Tijd voor vertrouwen
Het weer van de afgelopen week spiegelt mijn emoties. Regen en harde wind, afgewisseld met opklaringen en stralende zon die flink kracht heeft. Afgelopen woensdag was Robertoās eerste sterfdag. Het is precies een jaar geleden dat hij in het hospice lag. Terwijl zijn kracht zienderogen afnam, nam de pijn evenredig toe. Met het beetje energie dat hij nog had, appte hij me op 6 juni dat hij een groot besluit had genomen door hulp te accepteren bij het douchen. De dag erna vroeg hij me of ik hem wilde helpen met douchen, want ā...straks is het de laatste keer...ā Hij kreeg gelijk, want op 8 juni zou hij om 23:15 voor het laatst zijn ogen sluiten. De grond zonk onder mijn voeten vandaan terwijl ik drie dagen later onder het mes zou gaan voor de belangrijkste operatie van mijn leven.
De uitvaart vorig jaar heb ik bijgewoond maar vraag niet hoe. In een rolstoel, vijf dagen na mijn operatie, terwijl zich een ontsteking ontwikkelde in mijn buik die zich een paar dagen later zou openbaren. Waarna ik opnieuw zou worden opgenomen. Er was geen sprake van een samenzijn met familie en vrienden na de dienst. Ik ging met de taxi linea recta terug naar het ziekenhuis. Bovendien was door de coronamaatregelen niet alles mogelijk. Het was Robertoās verzoek dat ik in een later stadium alsnog een afscheid zou organiseren, een soort herdenking, bij voorkeur aan het strand. Waar we het glas op hem konden heffen. Ik heb het hem beloofd. Op zondag 5 juni heb ik een lunch geregeld in zijn favoriete strandtent in Wassenaar met de families en een handjevol vrienden die heel dichtbij stonden. Een kleine club waarbinnen de meesten elkaar al wel kenden. Het was een fijne middag met veel liefde en warmte en mooie gesprekken. En lekker eten.
Als ik terugdenk aan vorig jaar, vraag ik me oprecht af hoe ik me staande heb gehouden. Natuurlijk met de steun van mijn familie en vrienden, maar dan nog. Het is bijna alsof het een ander is overkomen, wanneer ik terugkijk. Maar als ik om me heen kijk, dan weet ik: nee, het is echt. Ik woon alleen, heb een groot litteken op mijn buik. Het is echt gebeurd. En toch voelt het soms alsof mijn leven in een parallelle wereld heel anders verloopt. Daar leeft Roberto nog wel en zijn we allebei gezond en vrij van kanker. Daar leeft Hanneke nog, heeft niemand een recidief of verergering van zijn/haar toestand en hebben we allemaal genoeg energie voor elke dag een barbecue. Of high tea.
De foto bij deze blog is van een fotoshoot voor stichting Olijf, een stichting voor vrouwen met gynaecologische kanker. Ik ben vrijwilliger en mijn ervaringsverhaal komt binnenkort op de site. Het verhaal had ik in februari al geschreven. Toen ik het herlas, moest ik het flink herschrijven. Met name de laatste alinea, waarin ik vertel hoe ik het nu verder zie. Ik was toen nog bang voor de prognose, de manier waarop ik overal lees/hoor/mij verteld wordt dat eierstokkanker āde silent killerā is, dat zo weinig vrouwen het overleven. Zat eigenlijk een beetje te wachten ātot het terug zou komenā of in elk geval om die belangrijke eerste twee jaar te overleven. Hoe kan dat nou helpend zijn?
In mijn ogen heb ik twee keuzes. Ik kan leven in het vertrouwen dat ik nu klaar ben met kanker, of ik kan de angst laten regeren. En stel nou dat de kanker inderdaad terugkomt na verloop van tijd en ik niet meer beter kan worden. Hoe heb ik dan in de tussentijd het fijnst geleefd: in angst of met vertrouwen? En stel, ik behoor inderdaad tot die minderheid van de vrouwen bij wie de kanker na de eerste behandeling niet meer terugkomt. Hoe leef ik dan het fijnst: in angst of met vertrouwen? Het laat me zien dat mijn mindset enorm aan het veranderen is.
Het gaat niet vanzelf, dat vertrouwen hervinden. Wanneer ik de angst voel, zoek ik dankbaarheid op. Het is heel moeilijk voor je lichaam om in de greep van angst te blijven wanneer je dankbaarheid voelt. En die is zo makkelijk gevonden! Ik begin vaak met iets kleins, want als je angstig bent kun je niet meteen heel blij worden. Bijvoorbeeld: ik ben dankbaar dat ik voeten heb die mij dragen. Dat ik zintuigen heb om de wereld te ervaren. Dat mijn kat me een kopje geeft. Er ontwikkelt zich dan een vlammetje van dankbaarheid dat ik voed met nog veel meer ādankbaarheidshoutā, dat ik een fijn huis heb, lieve vrienden en familie, geen geldzorgen, stukken kan fietsen en wandelen. Dat ik 27 jaar met mijn grote liefde ben samen geweest. En het vuur wordt steeds groter. Ik leg mijn handen op mijn hart en glimlach. De angst smelt als ijs in warm water.
Ik vind het heel belangrijk om dit te doen. Niet alleen om me goed te voelen, maar ook omdat ik geloof in het placebo-effect en ook in het, minder bekende, nocebo-effect. Het nocebo-effect is dat mensen zich slechter gaan voelen wanneer ze wordt verteld dat ze ziek zijn. Wat je wordt verteld over je medicijn, of je ziekte, kan zich manifesteren wanneer je het zelf zonder meer gelooft. Ik heb het idee en het gevoel dat ik mezelf de beste kansen geef als ik niet klakkeloos meega in het verhaal van de dodelijkheid en mezelf voorhoud dat er ook vrouwen beter worden en blijven. Dat ik op dit moment geen patiƫnt ben en geen kanker heb. En de toekomst, die kan toch niemand voorspellen? Als er ƩƩn les is die ik het afgelopen jaar heb geleerd...
45 reacties
Lieve Mirjam,
Wat heb je dit toch allemaal weer mooi beschreven. Zo te lezen ben je enorm goed bezig. Hoe verdrietig de dingen soms misschien dagelijks zullen zijn en voelen, ik lees ook een enorme drive om er een mooi leven verder van te gaan maken. Daar kan ik alleen maar enorm veel respect voor hebben. Ik wens je voor nu een goed weekend! Dikke knuffel uit Brabant van mij voor jou
Liefs Bianca
Lieve Bianca,
Dank je wel voor je lieve reactie. Ja, ik heb nog een kans gekregen en ik wil inderdaad graag nog wat van mijn leven maken verder. Elke dag als ik wakker word, realiseer ik me dat het niet vanzelfsprekend is om wakker te worden.
Dikke knuffel terug!
LIefs, Mirjam
š
Staan onze gezichten binnenkort bij elkaar! :-)
Wat een prachtig mooi blog, het voelde zo goed om te lezen.
Dankjewel voor nieuwe inzichten weer.
Liefs, Ingrid
LIeve Ingrid, dank je wel voor je bericht en je compliment.
Liefs, Mirjam
Lieve Mirjam,
Wat zie je er fantastisch en stralend uit! Dat is alvast een veelzeggend plaatje. Ja, ik moest er ook aan denken dat jouw hel juist een jaar geleden losbrak. Ik herken wat je zegt dat je het soms niet kan geloven. Alsof je als het ware jezelf beschermt met een soort uittreding... misschien is dat wel de reden dat wij t verhaal zo vaak moeten vertellen. Om t echt te geloven.
Voor mij is er nog een derde weg tussen angst of vertrouwen: leven 'met kanker in je leven'. Alsof het een soort van nieuwe identiteit is geworden, die nu eenmaal bij je hoort. Je kan er niet meer omheen, maar bent er ook niet constant mee bezig. Zoals je vrouw bent, maar ook daar niet constant mee bezig bent.
De enorme dankbaarheid is ook in mijn leven ontstaan na deze ziektegeschiedenis en na 8,5 jaar (!) nog steeds gebleven. Ik durf het haast niet te zeggen, maar soms denk ik dat ik hier sterker uit ben gekomen. Al gun ik het niemand om dit mee te maken.
Lieve Mirjam, jouw blog laat weer zien hoe veerkrachtig jij bent. Je leeft! Altijd blij met jouw bijdrages. Dank je wel!
Heel mooi.
Lieve ellemes,
Ik herken veel in jouw reactie. Ik zou het er nooit voor over gehad hebben, als je het me van tevoren had gevraagd. Maar ook ik ontdek krachten in mezelf die ik nooit had vermoed. Sta verbaasd over mijn veerkracht. Vandaag 11 juni is het exact een jaar geleden dat ik geopereerd was. Precies 365 dagen geleden lag ik op dit moment te stikken van de misselijkheid en beroerdheid. En van verdriet. Dat een mens zoveel ellende tegelijk aankan, ik sta er echt van te kijken.
Ik snap jouw "derde keuze", maar in alle eerlijkheid denk ik dat die niet eerder voor mij in beeld komt dan bij een recidief. Ik heb nu nog de luxe om te kunnen geloven dat ik voor altijd genezen ben. En dat ervaar ik ook echt als luxe! Ik zet me in als vrijwilliger, blijf hier bloggen en reageren en ga niet ontkennen dat kanker mijn leven op een keiharde manier heeft geraakt. Maar ik ga niet wachten tot na een paar jaar om voor vertrouwen te kiezen en me geen patiƫnt meer te voelen. Ik heb om die reden ook besloten dat ik geen controles wil in het ziekenhuis, maar zelf bij eventuele duidelijke klachten zal bellen.
Wat heerlijk om te lezen dat jij na 8,5 (!) jaar nog zo dankbaar bent. Daarin ben je een voorbeeld voor mij, ik volg je heel graag na.
Dank je voor je lieve woorden! (Tot de 25e?)
Liefs, Mirjam
ā¤ļøgeen woorden meid,,,,,šš¤ maar geniet vooral nu van het leven ,en koester de herinneringen
Dank je wel! Liefs, Mirjam
Ben er stil van, Mirjam.
Als ik de lengte van mijn blog zie, heb ik genoeg gekletst voor twee ;-)
Lieve Mirjam,
zo is het, laat ons levenā¦.!
Antwoorden op hoe wat waar en waarom krijgen we toch niet!
En zolang we het nog doenā¦..kijken, proeven,ruiken,lachen , huilen, voelen ā¦ā¦ā¦enz
leven we,
dus laat ons levenā¦
joie de vivre
ā¤ļø
Inderdaad, zo lang het nog werkt... hoe klein ook... ik denk dan aan het Raketje (waterijsje) dat Roberto zo graag at en als enige nog kon wegkrijgen op het laatst. En zelfs toen vond hij het nog fijn. Dus laat staan hoe blij ik mag zijn, die kan rondlopen, autorijden, eten en drinken...
Liefs, Mirjam
Wauw, wat weet je dit weer mooi te beschrijven en goed te vatten!
Het is inspirerend om te lezen en te voelen hoe zoān drive je hebt, en hoe je in het leven staat! š
Dat raakt mij kimmoss, dat ik mijn best doe voor mezelf en dat ik daarmee een ander kan inspireren.
Liefs, Mirjam
Ik had je gemist hier, hoewel ik wist dat je aan het opkrabbelen was. Voetje voor voetje je eigen leven terug. Nog lang niet de krachtige sportieve vrouw met onuitputtelijke energie, maar je was er nog, kabbelend meegevoerd worden in de stroom. Blij je weer te lezen, hoop je eens te zien bij een high tea of bbq.
Ik heb hem in mijn agenda Zweef, en zelfs al op mijn netvlies wat ik dan zou meenemen :-)
Heb vandaag naar Baarn en terug gereden, ruim een uur enkele reis, en ik ben nu wel heel moe maar het ging goed. Dus wie weet!
Liefs, Mirjam
Lieve Mirjam.
Een en al parralellen.
Ik heb afgelopen dinsdag afscheid genomen van mijn lieve man Anton zoals je weet.
Nadat hij een week eerder in de hospice was overleden. In de tussen liggende week ben ik alleen naar zeeland gegaan waar we samen zoveel mooie herrinneringen hebben liggen. Dat heeft me goed gedaan.Ja ook wij waren dol op de zee.
2 dagen na het afscheid ben ik doodvermoeid van de spanning en emoties begonnen aan mn 4e chemo kuur. Gesloopt en volledig leeg probeer ik mn weg te vinden. Ik zal echt de draad weer oppikken en gaan knokken, maar wil nu alleen maar slapen. Ik neem n voorbeeld aan jou en ben blij dat ik af en toe in een p.b. mn hart kan luchten bij je. Dank je daarvoor.
šššLieve Moon. Mijn hart knijpt hiervan samen. Bizar wat jou en je man overkomen is. Bizar dat je nu alleen verder moet, omdat de ziekte bij je man niets van de behandelingen aantrok. Gecondoleerd lieverd. Wat moet dit zwaar zijn. Zeker ook omdat jij nog volop in de behandelingen zit. Jij en Mirjam. Twee enorme lieve en flinke vrouwen. Fijn dat jullie elkaar hier hebben gevonden. Fijn dat jullie kanker.nl hebben gevonden. Fijn dat we er allemaal voor elkaar kunnen zijn. Dikke knuffel. Liefs Dasje ā¤ļøš
Lieve Moon , wat heftig wat je schrijft. Het lijkt soms of erg genoeg niet genoeg is.
Heel veel sterkte, ook met je kuren.
Liefs Lenneke
Lieve Monique,
Ja het is mooi dat wij elkaar gevonden hebben. En ik ben blij als ik je op welke manier dan ook tot steun kan zijn. Je kunt me echt altijd appen.
Wat ontzettend stoer dat je naar Zeeland bent gegaan! In je eentje ook nog.
We hadden het er al over, die rotchemo's bouwen op qua ellende, en inderdaad de vierde is zo'n keerpunt waarin je de gevolgen echt begint te voelen. En al helemaal met het overlijden van je man, die ook niets meer voor je kan doen nu... en dat al een tijd niet meer kon, natuurlijk. Dat bedenk je ook niet, he. Je denkt: als de ene ziek wordt, dan zorgt de ander. Je staat er never nooit bij stil dat je allebei tegelijk ziek wordt. Is ook geen trouwgelofte voor.
We spreken elkaar,
Liefs, Mirjam
Monique , Ook jij ontzettend veel sterkte met alles. Ongelooflijk wat jullie beiden is overkomen. Je man verliezen aan kanker en zelf nog middenin een zwaar behandeling traject zitten. Jeetje wat zijn jullie sterk zeg. Zeker jullie kunnen elkaar begrijpen en steunen waar mogelijk hie verdrietig het voor jezelf ook is. De herkenning is enorm natuurlijk. Nogmaals heel veel kracht en sterkte om jullie leven weer wat kleur te geven en op de rit te krijgen. Liefs Carla xxx
Verschrikkelijk wat er in je leven allemaal kan gebeuren. Alles wat je overkomt, vormt je. Wat ga je hier sterk mee om lieve Mirjam. Want ja. Ook dan heb je keuzes zoals je al schrijft. In angst of met vertrouwen. En dan klopt het helemaal dat je het fijnst leeft als je de angst op een zijspoor kan zetten en in vol vertrouwen van elke dag kunt genieten. En jouw allerliefste Roberto kijkt van boven trots op jou neer. Dikke warme knuffel. Liefs Dasje ā¤ļøš
Lieve Anja,
Ik realiseer me dat jij in een fase zit waarin vertrouwen ontzettend lastig zal zijn, maar misschien des te belangrijker, of ervaar jij dat anders?
Jouw kaarsje kwam binnen op zijn sterfdag, ik vond dat zo mooi.
Ik hoop heel erg dat Hanneke af en toe bij hem langsgaat, naast hem staat en dat ze samen naar beneden kijken. Dat hij elke minuut op de Alpe d'Huez is geweest, staat voor mij als een paal boven water.
Liefs, Mirjam
ā¤ļøMet heel veel liefde voor gezorgdā¤ļø
Wat een ingrijpende blog en wat een ontzettende lieve reacties. Jij bent echt door een heel diep dal gegaan. In coronatijd je lieve man na een heel kort ziekteproces verliezen en zelf dan middenin zware behandelingen zitten en een zware operatie ondergaan. Gelukkig is die vreselijke tijd voorbij. Ik kan me goed voorstellen dat je denkt hoe ben ik daar doorheen gekomen. Jouw kracht en moed hebben jou enorm geholpen denk ik. Nu probeer je zonder jouw grote liefde en na jouw zware ziekteproces weer wat kleur te vinden in je leven. Het liedje alles is grijs zul jij vast wel kennen.
Het leven is zo onvoorspelbaar en vaak zo oneerlijk helaas. Ik ben echt geraakt door jouw blogs. Dat je met velen van kankel.nl contact hebt zal je goed doen. Zoveel lieve mensen die allemaal met die nare ziekte te maken hebben he.
Hopelijk gaat het zonnetje weer een beetje schijnen voor je. Met Jouw Roberto dichtbij je ,die op afstand met je mee geniet. Ik hoop zo dat dat echt zo is. Ik heb voor onze 4 kids, Pierre, zus, broer en ouders al een soort van krachtbrieven geschreven. Waarin ik ook schrijf dat ik niet echt weg ben en er hoop te zijn als ze me nodig hebben en ik met hun mee blijf genieten.
We hebben in 1,5 jaar tijd 5 kleinkids. En we zijn net na het Erasmus bezoek nog bij de jongste van 2,5 week oud geweest en vrijdag kwam mijn jongste dochter met hun 2 zoontjes. Vanavond gaan we naar Pierre zijn dochter en ons oudste kleindochtertje. Dat geeft me zoveel energie en vreugde. Jullie hebben geen kinderen las ik. Pierre en ik zijn 20 jaar samen en we hebben ieder 2 kids. We zijn een hecht samengesteld gezin. Maar wat jij ook al ergens schreef die vele liefde geeft ook veel pijn. In mijn geval om iedereen achter te laten. Maar hopelijk komt er aan mijn bijna 4 bonusjaren nog veel extra tijden.
Liefs Carla xxx
Ik begrijp dat lieve Carla, die pijn van het achterlaten lijkt me zwaar. Tegelijkertijd zullen al die lieve mensen ook steun hebben aan elkaar. Ik ben ervan overtuigd dat jij dat ook gaat meekrijgen als je bent overgegaan. Maar knuffelen en aanraken kan alleen hier, dus dat zou ik zoveel en zo vaak mogelijk doen! In de vele jaren die hij hopelijk nog aan deze zijde bent. Liefs, Mirjam
Lieve Mirjam
Wat ben je mooi.
En wat een wijze les: jouw bewuste keuze om niet de angst te laten regeren.
Liefs Lenneke
Dank je wel, Lenneke. Olijf-fotograaf Wim schatte mij 10 jaar jonger en mijn dag kon niet meer kapot haha!
Die les is niet van mij, maar geef ik door. Een van de mensen die mij die les laat zien, ben jij. Want jij leeft al zoveel jaren met deze ziekte waarbij jou letterlijk is verteld dat je niet meer beter wordt. En toch trek jij je eigen plan. Is er iets in jou dat het niet gelooft. Althans, niet nu. En als ik dan zie wat jij doet, dan leef jij heel erg in het nu en laat jij je niet leiden door de angst. Een voorbeeld voor mij.
Liefs, Mirjam
Wat een lieve woorden Mirjam.
Ik ben er stil van. Dank je wel.
XXLenneke
Wow, trots op jou hoe je sprongen maakt en wat goed te zien dat je stap voor stap weer durft te sprankelen.
lieve groet,
Mique
Dank je wel Mique! Mooi wat je zegt over dat "sprankelen".
Liefs, Mirjam
Wat een mooi en krachtig verhaal. Ik vind het zo sterk dat het je lukt om die dankbaarheid op te zoeken en ook echt zo te ervaren; dat je je inderdaad staande hebt kunnen houden in jouw situatie is al bizar.
Liefs Sandra
Lieve Sandra,
Het lukt me met vallen en opstaan, hoor. Er zijn dagen dat ik denk: het is allemaal nep, ik ben helemaal niet blij, Roberto waar ben je nou, wat als... en dat het uren, een dagdeel of soms wel een dag kost om weer bij die dankbaarheid te kunnen komen. Soms lukt het zelfs niet eens met een geleide meditatie... maar er komt altijd weer een moment dat ik naar mijn voeten kan kijken en kan zeggen: dank jullie wel dat jullie me dragen, en dat het me weer lukt om die opwaartse spiraal te vinden. Dit ervaar ik zelf ook als heel bijzonder, want ik was voor mijn ziekte echt piekerkoningin: ik kon heel erg in doemdenken blijven hangen. Dat is dit gevonden heb, voelt echt als een cadeautje - waarvoor ik dan ook weer dankbaar ben, haha.
Liefs, Mirjam
Lieve Mimpie,
Wow, wat een mooie krachtige foto en een inspirerend verhaal! Dankbaarheid die de angst kan verdrijven, ik geloof je onmiddellijk en ik heb het in mijn oren geknoopt.
Zelf heb ik 7 jaar geleden, na de operatie waarbij mijn hoofd en nek vastgezet zijn, besloten dat het glas half vol was in plaats van half leeg, dat ik me wilde richten op wat ik nog wel kon in plaats van wat ik niet meer kon. Het heeft me enorm geholpen. Boven iedere verwachting werkt mijn Letrozol nog steeds en in die 7 jaar heb ik zoveel moois mogen meemaken, met als absolute topper dat ik tot twee keer toe oma ben geworden. Ook ik ben dus heel dankbaar.
Natuurlijk steekt de angst voor nieuwe uitzaaiingen af en toe de kop op, met name nu na het overlijden van Willem. Ik moet er toch niet aan denken dat mijn kinderen vlak na elkaar zowel hun vader als hun moeder zouden verliezen. Maar ik denk dat ik die angst nooit helemaal kwijt raak. Ik probeer hem dan ook gewoon te accepteren, zonder er te lang bij stil te blijven staan. Ik zeg dan tegen mezelf: "Ja, die tijd komt een keer, maar niet vandaag." En ga vervolgens bewust iets aktiefs doen, al is het maar de afwas. Meestal verdwijnt de pijn die ik ergens voelde dan vanzelf. En ik weet: als ik het niet uit mijn hoofd kan zetten en blijf piekeren, kan ik altijd bij mijn oncologe terecht voor een tussentijdse controle. Zo hebben we allemaal een eigen manier gevonden om met onze angst om te gaan en wat mooi dat we het hier met elkaar kunnen delen.
Op de bbq zal ik er niet bij zijn, maar ik hoop je een keer te zien op een high tea,
Liefs, Margriet
Lieve Margriet,
In mijn ervaring heeft angst het lastig om te bestaan naast positieve emoties. Als je heel veel liefde voelt, of heel blij bent, verdwijnt angst ook. Maar die emoties zijn lastig te bereiken wanneer je echt heel bang bent, vind ik. Het lukt mij niet om "zomaar blij" te zijn als ik diep in de angst voor terugkeer van kanker zit. Dankbaarheid is voor mij dan makkelijker. Ik kan altijd wel iets kleins vinden om dankbaar voor te zijn. (En als het me niet meteen lukt, denk ik aan Roberto, die op zijn sterfbed dankbaar lag te zijn voor sorbetijs.) En door met iets kleins te beginnen, voelt het niet geforceerd, en kan ik langzaam steeds meer dingen erbij opnoemen tot de dankbaarheid zo groot is dat zij de angst wegvaagt.
Jouw besluit van het glas halfvol is volgens mij eenzelfde principe inderdaad.
Je hoort mij niet zeggen dat ik nooit meer angst zal (mogen) voelen of dat ik de angst zou moeten wegduwen, want dat werkt nooit. Net als jij probeer ik op deze manier er niet in te blijven hangen. Niet blijven hangen in doemscenario's waarvan je niet eens zeker weet of ze gaan uitkomen. Want daar nu al angst voor voelen, verpest het "nu". En net als jij vind ik "schoonmaaktherapie" (net als sporten/bewegen) heel behulpzaam bij het verzetten van de gedachten.
Veel liefs, Mirjam
Lieve Mirjam,
Wat een mooie foto en indrukwekkend verhaal weer. Ik kan me voorstellen dat je een tijdje geen zin hebt gehad om je blog te schrijven. Dat je je soms afvraagt of het allemaal wel Ć©cht gebeurd is, binnen 1 jaar? Het was/is ook heel veel allemaal!! Ik denk dat het veel tijd kost, voordat alles een beetje bij je indaalt.... In eerste instantie zit je in de overlevingsmodus. Maar het is fijn om te lezen, dat je met stapjes vooruit gaat. En inderdaad weet je niet hoe lang je hebt en of het weer terug komt, maar zo lang je je goed voelt kun je het beste de dag plukken.
Ik doe dat ook. De ene dag voel ik me beter dan de andere, maar ik blijf genieten van kleine dingen. Uiteraard is het voor jou moeilijker met het gemis van je geliefde....
Ondanks dat hoop ik dat je steeds vaker van kleine simpele dingen weer kunt genieten. Wat goed van je dat je je voor Olijf gaat inzetten! Succes ermee!
Ik wens je het allerbeste en blijf je volgen.
Lieve groetjes,
Marianne
Lieve Marianne,
De dag plukken, dat is inderdaad de gedachte. In verbinding met anderen en vooral veel liefde voelen. Ik heb bij Roberto gezien dat het daar uiteindelijk om draait. Er is een heel mooi liedje (dat ik ook voor mijn uitvaart heb uitgekozen trouwen) dat heet "How did you love" van Shinedown.
No one gets out alive
Every day is do or die
The one thing you leave behind is
How did you love? How did you love?
Liefs, Mirjam
Wowwwā¦ dit lied kwam recht naar binnen. Tranen.
Mooi he... zo krachtig. Liefs!
Lieve Mirjam,
Zonder arrogant te willen zijn, herken ik ik in elk woord dat je schrijft. ZĆ³ mooi1 Maar ook zo mooi tekenend voor jou dat je jouw eigen kracht, veerkracht, doelgericht een boost omhoog geeft. Terwijl je zo godsallemachtig wreed in een enorme onwerkelijke bak ellende en verdriet bent gestort!
Mij is vaker gevraagd waarom ik niet opzie tegen elke 3 maanden controle. Nog verbaasder waarom ik ermee leef 'zonder er erg in te hebben' dat ik alweer bijna bloed moet laten prikken. Normaal zou zijn als ik tenminste Ć©Ć©n van die drie maanden - de laatste natuurlijk - nerveus zou zijn en me akelig en onrustig voelen. Ik vroeg toen terug waarom...
En zei toen telkens weer, dat het moment dat de oncoloog zou zeggen dat het mis is vanzelf op mijn pad zou komen. Maar ik wil er Ć”lles aan doen om het tot dat moment wĆ©l leuk gehad te hebben! Stel je voor dat ik elke 3 maanden de 3e maand in de zenuwen zit. Stel je voor dat... en wat dan... Geen leuke gevoelens en gedachten. EN WAT ALS ZE DAN NIET ZEGT DAT HET MIS IS? Dat alle uitslagen goed zijn? Dan heb ik een zĆ³ kostbare maand verloren door me druk te maken om iets wat niet is! ZĆ³ zonde!
En nee, dat betekent niet dat ik geen dagen heb waarop het 'even niet wil'. Daar geef ik dan aan toe, eventjes... En dan kan ik gelukkig weer verder met 'struisvogelen' en genieten en lachen en moois zien in niets en blij zijn met alles en enzovoorts!
Veel liefs en hele dikke knuffels xxxxxxx Hebe
Lieve Hebe,
Wij begrijpen elkaar. Je druk maken over dingen waar je geen controle over hebt, is sowieso zinloos.
Dat jij dit kunt met een palliatieve diagnose, spreekt over je kracht. Ik ben er echt van overtuigd dat jouw positiviteit helend is. Waarbij ik "helend" niet bedoel als dat je nooit zou kunnen overlijden, maar meer dat je in staat bent de angst geen grote gaten in je energie te laten maken. En ja, natuurlijk zitten er dagen tussen dat het allemaal niet wil. Logisch.
Ik vind het glas halfvol zien iets anders dan struisvogelen... want wie zegt er eigenlijk dat je angstig "zou moeten" zijn? En dat dit niet doen, gelijk staat aan je hoofd in het zand steken...?
Liefs, Mirjam
ZĆ³ mee eens!