veel sterkte met je behandelingen. Houd moed! 

Liefs, Mirjam

Laatst bewerkt: 30/04/2022 - 14:18

Lieve Mirjam,

Wat fijn om weer een blog van jou te lezen. En weer zoveel herkenning, want ja, die eerste verjaardag alleen, hoe doe je dat? Zelf was ik op 6 april jarig en ik had er ook helemaal geen zin in. Maar mijn zus zei: "Je moet die dag niet in je eentje zijn, dus wij komen gewoon langs." En wetend dat de rest van de familie ook enorm met me mee leeft, nodigde ik nog wat meer mensen uit en zaten we uiteindelijk met z'n tienen. Het werd ondanks alles heel gezellig, maar na afloop was ik helemaal op. Ik was dagenlang zo moe, dat ik eindelijk besloot niet meer zo flink te doen. Ik heb wat afspraken afgezegd, mijn  vrijwilligerswerk op pauze gezet en besloot de tijd te nemen om gewoon meer rust te nemen en  het verdriet toe te laten. 

Maar die gevoelens zijn zo verwarrend, ook dat herken ik in jouw verhaal. Verdriet om het gemis mengt zich met blijdschap dat het nog steeds goed met me gaat. De wens om vooruit te kijken wordt doorkruist door het verdriet dat je voortaan alleen bent en mengt zich met de angst hoe dat dan moet  als het slechter gaat met me.  En bij alle goeie voornemens om er wat van te maken in mijn eentje, duikt de twijfel op over hoe lang ik daar de tijd voor krijg. En al die gedachten blijven maar om elkaar heen draaien.

Rouwen doen we allemaal op onze eigen manier, maar toch geeft het troost om te lezen dat jij, hoe moeilijk het ook vaak is, toch na 11 maanden nog overeind staat en zelfs iets meer kan ademen door het verdriet heen.

Jammer dat je er in Utrecht niet bij kunt zijn.

Ik wens je  heel veel liefs en heel veel sterkte,

Margriet  

 

Laatst bewerkt: 30/04/2022 - 20:12

Lieve Margriet,

Ik lees je reactie nu pas. Dat is inderdaad heel herkenbaar allemaal... vooral ook dat je er iets van wilt maken, maar hoe lang heb je daar de tijd voor? Ik heb voor mezelf besloten - nog heel lang. Leven alsof ik nooit ziek ben geweest, kop in het zand en gewoon plannen maken zoals ik dat anders zou doen. Want wat zou ik een spijt hebben van afwachten. 

Ik heb vernomen dat het in Utrecht heel gezellig was. We ontmoeten elkaar vast nog eens! 

Liefs, Mirjam

Laatst bewerkt: 06/08/2022 - 21:27

To make an ass out of you and me…een uitspraak die ‘we’ in sales vaak maakten. Assumption is the mother of all f*ck ups. Ik kan het Roberto zo horen zeggen. 

Net zoals ik goed herinner hoe hij, op het werk,  vol liefde en trots sprak over jou en jullie toen aanstaande bruiloft. En over zijn fiet trips. Spadonis… :) 

Herinneringen, speciale dagen, zoals een eerste feestdag, of een verjaardag zonder…vreselijk moeilijk lijkt me dat. 
Ik had de hele afgelopen tijd steeds iets met de datum van vandaag…11 mei. Ik dacht dat ik een belangrijke afspraak had. Maar er stond niks in mijn agenda. En vandaag wist ik het ineens. Want ik denk er met regelmaat aan, jullie verhaal. In dezelfde week in april een diagnose en op dezelfde dag (11 mei meen ik) een onherroepelijk verdict. Onbeschrijfelijk…en toch zet je het op het digitale papier. En dat houdt jullie prachtige herinneringen levend. 

Jullie verhaal is (gelukkig!!) bijzonder (zeldzaam) en Roberto was een bijzondere man (jongen vond ik eigenlijk, ondanks dat hij ouder was dan ik,  met die ondeugende lach en pretlichten in zijn ogen). Ik wens je heel veel kracht voor al die eerste keren ‘sinds….’ en alle volgende keren daarop die je nog gaat meemaken, waarop het voor jou vast niet uitmaakt of het eerste jaar na is of het tiende jaar en of je 50 of 57 wordt. Wel nog gefeliciteerd en, nog vele jaren…want zoals ik las heb je ondanks alles de wil om nog meer uit het leven te halen en te zorgen dat je zware behandelingen Niet voor niets waren. Ik hoop het heel erg! 

Ik hoop ook dat je weet dat er ongetwijfeld ontzettend veel mensen zijn die, net als ik, vaak aan jullie denken en hoewel dat je vast niet minder alleen maakt, wellicht biedt het wat troost op de “bijzondere” en de “gewone” dagen, dat niemand hem zomaar vergeet. 

Ik weet zeker dat Roberto overloopt van trots als hij vanaf zijn wolk, of misschien vanaf zijn fiets op de berg, met je meekijkt. Want dat doet hij vast en zeker. 

Liefs van een oud-sales-collega… 

 

Laatst bewerkt: 11/05/2022 - 21:43

Lieve ...,

Ik lees je bericht nu pas! Tranen in mijn ogen. Vooral als ik lees hoe trots hij over ons vertelde. Hij was ook trots, dat weet ik wel. Maar dat hij het ook zo breed uitdroeg. Dat maakt me blij en verdrietig tegelijk. Want was hij er nog maar om die trots met mij te delen...

Inderdaad, 11 mei was de dag van onze diagnoses. Wat bijzonder dat dit zo is blijven hangen bij jou.

Roberto was ook "unforgettable", absoluut. Veel jonger dan zijn leeftijd en dan zijn humor... die mis ik zo erg. Hem vergeten is echt onmogelijk. 

Dank je wel voor je reactie! 

Liefs, Spadonna

Laatst bewerkt: 06/08/2022 - 21:32