Nachtelijk bezoek
Vannacht heb ik iets heel bizars meegemaakt. Ik weet niet eens of ik het zelf geloof en bij velen van jullie zullen de wenkbrauwen richting haargrens schieten – althans, dat denk ik. Maar ik denk dat ik Roberto bij me had in de slaapkamer. Ik werd midden in de nacht wakker doordat ik duidelijk iets/iemand bij mijn voeten op het matras voelde drukken. Het was net alsof iemand daar leunde. Ik durfde mijn ogen niet open te doen. Ik vond het doodeng. Maar ik dacht in mezelf: als jij het bent, Rob, kom je dan achter me liggen? En ik zweer het je, ik voelde een energie achter en in me die me deed trillen en ik hoorde een vreemd gesuis en getik in mijn oren. Het was niet per se heel plezierig, maar ook niet heel vervelend. De energie pulseerde door me heen en toen ik dacht: nu vind ik het eng worden, stopte het meteen.
Er zullen op deze site vast meer gesprekken zijn geweest over wat er is na de dood. Ik ben er door de gebeurtenissen veel mee bezig geweest. Heel lang heb ik geloofd dat er na de dood niets zou zijn. Ik vond dat niet eng, omdat ik mezelf dan altijd voorhield dat er voor mijn geboorte hetzelfde niets was, en daar had ik geen last van. De Griekse filosoof Epicurus ging hier ook vanuit. Hij vond dat er geen reden was om bang te zijn voor de dood, omdat: “zolang ik er ben, is de dood er niet. En als de dood er is, dan ben ik er niet meer.” De twee kruisen elkaars pad niet, zogezegd. Veel mensen zeggen dan: “het is niet de dood zelf, maar het proces ernaartoe, waarvoor ik bang ben.” Dat snap ik maar al te goed. Alleen is dat vaak een angst die van tevoren speelt: je stelt je voor hoe ziek je zult zijn, en dat roept angst op. Op het moment dat het daadwerkelijk gebeurt, is het toch anders dan hoe je het van tevoren bedenkt. Kijk ik naar Roberto en zijn sterfproces, dat zo ontzettend snel is gegaan, dan zie ik iets anders. Zijn aandacht was niet bij het overlijden, maar meer bij de fysieke aftakeling en klachten. Die waren heel vervelend voor hem. Het doodgaan zelf kon hij zich niet zo goed voorstellen, en op het moment dat hij dat wel kon, een paar dagen voor zijn dood, begon hij er ook wel een beetje naar te verlangen. Althans: hij kon de pijn en andere ellende niet veel langer verdragen. Dus volgens mij komt de dood voor de persoon in kwestie ook als een verlossing van het lijden. Roberto kwam op een punt waarop hij dacht: alles beter dan in dit lijf blijven.
(Overigens: dat geldt dan alleen voor de persoon zelf. Het is zeker niet iets wat je tegen iemand in de rouw kunt zeggen. Want voor de rouwenden is er niets verlossends aan. En het is ook niet troostend.)
Tegen de tijd dat Roberto stierf, geloofden we allebei in iets anders door wat we over het onderwerp gelezen hadden. De wetenschap in de vorm van kwantumfysica heeft inmiddels aangetoond dat alles uit energie bestaat. De bouwstenen voor alles wat bestaat in deze wereld, van stenen tot mensen en van vissen tot lantaarnpalen zijn in hun kleinste vormen allemaal hetzelfde. Vrijwel nul materie en bijna helemaal energie. Wij zijn dus ook vrijwel volledig energie met een pietsie materie. Een kenmerk van energie is dat het nooit verloren gaat. Het verandert van vorm, net als water. Water wordt ijs of damp en dan weer water, maar het is niet weg. Dat geldt ook voor energie. Dus wanneer je je beetje materie achterlaat, blijft er nog een hele massa energie over. Die verdwijnt niet. Nu kunnen wij energie niet met onze beperkte zintuigen waarnemen maar dat wil niet zeggen dat zij er niet is. Immers, radiogolven en wifi-signalen kunnen we ook niet zintuiglijk waarnemen maar ze bestaan wel degelijk. En trouwens: menselijke energie is waarneembaar, misschien niet per se zintuiglijk, maar toch. Stel je een verjaardag voor, alles is gezellig, je loopt naar de keuken, pakt wat drinken, maakt een praatje en loopt terug naar de woonkamer waar de mensen nog steeds zitten te praten maar je voelt dat er iets veranderd is. Later hoor je van iemand dat er een woordenwisseling was. Wat je voelde was de veranderde energie. Of je staat ergens en je voelt dat er iemand naar je staat te kijken. Ook energie, want een van de kwantumfysische wetten is: where focus goes, energy flows. Oftewel, energie volgt aandacht.
Maar terug naar ons geloof. Roberto’s materie is niet meer, maar zijn energie is er nog wel. Verder geloofden wij (en ik nog steeds) dat de energie uit een lichaam na het overlijden transformeert naar liefde en licht en vrijheid. Dat kon ik ook tegen hem zeggen toen ik bij hem was op het moment van zijn overlijden, dat hij daar naartoe kon gaan. De materie achter zich laten. En we hadden, zoals denk ik heel veel mensen doen als een overlijden aanstaande is, afgesproken dat hij van zich zou laten horen/voelen als hij daartoe in staat zou zijn. Ik heb eerder al eens in een blog geschreven over koolmezen en andere signalen maar dit was de eerste keer dat ik echt het idee heb dat zijn energie zo dicht bij me en dus zelfs fysiek voelbaar was. Zoals gezegd vond ik het ook wel heel spannend, een beetje eng, maar ik zou zoiets graag nog eens opnieuw meemaken. Want het was ook heel bijzonder. En het kwam op een goed moment, want Roberto’s geboortedag is over minder dan twee weken en ik vind die aanloop daar naartoe heel lastig.
Het kan natuurlijk zijn dat ik er helemaal naast zit en dat het heel anders zit. Dat er toch een hemel is bijvoorbeeld, hoewel ik echt niet kan geloven in een God in de vorm van een man met een baard. Spinoza maakte zich heel druk over de menselijke hoogmoed, dat mensen zich God voorstelden als een soort mens. Met armen, benen en een baard. Hoe arrogant is het van mensen om te denken dat het perfecte opperwezen een soort mens is, op een mens lijkt? Spinoza keek naar de natuur, het al-ene dat perfect is in zichzelf en goddelijk. God is hetzelfde als de natuur, vond hij, en dat was genoeg om hem een banvloek op te leveren. Zijn leven lang en eeuwen erna verstoten uit de Joodse gemeenschap. Gelukkig zijn we nu vrijer om over onze overtuigingen en geloven te spreken. Hoewel ik wel moed moest verzamelen om dit te schrijven. Want er zijn ongetwijfeld mensen die denken dat ik me dit heb ingebeeld, of dat het gewoon koud was in mijn slaapkamer. En misschien was dat ook wel zo. Maar de mogelijkheid dat het Roberto was die mij wil steunen in een moeilijke tijd, vind ik zo mooi, dat ik besluit daarin te geloven.
51 reacties
You go girl! En voor wie geloven in de hemel, God is een vrouw. Volgens mij dan.
Who run the world? Girls! ;-)
🤗💪🤪 Hahaha,,ja👍
Inbeelding of niet , wat telt is hoe het voor jou aanvoelt en de kracht die je er uit put .
Nadat mijn vader gestorven was , zag moeder hem in haar gedachten heel dikwijls gewoon naast haar in de zetel zitten . Voerde hele gesprekken met hem .
Heeft jaren geduurd .
Lieve Willy, je hebt gelijk, het gaat erom wat het mij brengt. Nu moet ik zeggen dat ik de dagen erna Roberto nog meer mis dan voor deze ervaring, Het is echt alsof een stuk van mezelf ontbreekt.
Ik praat ook nog met hem hoor.
Ik weet niet hoe lang jouw ouders bij elkaar waren, maar ik denk dat dit alleen maar meer/erger wordt naarmate je langer samen bent geweest... en de band sterk is geweest. Praat zij nu niet meer met hem?
Liefs, Mirjam
Dat jij dit heb beleefd en ervaren! Hoe echt moet het nog zijn??? Top dat je dit met ons wilde delen! En wellicht nu de angst weg is …….,! Je bent zeker niet de eerste van wie ik dit hoor!
liefs Helma🌸
Ik weet niet of de angst helemaal weg is... maar volgend keer ga ik wel moediger zijn en kijken, haha.
Oh ja, heb je dit vaker gehoord, ook met het gevoel van het indeuken van het bed enzo? Ben ik heel benieuwd naar!
Liefs, Mirjam
Beste Mirjam,
Toen ik nog een kind was, zo een 50 jaar geleden. Overleed de vader van mijn moeder (mijn Opa). Mijn moeder was zijn oogappeltje maar helaas ongewild gebrouilleerd met overige familie. Waardoor ze op zijn sterfbed weinig ruimte kreeg nog met hem te praten. Na zijn overlijden werd mams zwaar depressief en kende nog weinig levensvreugd! Toen enkele maanden later vertelde ze me dat haar vader haar had opgezocht dat hij aan het voeteneind stond. Maar doordat ze hem niet goed verstond hij naast haar kwam zitten. Met beweging matras alles! Dus dit verhaal is inmiddels al 50 jaar oud!
2 jaar geleden overleed een vriendin aan de gevolgen van ALS. Een andere vriendin stond haar in deze akelige jaren wekelijks bij. Met allerlei hand en spandiensten en veel gezelligheid. Helaas weigerde de ALS patiënt euthanasie wat uiteraard haar goed recht was maar wat een verschrikkelijk dood. En overleed toch nog heel onverwacht waardoor de andere vriendin het gevoel had toch niet goed afscheid te hebben genomen. Ook daar een paar maanden later belde ze me, dat ze de overledene gesproken had, ze zocht haar op toen ze in bed lag. Ze zag haar niet alleen maar voelde haar ook! Het is goed zei ze, ze is op haar plek!
3 jaar geleden, mijn oudste zusje Iris was erg ziek COPD laatste stadium we hadden haar bezocht die dag en middelste zusje Irene ging nog even met me mee naar huis. Irene vertrekt loopt mijn trap af ik doe het licht aan en BAM de schaduw van mijn overleden moeder projecteerde zich levensgroot op de muur! Zie foto! En Irene haar gezicht is heel anders dan mijn moeders……6 dagen later overleed Iris door de gevolgen van de griep.
Nu moet je weten Mirjam, Ik Helma ben een zeer nuchter mens, die veel dingen wegwuift naar het land der fabelen verwijst. In het gesprek ben ik stevig ga er vaak met gestrekt been in. En ga geen discussie uit de weg. Maar deze gebeurtenis ik kan er niet omheen zo ook jou ervaring! Ik hoop, dat wanneer het je weer overkomt je er relaxed voor open staat! Konden we het maar sturen! De wetenschap weet inmiddels dat we 80% van ons hersencapaciteit niet tot nauwelijks gebruiken. Mijn inziens ligt daar ook de sleutel! Ik kan alleen maar zeggen geniet ervan dit is zo PURE ❤️.
liefs Helma🌸
Jeetje wat een verhaal Helma, en die foto ook! Heel bijzonder. En ook die overeenkomsten met het gevoel op het bed, ik krijg er kippenvel van. Mooi. Dank je wel dat je dit hebt opgeschreven! En dat van die 80% klinkt ook heel logisch.
Liefs, Mirjam
Wat mooi! Ik geloof heel zeker met je mee dat het echt Roberto was, of althans zijn energie die bij je was.
Veel liefs xx
Lieve Tanja, ik vertrouw er ook op dat het zo was.
Hoe gaat het met jou?
Liefs, MIrjam
Lieve Mirjam,
Jaren geleden geloofde ik ook niet dat er iets was na de dood. Inmiddels heb ik iets te vaak van dit soort verhalen gehoord en geloof ik ook iets soortgelijks als wat jij omschrijft. Aan de ene kant vind ik dat een mooi, geruststellend idee. Aan de andere kant vind ik het ook eng. Heel simpel al: kun je dan zien dat je partner doorgaat met leven? Een ander krijgt? Hoe is dat dan als je vanaf een afstand toe kunt kijken?
Lijkt me heel mooi zo'n ervaring te hebben. En inderdaad is het belangrijkste dat jij er kracht uit kunt halen.
Liefs Sandra
Ik snap zo goed wat je zegt over die twee kanten! Inderdaad, hoe moet dat zijn, als je zelf overleden bent, en je toekijkt vanaf een afstand? Wat ik ervan heb begrepen is dat je, met je overlijden, ook je ego loslaat. Het ego is het rationele deel dat je leven leidt. Je neemt dus niet alles mee. Het enige wat je voelt aan de andere kant is onvoorwaardelijke liefde, licht en vrede. Dus er is daar geen sprake van jaloezie, haat, verdriet, dat soort emoties. Die zijn allemaal gekoppeld aan je ego, en je ego is gekoppeld aan je brein, en dat sterft. Dus je kunt alleen vol liefde kijken naar wat er in de sterfelijke wereld gebeurt en zult daar geen vervelende emoties bij ervaren. Zo heb ik het althans begrepen na het lezen van veel boeken over dit onderwerp. En ik vind het ook wel fijn om dit te geloven, haha.
Liefs, Mirjam
Prachtig je ervaring te lezen! Dankjewel voor het delen! Heel bijzonder <3 Liefs xxx
Dank je! Liefs terug.
Beste Mirjam,,,niemand kan hier een 100% oordeel over geven,,,,alleen jij,,,jij hebt deze ervaring mogen genieten,,, mischien wat eng mede door het niet alledaags is,,,maar wanneer jij dit vaker mag ervaren dan ga je er waarschijnlijk anders mee om,,,,,er is gewoon meer tussen hemel en aarde,,,,laat het je overkomen 🤗
groetjes Roelie
Je hebt gelijk Roelie, mocht dit vaker gebeuren, dan zal ik er minder angstig bij zijn, denk ik. Hoewel ik dat niet zeker weet, als je net wakker wordt ben je kwetsbaar, en voor mij geldt dat dubbel want ik heb er een nare ervaring mee achter de rug. En ja, dat er meer is tussen hemel en aarde, daar ben ik zeker van overtuigd.
Liefs, Mirjam
Ha lieve Mirjam wat een bijzondere ervaring. En hopelijk behalve eng ook troostrijk voor jou! Er is inderdaad veel meer tussen hemel en aarde dan wij met onze mind kunnen bevatten of begrijpen. En hoe fijn zou het zijn als we daar meer op zouden durven vertrouwen.
Liefs,
Christa
Dat zeg je goed Christa, het is wel troostrijk maar ook een soort van extra verdrietig, nog duidelijker dat ik hem zo mis. En ja, het erop vertrouwen zou ons als mensheid inderdaad heel erg goed doen denk ik.
Liefs, Mirjam
Lieve mirjam
Je weet van mij allang dat ik geloof en troost haal uit tekens en als ik zo een prachtig blog als deze lees denk ik oh schat wat mooi voor je om mee te maken ,snap ook dat je het een beetje eng vond maar ik geloof heilig dat Roberto bij jou was dat kunnen ze en ze gebruiken jou energie daarvoor .
Liefd hes 🥰
Lieve Hes,
Oh dat wist ik nog niet, dat ze daarvoor mijn energie gebruiken. Dan heb ik veel energie, denk ik! Ik weet inderdaad dat jij hierin gelooft. Mooi ook. Hebben jullie ook tekens afgesproken?
Veel liefs, Mirjam
Mijn moeder zei dat altijd maar die hield zich hier altijd mee bezig ,ze geloofde heilig in dat het leven niet ophoud dus ik ben dr mee opgegroeid ,.
Ik had het ed wel gevraagd maar tot nu toe krijg ik niks ,ik voel hem ook niet ben daar verdrietig om maar misschien wil ik te graag zou zomaar kunnen ,of hij is er te nuchter voor dat kan ook .
Liefs hes 🥰
Ik heb begrepen dat het even duurt voordat de spirit aan de andere kant gewend is, en ook genoeg energie heeft om tekens te geven. En aan de ontvangende kant betekent heel veel verdriet ook dat het moeilijker is om je te bereiken. Dus het kan nog komen hé Hes...
Dat weet ik in me hart ook ,ik moet ed ook niet vergelijken met mijn moeder die was een krachtige energie en was er gelijk zelfs nu ontvang ik nog af en toe tekens van haar ,ik weet dat ed zelf heel graag iets wilde ontvangen van zijn ouders maar hij zag ze nooit en kreeg niets door ,vond zelf dat ie er te nuchter voor was terwijl ik genoeg door kreeg beiden keken als hij sliep en vooral mijn schoonvader mocht graag spelen met electriciteit ,ik wacht het maar rustig af 🙏
Heb je wel met hem afgesproken dat hij je tekens gaat geven?
Nou eigenlijk wel ,maar ik zit zo muurvast in boosheid ,frustratie en verdriet dat ik geen kant meer met mezelf op kan ,dus heb ik een foto reading aangevraagd ,ik hoop dat dat voor wat rust in mij gaat zorgen 🙏💜
Lieve Mirjam,
Zelf probeer ik voorzichtig te zijn met mijn ervaring te delen omdat het jouw verhaal in jouw blog is maar in dit geval kan ik het niet laten, hoop dat je het niet erg vind.
Toen mijn 1e man in 2007 onverwacht kwam te overlijden heb ik in de nachten tussen zijn dood en de crematie zijn aanwezigheid heel sterk gevoeld. Het gekke is dat ik gewoon heel sterk voelde dat hij het was, ik droomde ook intensief, hij was er gewoon en ik voelde dat het me goed deed. Ik heb die nachten echt heerlijk geslapen, hij was soort van bij me en het voelde goed. Na de crematie is dat gevoel langzaam minder geworden maar duurde toch nog paar dagen. Eigenlijk zou je het tegengestelde verwachten, een week met vreselijke slapeloze nachten en paniek.
Ik heb dit niet echt kunnen verklaren en het er met anderen ook nooit echt over gehad, behalve mijn kinderen en mijn huidige man.
Net als jij in je blog ter afsluiting zegt, ik heb ook besloten dat hij het in een bepaalde vorm was en het heeft me toen, en nu nog ,erg getroost. Hoop dat het voor jou ook zo voelt.
Veel liefs, Ingrid
Lieve Ingrid,
Natuurlijk vind ik het niet erg als jij je eigen verhaal deelt! Ik hoopte juist dat mijn blog zou uitnodigen om soortgelijke verhalen te delen.
Wat fijn dat jouw man je zo heeft getroost. Inderdaad bijzonder dat je in die periode kon slapen, ik had daar wel wat chemische hulp bij nodig ;-)
Liefs, Mirjam
Hi Mirjam,
mooi verwoord en vorm gegeven aan de ‘emotie en sensatie’. We zijn allemaal wat sterrenstof met eigen energie. Dat daar iets van overblijft is evident 😉 Mijn beste vriend Paulus is in december overleden, 1,5 jaar na de diagnose hersentumor. Ik hoop oprecht dat hij me af en toe iets voelen, weten, ….
warme groet, Joop
Hi Joop, wat een fijne reactie van jou. Gecondoleerd met het verlies van Paulus. Wat ik heb begrepen van wat ik hierover heb gelezen, gehoord en opgezocht, is dat het even kan duren voordat ze "aan de andere kant" genoeg kracht hebben opgebouwd om zichzelf kenbaar te maken. Het is nogal een overgang. Dus het begint vaak klein (elektronica schijnt het makkelijkst te zijn, elektrische energie = energie immers) maar kan na langere tijd sterker/groter worden. Dus ik hoop voor jou dat je in de komende jaren veel van Paulus gaat merken.
Liefs, Mirjam
Ik vind het zo mooi te lezen dat je overleden partner je in de vorm van energie heeft opgezocht. Hij was er ineens en je hebt het intens gevoeld. Hoe troostrijk.
Mocht er een volgende keer zijn, kun je hem welkom heten.
Ja, dat ga ik zeker proberen! Ik hoop dat er een volgende keer komt. Ik denk dat hij eerst nog even moet uitrusten van deze keer, haha. Ik ga zeker proberen te kijken volgende keer. Word al emotioneel alleen al bij het idee dat ik hem dan misschien zal zien! :-)
Liefs, Mirjam
Mooi geschreven en blijf geloven en vertrouwen dat hij je op kwam zoeken, wilde troosten vooral in de aanloop naar de datum van zijn verjaardag.
En wat iedereen er van denkt is niet belangrijk, jij en velen van ons hier, geloven in deze energie of tekens van hun overleden geliefden. Dat het niet over is na het overlijden. En dat geeft rust en troost.
Liefs,
Gerdien
Ja lief inderdaad dat hij me wilde troosten, dat denk ik ook. Ben wel blij dat ik niet de enige bent die hierin gelooft. Anders zou ik me toch wel een gekke Henkie voelen. Of gekke Mimpie.
Liefs, Mirjam
Wat geweldig mooi Mirjam dat je deze ervaring mocht hebben en dat je hem met ons deelt. Ik geloof er sterk in dat als we dood gaan het stoffelijke verlaten en als ziel een nieuw pad in gaat. Wij zijn als mens volgens mij in staat om veel meer waar te nemen dan wat we met onze standaard zintuigen (zien, horen, ruiken, voelen, proeven) ervaren. Ik word me daar steeds bewuster van en denk dat de wereld een stuk zachter zou worden als we met z'n allen meer die richting op bewegen en ervaren dat alles met elkaar verbonden is.
Deze kreeg ik vorig weekend voorgelezen in de opleiding die ik voor mezelf aan het volgen ben. Sluit prachtig mooi ook hierop aan ;-)
"Wij zijn spirituele wezens - eeuwige zielen, leuk verpakt met een houdbaarheidsdatum erop. Onsterfelijk bewustzijn dat een tijdje rondwandelt over deze planeet in een grappig gecapitonneerd ruimtepak. Op een dag raakt die feestverpakking toch echt over de datum, is het ruimtepak oud en versleten en dan wordt het opgeruimd. En dan zijn wij vrij.
Er zijn zo veel verhalen over spirituele ervaringen van mensen die tijdelijk hun lichaam ontstegen bij uittredingen, bijna-doodervaringen, herinneringen aan vorige levens, telepathie en andere fenomenen, dat je er niet omheen kunt wij zijn gemaakt van geest. Het lichaam is niet meer dan een voertuig. Toch?
Nou… Het lichaam is veel meer dan een voertuig. Het lichaam is het instrument van de ziel. Als je bang bent, krijg je buikpijn. Als je verdriet hebt, zitje keel dichtgeknepen. Als je boos wordt, stroomt er heftige energie door je hele lijf. Het lichaam liegt nooit: dat was de titel van een boek van Ted Troost, een vooraanstaand haptonoom, en hij wist waarover hij het had want hij zag het dagelijks op zijn behandeltafel.
Mijn eigen stelregel is: je lichaam weet het altijd beter. Je lichaam weet het beste wat je nodig hebt, waar je grenzen liggen, wat je aankunt en wat je beter niet kunt doen. En je lichaam vertelt je dat ook, met onmiskenbare signalen – als je er tenminste op let.
Je lichaam is op elk moment intiem op de hoogte van alles wat er innerlijk met je gebeurt. Je hoofd niet: daar zit je denken, hoog en droog, ver verwijderd van je hart en je buik. Je brein dénkt alleen maar dat het iets voelt. Of dat het iets niet voelt. Je brein ontkent en bedenkt emoties en gelooft er nog in ook. Met je denken kun je dan ook allerlei beslissingen nemen gebaseerd op bedachte of verdrongen emoties. En daarmee schep je doorgaans een hoop ingewikkelde problemen voor jezelf.
Maar je lichaam weet wat er echt speelt in je leven. Ook wat je met je hoofd allemaal weggeschoven hebt naar je onderbewuste.
Hoe beter je je lichaam voelt, hoe wijzer je kunt worden.
lieve groet,
Mique
Hoi Mique, heel mooi. Ik geloof daar ook in, ken je ook het boek "When the body says no" van Gabor Maté? Dat gaat hier ook over. Het is inderdaad belangrijk in je lichaam aanwezig te zijn.
Tegelijkertijd is je lichaam toch echt tijdelijk en dat geldt niet voor je energie. Ik ben het volledig met je eens dat de wereld veel mooier zou worden wanneer iedereen zou beseffen dat we allemaal met elkaar verbonden zijn, dat alles één is. Ik geloof dat er wel een moment komt waarop dat gemeengoed zal zijn in de wereld. Ik weet niet of ik dat zelf nog zal meemaken...
Liefs, Mirjam
Ha die Mirjam, wat mooi dat je Gabor.Maté noemt. Geweldig boek waaruit ik prachtige inzichten in mezelf heb gekregen :-)
lieve groet Mique
Hoi Mirjam,
Ik zou een boek kunnen schrijven over de dromen en ook real life ervaringen die ik op dit gebied meegemaakt heb. Of het nu echt is of niet (ik ben ervan overtuigd dat het echt is hoor), het gaat erom wat het met jou doet. Ik kan me voorstellen dat het een eerste keer hartstikke eng is. Ik heb wel eens heel hard geroepen: laat verdorie die gordijnen met rust! omdat ze op een gegeven moment zo'n beetje elke nacht open stonden. Cm of 20, licht scheen naar binnen. Dit was in de tijd nadat ik een miskraam had. Doodeng vond ik het. Gelukkig stopte het ook meteen. Het licht flikkerde toen ik aan het oppassen was, kort daarop belde mijn vader dat oma overleden was. Ik droomde over mijn lievelingstante. In mijn droom wist ik dat ze dood was maar ze zei tot dinsdag. Ik was bang. Dinsdag zouden we in Zwitserland langs bergwegen op een autotrein door een grote tunnel moeten, er zou toch niks gebeuren? We kwamen de trein uit, de radio stond aan ivm ontvangst in de tunnel, (wij draaien in het buitenland altijd cd's) en daar klinken de eerste tonen van André Rieu's Weense Wals. Dat was mijn tante haar liedje, jaren daarvoor gedraaid op haar crematie. Het jaar erop, in Oostenrijk op haar verjaardag, landde er een vlinder op mijn neus. Die bleef vrolijk zitten. Arno kon zelfs zijn toestel pakken en foto's maken. Dat het haar verjaardag was realiseerde ik me pas terug in het hotel. De dag dat ik geopereerd moest worden waren er de hele ochtend regenbogen te zien, ontelbaar veel. Ik was bang en alleen. Mijn neef is jaren geleden overleden aan longkanker, zijn liedje: vlieg met me mee naar de regenboog. Toen mijn ex-vriendje Elmer in 2014 op 32-jarige leeftijd plotseling stierf heb ik hem een jaar lang heel dichtbij gevoeld. Ik had zo'n zelfde ervaring als jij maar dan met een afscheidskus. Het zat 'm in liedjes, in dat ik ineens overal 'eendjes' tegenkwam (in onze tijd reed hij in een eend). Ik kan nog veel meer van dit soort ervaringen opnoemen. Toeval? Het zou natuurlijk gewoon kunnen.
Waar het om gaat is of het jou kan helpen. Ik heb nog steeds dromen waarin in praat met overleden mensen. Ik weet in mijn droom dat ze overleden zijn. Waar ik vroeger bang was, geniet ik nu enorm van deze momenten. Ze zijn zo bijzonder en zo dierbaar. Zo ook het bezoek van Roberto aan jou ❤️
Wow, Bianca. Wat heb jij veel van dit soort mooie ervaringen gehad! Ik droom eigenlijk vrijwel nooit, althans, ik kan me ze nooit herinneren. Ooit wel geprobeerd met zo'n opschrijfboekje te werken, maar dat is eigenlijk nooit wat geworden omdat ik gewoon niet zo vaak dromen onthoud. Ik zou het super vinden om in een droom te kunnen praten met Roberto! Heb ook wel wat boeken gelezen over lucide dromen en daar oefeningen voor gedaan, maar het lukte niet echt. Nou ja. Ik ben voor nu heel dankbaar voor dit ene moment.
LIefs, Mirjam
Dag Mimpie , zelf lees ik ook de Spinoza . Sommige zinnen moet ik wel twee maal lezen … Maar ,geloven in wat er hierna is , of niet geloven , er zijn idd gebeurtenissen die verband houden met onze grote liefde die er niet meer is , die geen toeval kunnen zijn.
Ook al neemt mijn verstand meestal de bovenhand , toch is Jo in de nacht in mijn beleving soms bij mij .En dan heb ik spijt dat ik wakker word.Het is fijn van jou iets te horen .
Liefs, Rita
Lieve Rita, ik heb twee werken van Spinoza gelezen tijdens mijn studie, eerst de Tractatus Theologico-Politicus en daarna de Ethica. De Ethica was een cursus op zich. de TTP is makkelijker te lezen want dat is "gewoon" proza en laat al veel van Spinoza's denkbeelden goed zien. De Ethica is technisch natuurlijk een gedrocht om door te komen met al die QED's. (Stel je mijn gezicht voor toen ik erachter kwam dat een van mijn studenten een paar jaar geleden hun tentamenessay in de stijl van Spinoza had geschreven.)
Wat mooi om van jou te vernemen dat Jo nog steeds in de nacht soms bij je is. Ik hoop dat ook vaker te mogen ervaren.
Liefs, Mirjam
Dag Mimpie ,
ik lees De Ethica , vandaar mijn struggelingen om erdoor te geraken .Ik ga de tractatus eens kopen . Ik lees zo graag Spinoza zijn inzichten . Dan zal het gemakkelijker gaan waarschijnlijk .De tranen drogen met de jaren Mimpie , maar de eenzaamheid in mijn hart is gebleven . Niet dat ik veel alleen ben , maar wel eenzaam zonder Jo .ik mis zeker geen man . Ik mis Jo .
liefs lieve Miempie
Lieve Mirjam,
Dankjewel voor het delen van jouw prachtige blog! Ik vind het mooi om te lezen en het geeft mij een beetje hoop. Ik hoop zo dat ik straks als ik er niet meer ben op de een of andere manier nog dingen van Bas mee kan krijgen en stilletjes mee mag genieten van de dingen die hij nog wel mag gaan beleven.
Liefs Bianca
Lieve Bianca,
Ik denk echt dat we dat kunnen, als we dat willen en als we weten dat de ander daar ook prijs op stelt. En dat het niet eens stilletjes hoeft, maar dat we ook in staat zullen zijn om signalen en tekenen te geven om onze nabestaanden te laten weten dat we er nog zijn en dat we ze zien en nog steeds van ze houden. En nu ik in de reacties ook lees dat anderen het ook meemaken, wordt mijn geloof alleen maar verder versterkt.
Liefs, Mirjam
Ik word zo gelukkig van deze blog, het geeft me hoop. Ik wil er in geloven, heel erg graag. Maar ik wil het vooral mee maken, ik wil Martijn ook voelen. IK zoek hem in van alles, zoek naar tekens en af en toe denk ik dat iets heb gezien. Ik heb hier ook een blog over geschreven en de reacties steunen me in dat geloof dat het bestaat. Jouw blog geeft weer extra hoop. Ik hoop dat je de energie van Roberto nog heel vaak gaat voelen. En ik hoop dat Martijn zijn energie ook steeds beter leert sturen zodat ik zijn energie ook kan gaan voelen. Dat wens ik overigens iedereen toe die daar behoefte aan heeft. Dank voor het delen.
Lieve Katja, fijn dat je hier ook hoop uit put. Het was voor mij ook de reden om over mijn weerstand heen te stappen ("wat zullen ze denken"). Roberto is "al" 1 jaar en 8 maanden geleden overleden, wat volgens mij betekent dat zijn energie al een stuk sterker is en ook meer kan. Ben heel benieuwd wat dit verder nog gaat voortbrengen.
Het is bij mij begonnen met koolmeesjes en muziek op onverwachte momenten, dus het heeft wel een opbouw gehad.
Liefs, Mirjam
Hey lieve Mirjam!
Uhm.. hoe heb ik dit mooie, heel bijzondere blog van jou kunnen missen? Maar wat fijn dat ik het nu gelezen heb en alle mooie reacties erop ook.
Nee, God is geen mens! God is een geloof, het geloof, jouw geloof. God en het Universum zijn één. Het Al. En dat bestaat uit pure energie. Wij ook.
Er bestaat niet zoiets als 'een God die bepaalt wat en dát er gebeurt' in en om ons leven. God bepaalt niet 'wel leven of niet leven'. Het is geen mens.
Als 'puur' gevoelsmens mocht ik beleven en voelen. Gebeurtenissen die onwerkelijk lijken en toch voelden we zeker dat ze echt waren. We voelen de energie. Soms een wind, soms warmte, soms beweging, soms een beeld. Zó echt dat ik van streek was toen 'het' weer weg was. Ik wilde vasthouden, het mocht niet weg. De eerste keren was ik verdrietig toen het niet fysiek bij me bleef. Dat we weer samen waren. Dat het weer was zoals voorheen.
Och lieverd, hoe bijzonder is dit! Jij mag dit ervaren, meemaken, voelen. Dat is zuivere energie voor jou, die jou omgeeft. Omarm en wéét. Wat je hebt gevoeld, is wat wij zíjn. Roberto was bij je. Hoe mooi en bijzonder!
Ik wens je nog veel van zulke speciale en bijzondere energie!
Veel liefs xxxxxx Hebe
Hoi lieve Hebe,
Beter laat dan nooit. En dat geldt misschien zelfs wel sterker voor ons, haha.
Ik heb het sindsdien helaas niet meer meegemaakt. Maar, wie weet wat er nog in het verschiet ligt. Wat er nog mogelijk is om te ervaren. Ik ben woensdag jarig, ik stuur bij dezen mijn verjaardagswens het universum in.
Wat heerlijk lijkt het me dat jij het zo duidelijk kunt voelen. Jouw rotsvaste vertrouwen ook. Zo bijzonder.
Liefs, Mirjam
Hai lieve Mirjam :-)
Nu ongeveer 25 jaar geleden. Mijn moeder stierf zomaar ineens. We zetten haar na een gezellige avond thuis af, tot overmorgen, en 3 uur later hield ik haar dood in mijn armen. We hadden nog een onaf gesprek. Vreselijk!
Dat bleef dus ook maar door mijn hoofd spoken.
En toen ineens was ze er. Hebben we gepraat. Ik voelde haar warmte. Ik vond het gezellig. Voelde geluk dat ze er weer was. Schoof dichterbij. Toen vervaagde ze en liep van me weg. Ik rende haar achterna maar kwam niet dichterbij. Ging ze omhoog en 'viel uit elkaar'. De flarden leken naar me te zwaaien - maar dat heb ik beslist zelf zo ingevuld omdat ik dat wilde. De flarden leken op een engel. Nog altijd als ik 'wolken' zie, het zijn de wolken die uiteen vallen van een vliegtuig, zie ik daarin engelen zoals die ene engel. Mijn engelen. Die daar boven zijn en voor mij zorgen. En waar ik ooit bij ga horen. Maar ze willen me nog niet.
Dat voelen van mij is mijn '6e' zintuig. Geloof dat ik het zo al zei toen ik een jaar of zes was. 'Ik heb een zintuig meer dan de gemiddelde mens'. Mooi, maar zeker ook lastig. Ik zie me nog staan in mijn uppie op het pad voor ons huis. Ik voel nog de intense eenzaamheid die ik toen voelde. Heel indringend. Ik werd 'nooit' begrepen...
Maar deze 'extra ik' heeft me nog nooit bedrogen. En ja, natuurlijk heb ik oprechte twijfels gehad, maar toch klopte mijn gevoel altijd. Dus ja, ik heb geleerd er blind op te vertrouwen.
Ik weet niet hoe ik dat zeggen moet. Gebeurt zó vaak dat ik iemand een tekst / gedicht stuur die dan precies op dát moment díe woorden nodig heeft. ???? Ik voel. Een ingeving. Schrijf. Stuur. Sja...
Ik brand woensdag een kaarsje speciaal voor jou!
En wens je nu alvast een mooie dag. Het zal altijd een dubbel gevoel geven zo'n dag weer zonder Roberto.
Heel veel liefs en dikke knuffel van mij xxxxxx Hebe
Zie je reactie nu pas. Mooie timing, want overmorgen is Roberto's sterfdag.
Ik wens mezelf een soortgelijk zesde zintuig toe! Mooi, dat je dat hebt. Ik ben zelf wel steeds beter in staat energie te voelen.
Liefs, Mirjam