Een schrale kerst

Niet omdat ik me zo slecht voel, maar omdat we weer in een lockdown komen. Een moment waar iedereen tegenaan zat te hikken, en zojuist onomwonden wordt medegedeeld. Zo’n moment dat je weet dat het gaat komen…

Zo ook mijn operatie. Maar die heeft nog niet zo’n duidelijke datum als deze lockdown. Ergens begin januari gaan de gynaecoloog en oncologisch chirurg aan de slag. Omstebeurt, dus eerst borsten eraf en dan eileiders/eierstokken of andersom. Afhankelijk van wie zich het eerst meldt in de OK, of wie het kortste lootje trekt 😉

Tot de operatie probeer ik wat conditie op te bouwen door onco-revalidatie én (as we speak) een weekendje Texel. Het eerste voor de lichamelijke conditie, het tweede is zowel voor de lichamelijke en als voor de geestelijke gezondheid. 

Alle chemo is een pittige aanslag op mijn lichaam geweest, hoewel ik nog steeds niet mag klagen over de restsymptomen en -klachten die ik heb. Naast natuurlijk het kale koppie, en no wenkies of wimpies, heb ik nu alleen nog wat neuropathie (doof gevoel in  voeten en vingers) hersenen die wat minder scherp lijken, spieren die snel spierpijn krijgen, en de algehele conditie van een natte dweil. 
Voor de mentale uitdaging afgelopen week wel een ochtendje AFAS meegekeken, heel fijn om weer even collega’s digitaal te zien en weer nuttig bezig te zijn. Nou ja, op een andere manier nuttig dan bezig zijn met patiënt zijn en bepaalde mate van herstel. ‘S middags was wel te merken dat ik geen jota meer gewend ben, ik was gewoon moe van een ochtendje Teams 🤪

Moe is sowieso wel een rode draad van de afgelopen tijd. Energie beter moeten  verdelen, de man met de hamer, spijt van die ene actie, zijn allemaal synoniemen voor; oops I did it again. Het is gewoon heel erg wennen dat een rondje tuin een exercitie is, en dat stofzuigen aanvoelt als een halve marathon met extra krachttraining. Als ik zie waar ik 30 november (laatste chemo) vandaan kwam, en waar ik nu ben, ga ik wederom niet klagen. Geen Dizzy Gillespie, geen Marijke Helwegen en geen Darth Vader meer ofwel, niet meer duizelig, geen trillingen en geen extreme kortademigheid meer. Mijn bloedwaarden moeten wel ondertussen weer van een jonge godin zijn, want ze waren om te janken.
Nu nog dat vervelende hoestje van deze verkoudheid kwijtraken, en ik ben weer zo goed als nieuw.  Nou ja, bijna! 😉😁

Gelukkig wijst de MRI uit dat dat chemo zeker wat heeft gedaan, de tumor was ruim 5 cm en is nu 3 cm. En datgene wat er nog zit, ziet er beter uit. Hoe het daadwerkelijk er van binnen uitziet en of de poortwachtersklier ook geen gekke dingen vertoont, gaan we medio januari horen. Als de operatie achter de rug is, en als ik de periode zit van 4 tot 6 weken waarin niks mag tillen. Dat wordt een uitdaging met een dreumes die een echt mama’s kindje is (vraag me niet waarom😬) en een kleuter die graag knuffelt (vraag me ook niet waarom 🤔)