Happy Afterlife
Op Netflix staat een briljante serie met de titel Afterlife. De serie gaat over een man, Tony, die een ontzettend gelukkig huwelijk heeft met zijn vrouw Lisa. Zij krijgt kanker en overlijdt. Er zijn geen kinderen. Tony is een bijzonder cynische man en is depressief geraakt na Lisa’s dood. Alleen zijn hond weerhoudt hem ervan om zichzelf iets aan te doen. Er zit daarnaast ook heel veel humor in de serie.
Het mooie aan de serie vind ik dat je het ene moment hardop zit te lachen en het volgende de tranen je over de wangen lopen. Vooral de herkenbaarheid raakt me soms diep in mijn ziel. Tony gaat elke dag op bezoek bij zijn vader in het zorgcentrum en ook bij het graf van Lisa. Daar zit hij naast een vrouw op een bankje; zij heeft ook haar man verloren. Hun gesprekken zijn vaak prachtig. (De gesprekken tussen Tony’s zwager en diens psycholoog zijn, daarentegen, hilarisch.) De serie is voor mij een “feest” van herkenning; niet alleen zie ik het geluk van Roberto en mij weerspiegeld in de relatie tussen Tony en Lisa, maar ik hoor Tony soms woorden geven aan gevoelens die ik nog niet zo heb kunnen verwoorden.
In een bepaalde scene zit Tony weer op het bankje bij haar graf en zegt: “Ik mis haar zo erg. Ik voel me de hele tijd verdrietig; ik ben niet de persoon die ik was. Ik ben het meeste van mij kwijtgeraakt, alle goede dingen, al het geluk… elke vreugde in wat dan ook, ik voel me alsof ik niets ben, begrijp je? Mensen denken dat het wel weer goed met me gaat, weet je, alsof ik verderga. Ik ben zo nu en dan weer lekker cynisch. Dan denken ze dat mijn verdriet een terugval is, maar dat is niet zo. Dit is hoe ik nu altijd ben. Al het andere is een masker, begrijp je? Het gaat niet goed met me, maar ik herinner me hoe het was om normaal te zijn. Dus doe ik dat na. Maar dit is wat ik eigenlijk echt ben. En ik wil zo graag weer normaal zijn…” (ik ben zo vrij geweest uit het Engels te vertalen.)
Jeetje, dit kwam recht mijn hart binnen. Ja! Dacht ik. Ik herinner me hoe ik was, en probeer dat na te doen. Maar dat is zinloos, want niets is meer normaal geweest sinds kanker onze levens binnenkwam. En ik wil zo graag weer normaal zijn. Niet meer verdrietig. Ik probeer een balans te vinden tussen het verdriet toelaten (wegduwen leidt tot niets, want dan komt het later geheid weer terug) en niet in het verdriet blijven hangen. Zo kun je mij dus wel het ene moment lachend en het volgende moment huilend aantreffen.
Wat me regelmatig verbaast, is dat veel dingen die ik nu doe, ik niet gedaan zou hebben als ik nooit kanker had gekregen. Eigenlijk is mijn relatie met alle mensen die ik al kende, veranderd, en heb ik daarnaast veel nieuwe mensen leren kennen. Ik denk zo dat 80% van mijn week tegenwoordig gevuld is met “nieuwe” dingen. Het gaat van groot tot klein; mijn ouders die ik veel vaker zie bijvoorbeeld, de aanschaf van een museumkaart, werken voor stichting Olijf, onderdeel uitmaken van een rouwgroep, of onlangs een vaartochtje met lotgenoten van kanker.nl. Zelfs al zou ik me weer normaal vóelen, dan zou mijn leven alsnog niet normaal zijn, want alles is anders. Nou ja, bijna alles. Ik woon nog in hetzelfde huis. Dat is werkelijk het enige wat hetzelfde is gebleven.
Tony en Lisa maakten regelmatig filmpjes en Lisa heeft ook nog een filmpje voor Tony opgenomen vanuit het ziekenhuis, vlak voor haar overlijden. Daarin geeft ze hem allemaal advies en vertelt ze wat ze nog wil zeggen. Tony kijkt elke dag naar die filmpjes, meestal met nogal wat alcohol onder handbereik en de hond tegen zich aan. Heel gek, maar ik ben best “jaloers” op die filmpjes. Dat hij die heeft. Ik heb van Roberto een klein filmpje waarin hij voor zijn werk iets aankondigt (link voeg ik toe). Daarop kan ik nog zijn stem horen en hem zien. En ik heb nog wat filmpjes van thuis van hem, eentje met Waus en eentje voor een vriendin om te bedanken na een cadeautje. Verder niks. Wat had ik graag nog zo’n document van hem gehad. Ik was nooit zo iemand van foto’s of filmpjes. Ook dat is nu anders.
Ik heb het al eerder gezegd: ik hoop met heel mijn hart dat er een tijd komt waarop ik het verdriet over alle gebeurtenissen zodanig heb geïntegreerd, dat ik weer volop kan genieten van dingen. Ik zie daar echt al wel verandering in. Steeds vaker kan ik opgaan in het moment. Het boek “De nieuwe aarde” van Eckhart Tolle heb ik herlezen, dat leert je ook om te leven in het nu. Dat maakt echt ontzettend veel verschil, want verdriet zit vooral in het verleden en angst in de toekomst. En natuurlijk is het “nu” ook wel eens verdrietig. Alleen is dat meestal wel vanwege een herinnering. Ik laat het verdriet over me heen spoelen maar blijf er minder vaak in hangen. Dat vind ik allemaal vooruitgang.
Wie weet wordt het ooit wel weer “normaal”. Ik heb nog altijd de hoop en verwachting van een happy afterlife. Zowel op dit aardse, als wanneer ik overga en Roberto eindelijk weer ga zien.
24 reacties
Lieve Mimpie,
Ik heb de serie ook gekeken en de lach en de rauwe pijn gevoeld. En zoals ik jou ken en zoals ik Roberto ken, zoveel herkenning.
Nee, niets is hetzelfde...
Ik weet het Pjotr, jij hebt de serie ook "gebinged". Het is dan ook een gave serie, zelfs als je niks met kanker en/of dood te maken hebt. Tja.
Liefs, Mirjam
Lieve Mimpie,
Ik heb de film niet gezien, maar herken alle gevoelens die je beschrijft. Mijn wereld wordt ook nooit meer zoals hij was toen Henk nog leefde. Het rouwproces werd ruw verstoord door ontdekking van 2 soorten kanker bij mij een half jaar na zijn dood. Ik moet leren leven met de palliatieve status bovenop het gemis van en verlangen naar Henk. Net als bij jou gaat het de ene keer beter dan de andere. Ik merk wel dat de periodes tussen de mentale breakdowns steeds langer duren en ik weer vaak gewoon vrolijk ben.
Het is een golvend proces en ik dein maar mee op de golven. Zo te lezen doe jij dat ook.
❤️Monique
Lieve Monique, er zijn veel parallellen in onze verhalen. Bij mij is de rouw pas veel later begonnen omdat ik tegelijk met Roberto ziek was. Wat jij hebt meegemaakt en nog steeds meemaakt lijkt me erg zwaar. Tegelijkertijd - mag ik dit zeggen? vast niet, maar ik denk dat je me wel begrijpt - zou ik in jouw positie denk ik wel troost halen uit dat je Henk weer zult ontmoeten. Ik ben daar zo vast van overtuigd, dat ik het best een aanlokkelijk idee vind. Niet aanlokkelijk genoeg om er zelf stappen in te ondernemen (ik heb niet voor niets al die behandelingen mogen krijgen), maar wel nu al troostend genoeg om op een bepaalde manier wel uit te kijken naar dat moment.
Als je dat niet gelooft, als je denkt: dood is dood, dan is het vast veel zwaarder en lijkt het me, eerlijk gezegd, ondoenlijk. Ik zou dan denk ik depressief kunnen worden.
Liefs, Mirjam
Lieve Mirjam,
Ik wou dat ik kon geloven dat ik Henk zal weerzien, maar persoonlijk denk ik dat alles ophoudt na de dood.
Waar ik troost uithaal is het besef dat ik bijna 40 jaar lang onvoorwaardelijk liefde heb gekend. Dat de liefde en goede daden van Henk voortleven in mij, onze kinderen en een ieder voor wie Henk iets betekend heeft. In ons leeft hij voort. Zo probeer ik ook zo liefdevol mogelijk met iedereen om te gaan. Goede daden en herinneringen is het enige dat je kan nalaten. Al het materiële is vergankelijk maar liefde geef je door aan volgende generaties.
Liefs, Monique
Lieve Monique, dat snap ik. Het is denk ik ook een belangrijk verschil dat Roberto en ik geen kinderen hebben. Het draait er inderdaad om hoe je hebt liefgehad, dat is alles wat er achterblijft. Je kunt niets meenemen. Ik heb wel eens ergens gelezen dat je al je "bezit" zou moeten zien als gehuurd spul. Het is allemaal tijdelijk.
Jij gaat nu uit van een definitief einde, dus je kunt alleen maar positief verrast worden als er toch meer blijkt te zijn na het leven in dit lichaam. En als het inderdaad definitief klaar, over en uit is, dan merk je daar op dat moment niks meer van. Lijkt me hetzelfde als de tijd voordat je geboren werd.
Liefs, Mirjam
Hoi Mirjam,,ja ik heb de film al eens gezien,, realistische,,,en droevige film,,,het weerspiegelt het ware leven,,,een leven wat je eigenlijk niet wilt,,,maar waar je wel mee door moet 🤗
Hoi Traveler, ja wat zo gek is, een leven dat je tegelijkertijd wel én niet wilt. Ik wil het namelijk ook wél. Ik vond het los van de droevige momenten ook wel een heel grappige serie, hoor. Jij niet?
LIefs, Mirjam
Ja inderdaad,,,het is een onderhoudende film met leuke humor,,het is niet stijfjes,,maar er komen ook veel droevige momenten in voor,,,,,Tjonge ja,,net als het echte leven 🤗👍🙂
mvg Roelie (Trocadera)
Hoi Mirjam, vorige week kon ik er opeens even niet opkomen, de tekst op de rouwkaart van mijn overleden man. Is van Thornton Wilder, ' there is a land of the living and a land of the dead and the bridge is love, the only survival, the only meaning'. Ik heb het altijd heel troostrijk gevonden.
Wilde het nog even naar je appen, maar onder dit blog van jou is het ook passend. Ik ken de serie niet maar ga zeker kijken.
Liefs, Ingrid
Ja, die serie is echt de moeite waard Ingrid! Trouwens: van harte gefeliciteerd met je verjaardag! :-)
Prachtig, die tekst. En ja, het draait echt om liefde. "how did you love" gaat op mijn uitvaart gedraaid worden.
Liefs, Mirjam
Prachtige serie, werd er door mijn jongste zoon op geattendeerd, die er door was geraakt.
Kus Marieke
Volgens mij is het niet mogelijk deze serie te kijken en er niet door geraakt te worden. Het kan natuurlijk zijn dat de soms harde humor je niet aanstaat, maar zelfs los daarvan blijven vele scenes je denk ik bij.
Liefs, Mirjam
Lieve Mimpie,
Ik heb de serie een paar jaar geleden al gezien. Vond veel dingen erg herkenbaar. Heb gelachen, maar ook aardig wat traantjes weggepinkt. Ik kan me voorstellen dat je veel herkenbaar tegen bent gekomen.
Het is voor jou nog maar zo kort geleden dat Roberto is overleden. Dat doet nog steeds pijn. Althans, bij mij was dat na twee jaar zeker nog. Heel langzaam kwam ik weer verder, en begon de pijn te slijten. Inmiddels is het acht jaar geleden dat Leffert overleed. Ik kijk nu voornamelijk met een goed gevoel terug op de tijd die we samen hadden. Maar af en toe sluipt het verdriet toch weer even binnen. Bij een muziekstuk of als ik op een plek kom waar we samen kwamen.
Maar al die tijd ben ik ook doorgegaan, omdat het "moest". De wereld om je heen gaat door, en daar moest ik mijn weg vinden. Inmiddels heb ik die wel gevonden, maar Leffert reist nog steeds met me mee.
Ook jij gaat hopelijk die weg vinden, en weer "normaal leven". Maar geef het de tijd.
Liefs, Karin
Lieve Karin,
Wat zeg je dat mooi, "Leffert reist met me mee". Geloof jij dat je hem weer gaat treffen, wanneer je zelf de oversteek maakt?
Het is dat wat ik ook graag wil bereiken. Dat Roberto met me meereist maar dat ik niet continu de zwaarte van het verdriet voel. Het geeft me hoop dat jij schrijft dat het na acht jaar anders is. Nu moet ik dat nog maar zien te redden, natuurlijk. Het is altijd een "ding" geweest bij mij, de angst dat ik niet genoeg tijd zal hebben om op dat punt te komen dat ik voornamelijk met een goed gevoel kan terugkijken op onze tijd samen. Ik weet dat er altijd verdrietige momenten zullen blijven maar dat vind ik niet erg. Dat is navenant aan de liefde die er was en is.
Ik neem de tijd.
Liefs, Mirjam
PS ik had de serie ook al gezien voordat we ziek werden, maar tijdens onze ziekteperiode is er een derde en laatste seizoen bij gekomen dat ik nog niet had gezien. En dus heb ik de hele serie opnieuw gekeken.
Lieve Mimpie ,
morgen ga ik zeker kijken naar After Life .
Ik denk ook nog steeds dat na de dood het niets er is . Dat is voor mij ook troost.Voor iemand anders kan troost zijn , de overtuiging van elkaar weer te zien . En dat kan ook . Dus laten we elkaars troost dan maar zeker respecteren . Ik zou ook niet graag hebben dat iemand mijn troost zou willen afnemen . Je doet het goed Mirjam , rouwen . Dat denk ik echt .er komt zeker een after Life voor jou .
Zelf ben ik de slechts mogelijke ervaringsdeskundige , en ik kan het niet meer ombuigen .
Liefs . Rita .
Je eigen vorm van troost hebben, brengt rust. Ik vind het mooi dat er zoveel standpunten mogelijk zijn en respecteer ze stuk voor stuk.
Ik ga het ervaren lieve Rita, mijn Afterlife!
Liefs, Mirjam
Hoi Marjam,
Wat heb je weer een prachtig blog geschreven. Zo open, eerlijk, kwetsbaar, verdrietig en mooi tegelijk.
De serie After Life hebben Bas en ik ook samen gekeken. Ik was er eerst alleen aan begonnen, ik wilde hem Bas niet opdringen. Totdat ik een keertje een aflevering ging kijken en Bas op de achtergrond een beetje meekreeg van wat er te zien was allemaal. Dat het meer was dan alleen een verdrietige serie. Zo raakte niet alleen ik, maar ook hij in de greep van die serie. We hebben vervolgens alles samen verder bekeken en een aantal maanden terug zette Bas zomaar weer een keertje seizoen 1 op. Ik denk dat het voor ons beiden fijn is om zoveel herkenning terug te vinden en we er daarnaast ook geregeld enorm bij kunnen lachen. De humor die er in zit, vinden we beiden echt geweldig. Die zelfde humor vind je ook in de serie Derek, ook met Ricky Gervais en andere herkenbare acteurs. Natuurlijk gaat het over een heel ander onderwerp, maar het is allemaal op dezelfde mooie manier in de serie verwerkt en met dezelfde humor. Omdat de dagelijkse dingen/ dagen soms al lastig/ serieus genoeg zijn, is dit soort afleiding waarbij er geregeld wat tranen gelaten worden soms best lekker( is het niet omdat je geraakt wordt, dan wel door de humor).
Voor nu, nog een fijne week en alvast een heel goed weekend!
liefs Bianca
Lieve Bianca, heel herkenbaar. Heb laatst ook allemaal boeken van Hendrik Groen geluisterd omdat ze zo grappig zijn. Daar kun je echt behoefte aan hebben.
Inderdaad, Derek is ook een goede serie. Ik vind Ricky Gervais sowieso grappig.
De herkenbaarheid raakte me wel veel dieper na Roberto's dood, dan ervoor (toen ik het eerste seizoen had gezien).
Hoe is het met jou? Veel liefs, Mirjam
Lieve mimpie
Wat raakt dit prachtige blog mij., ontwapenend eerlijk en open maar daar sta jij om bekend .ik zal zeker naar de serie gaan kijken dank hiervoor ik had er nog nooit van gehoord .
Ik lees veel treffende woorden in je blog ,en veel herkenbaarheid en vraag mij af wie is Mirjam zonder Roberto op zoek naar zichzelf ,ik lees een moedige sterkte vrouw die het leven omarmt en leeft tot ooit jullie weer samen zijn ,ja ik geloof daar in dat weet je en wat zul jij hem tegen die tijd veel te vertellen hebben en wat zal hij aan je lippen hangen .
Ik heb n stukje gekeken en zat er gelijk in ,oeff das herkenbaar ,ik mis regelmatig schone kopjes borden messen oh f ik moet de vaatwasser aan zetten getver wat een stank komt er uit dat ding ,oh f ik moet boodschappen doen alles mist oh weer vergeten de gifbak buiten te zetten .
Ik kijk alle foto albums door godsamme ik zie het meest mezell oh ja ed hield niet van plaatjes schieten ,op geen enkel fimpje zegt ie wat hij staat er nauwlijks op ,van de armoede luister ik eindeloos zn gesprekken terug bij de oncoloog die nam ie op zo hoor ik m tenminste nog es ,en wat zou ik een video waarin ie op zn geheel en al eigen manier mij alles uitlegt graag willen hebben maar ja daar was t geen mens voor ,ik las laatst een whatsapp van hem met een collega terug die vraagt belangstellend hoe is je vrouw eronder ,staat er Hes die is heel mager en is heel oud geworden met een lachend emoticonnetje met zn handen voor zn gezicht ik hardop nee jij trekt volle zalen dat mis ik nog het meest dat botte recht voor zn raap humor van ons ik mis zelfs alles waar ik me aan irriteerde en ben idd met recht jantje lacht jantje huilt en dat dan elke dag de hele dag .
Dikke knuff liefs hes 😘
Ja lieve Hes, precies dat! Ik mis zelfs zijn gesnurk, haha. Dat je de irritante dingen ook mist. En dat vergeetachtige! Bij mij nog een factortje erbij vanwege chemo en plotselinge overgang. Vergeet alles. Afterlife is heel herkenbaar en daarin ligt voor mij de troostende kracht. En de humor vind je vast ook leuk, als je Eds reactie op de vraag van de collega grappig vindt 😉
Alleen Ed mocht dat doen he, van een ander zou je het niet pikken. Omdat je weet hoeveel liefde eronder zat.
Dat missen is echt vreselijk. Amputatie van jullie als stel. En steeds overal alleen voor staan is zo bleh.
Liefs, Mirjam
Ja precies dat zelfs het snurken,ja dat is helemaal waar ed kon alles zeggen omdat ik te goed wist hoe veel hij van me hield .
Oehh wat een nare factor chemo brein of bedoel je dat niet ?
Ik dank je voor deze serie denk dat ik er veel herkenbaar uit ga halen .
Ja heb je gelijk in alleen zijn is bleh
Liefs hes 😘
Lieve lieve Mirjam!
Helaas ken ik de serie niet en hebben we geen Netflix. Maar onderstaande is wat in me opkomt... Misschien heb ik hem al eens geplaatst, na ja...
Ik vind nu dat hij hier past en hoop dat je het niet erg vindt als ie dubbel is... Ik noem het
Samen Sterk
Samen sterk
samen één
dan breekt die eenheid middendoor….
Hoe ga je verder?
Wat heeft het voor zin?
Heb je daar nog wel zin in?
Hoe kom je de dagen door
als je je zó gebrekkig voelt
als je je zó geamputeerd voelt
als het écht een amputatie ís
want het belangrijkste deel van jou
is verdwenen in het niets
dat deel van jou
dat van jou een compleet mens maakte
is verdwenen in het niets….
Of……?
Is het er nog steeds?
Hoor je het nog steeds?
Zie je het nog steeds?
Voel je het nog steeds?
Voel je dat deel van jou
dat van jou één geheel maakt?
Maar ja!
Altijd!
Want niets
maar dan ook niets
is in staat te verbreken
wat in liefde is verbonden.
Ware liefde
blijft altijd bestaan
omdat we in ons leven samen
een heilig verbond hebben gesloten
het verbond van Samen Eén
een eenheid die
niemand verbreken kan
geen mens
geen geest
geen God
geen dood.
Niemand neemt weg
wat jij voor mij betekent
niemand verbreekt
wat wij verbonden hebben
niemand ontneemt
ons de liefde van ons leven
niemand deelt
onze eenheid in twee
jij
leeft voort in mij
Knufs van mij xxx Hebe