Do Re Mi ❤️

Start at the very beginning…A very good place to start!

Daar zitten we dan, zo’n 8 maanden na de diagnose. Zo opgeschreven lijkt het heel wat, maar deze maanden zijn echt voorbij gevlogen. Het voelt als de dag van gisteren dat de diagnose er lag. De maanden gevuld met chemo en ziekenhuisbezoeken lijken op uren, en de bijwerkingen van alle drugs lijken soms heel ver weg, maar soms voelen sommige ervan nog erg aanwezig. 
 

Zo zit ik er dan bij; minder gevoel in mijn voeten door lichte neuropathie, geen eierstokken meer en borsten geamputeerd. Maar haren groeien weer, ik heb wenkbrauwen en zelfs mijn wimpers lijken hun weg terug te hebben gevonden zodat de mascara weer uit de kast kan.
De dubbele operatie, dat waar je maanden naartoe werkt, is me alles meegevallen. Op 4 januari ben ik het nieuwe jaar goed begonnen door een ovariectomie en dubbele mastectomie te ondergaan. Ongecompliceerd uit de ok, met minimale misselijkheid en pijn goed onder controle te houden. De volgende dag om 10 uur zat ik thuis alweer aan de thee. En nee, ik hield me niet groot, of beter dan ik me daadwerkelijk voelde. Het voelde echt prima. Ik kon gelijk alles, maar ik mocht niks.
Ondanks het positieve gevoel wilde ik na een week even een wondcontrole, dus hop, naar het ziekenhuis (kudos voor hun laagdrempeligheid en snelle afspraak) De chirurg, dr Vermulst, heeft gekeken en gevoeld. Zolang het vocht nog klotst, gingen we er niks aan doen. Goed nieuws dus! En nog veel beter nieuws, de uitslag van de patholoog was er! En die was super positief! Ik ben in 1x klaar, geen bestraling, geen chemopillen 😱 Het goede nieuws hebben we uitgebreid gevierd, taart, grieks eten, en een heerlijk plateau fruits de mer ❤️

Twee weken later gaat het iets minder, veel wondvocht geeft veel spanning, en spanning geeft wel wat ongemak/milde pijn. Inmiddels is er op 19 januari 700 ml wondvocht rechts afgetapt en 500 ml links. Zoals ik, tijdens deze procedure, tegen de arts en lieve verpleegkundige Michelle zei; “dit gaat een stuk beter dan borstvoeding geven” 🤪 Ondanks het gevoel dat ik nog steeds klotsende oksels heb, en het nog behoorlijk oncomfortabel voelt, is het toch fijn dat dit volume weggehaald is. Vanaf nu gaan we bergopwaarts, qua genezing, qua conditie, qua haargroei en qua emoties. Wel voelt het allemaal nog onwerkelijk, overgeleverd aan halfjaarlijkse controles en mijn eigen intuïtie. Welkom hypochondrie 😬😉

Iedereen die onderdeel was van deze reis, dichtbij, op afstand, via social media of up close and personal. Dank! Voor de steun, de woorden, kaartjes, cadeaus, het herstellen van mijn faith in humanity. Lotgenoten geven aan dat ze mensen zijn verloren tijdens deze reis, ik  ben alleen maar rijker geworden! Elk nadeel heb z’n voordeel!