Ups and downs

Het venijn zit ‘m in de staart, zeggen ze toch weleens? Nou deze had ‘t hoor!

Wendeline was fijn uit logeren bij ome Rob, tante Stefanie en stoere neef Willem. Ze zou zondag mee terug komen met m’n lieve zwager en schoonzus zodat we gezellig de verjaardag van Tobias met familie konden vieren.

Maar helaas, we kregen om 00:15 een belletje of we dr wilden komen ophalen. Ondanks alle goede zorgen, was ze vaak aan het spugen en wilde ze bij papa en mama zijn. Ze wonen op ruim een uur rijden dus Mark kwam om half 3 ‘s nachts thuis met een zieke kleuter en was inmiddels zelf ook beroerd. Ik ben bij Wendeline op haar kamer gaan liggen, zodat ik kon vangen met een emmer 🥴

Ondertussen werd Mark alleen maar slechter, spugen, mega diarree… en….. inmiddels begon mijn maag ook rondjes te draaien en mijn darmen overuren. Geen feestje… letterlijk en figuurlijk niet! Dus ik heb familie geappt dat het niet doorging en we hebben de zondag in pyjama, met emmers overal, doorgebracht. De enige die geen last had, was het feestvarken Tobias. Die had ons namelijk donderdag al aangestoken 😡 Vanwege dit buikgriepje zag ik niet heel erg uit naar deze chemo (niet dat de anderen een feestje waren 😉) Maar m’n bloedwaarden waren goed genoeg dus het kon doorgaan. Nog wel een advies om tomaten en bananen te eten voor m’n kalium want die was o.a. te laag. Telt banoffee pie ook? Want dan ga ik die zo maken 😁

Het CRP (eiwit gemaakt in de lever) mag maar 10 zijn, maar die was bij mij 30. Het lichtte rood op in het lijstje bloedwaarden, dat is nooit goed… Ik vermoedde dat dit aan mijn hoestje lag wat ik bij kuur 1 heb opgelopen en wat niet meer wilde vertrekken. Omdat ik geen gekke geluiden op m’n longen heb, en er al zo lang in dezelfde mate last van had, hebben we (de verpleegkundig specialist en ik) in overleg met de oncoloog besloten geen antibioticum  te doen en het aan te zien. 
Al met al het bloedbeeld van een kankerpatiënt aan de chemo. Niks geks maar ook niet bijster goed. 

Door die stomme buikgriep, en vermoedelijk door mijn 1-0 achterstand in bloedwaarden, heb ik deze ronde behoorlijk veel last van misselijkheid, gelukkig niet met spugen. Toen de misselijkheid was weggeëbt, wachtte kwaal 2 om de hoek. Diarree 💩 vandaar dat deze blog lang op zich heeft laten wachten. Ik was/ben zo slap als een vaatdoek. Het maakte noch voor de misselijkheid noch voor de diarree uit wat ik at of hoe veel/hoe weinig ik at. Ik bleef misselijk en/of op de wc zitten. Beiden lijken nu echter achter de rug. Misselijk ben ik in ieder geval een stuk minder 💪🏻

Ondertussen was onze grote kleine man natuurlijk jarig, dus heeft Mark woensdag (Tobias’ echte geboortedag) de koters dus eerder van de opvang gehaald en hebben we alsnog zijn verjaardag gevierd met taart (snel een taart gemaakt met mijn misselijke hoofd) en pannenkoeken. 
 

En dan wordt je met je neus op de feiten gedrukt dat het gaat zoals het gaat, en dat ik er geen enkele invloed op kan uitoefenen. Ik ben dus erg blij met de drie weken pauze (ofwel vakantie 😁) tussen deze en de volgende sessies. Op naar fase 2, Carboplatine en Paclitaxel. 
Bring it on!