Kaal.

Dan komt het binnen. Ik ga kaal worden, ik ga mijn haren verliezen. Het is geen keuze, het gaat gebeuren. Je hebt geen invloed op welke kaarten je krijgt, maar wel hoe je het spel speelt. Dit spookt door mijn gedachte. Ik sta voor een belachelijk moeilijke keuze, terwijl het resultaat gegarandeerd hetzelfde is, ik word kaal. Vol overtuiging kies ik ervoor om de kapper in te schakelen. Wanneer ik me kaal laat scheren, voelt het toch een beetje als een eigen keuze. De andere optie, elke dag, steeds meer haarplukken op je kussen vinden, zag ik helemaal niet zitten.

Maandag, precies een week na de diagnose, komt Sofia. Sofia is de kapster, waar Saskia en ik al jaren naartoe gaan. Voor mij was er geen andere optie, geen kapper uit het ziekenhuis of iemand anders, nee Sofia. Het moet echt mijn eigen keuze zijn om kaal te worden en als Sofia het doet, lijkt het zo normaal als mogelijk. Sofia komt binnen, het is zover. Eerst praten we wat over de situatie, ze heeft het er moeilijk mee, maar ze heeft diep respect over mijn strijdlust. Ik ook voor haar, ze komt, op haar vrije dag, naar het ziekenhuis, om mij te scheren. Ik kan me voorstellen dat je als kapper niet heel blij wordt van deze ‘klusjes’.

We gaan beginnen. Ik ga zitten, krijg een cape om, en de tondeuse gaat aan. Ik geef geen kik. Langzaam voel ik de tondeuse over mijn hoofdhuid gaan en voel de lokken langs mijn gezicht op de cape vallen. Saskia filmt alles, dat wil ik. Kan ik er later altijd nog naar kijken, of niet. Die keuze komt nog, maar dan heb ik in ieder geval een keuze. Ik kan het terug kijken, wanneer ik wil.

Al snel, slaat de stemming om. We lachen de billen uit de broek, eigenlijk zoals altijd wanneer we naar Sofia gaan. We vergelijken Saskia met Kluun, Saskia zou feesten en vreemdgaan, net als Kluun. Deze zin moet je je even voorstellen met een zwaar Spaans accent: ‘ik zag van de week Saskia lopen, volgens mij gaat ze vreemd met een travestiet en ook met een lilliputter!’ Diana pas op hoor, ze gaat echt vreemd!’. Ondanks de situatie, hebben we de grootste lol. Dit maakt Sofia een baas. Ze heeft het kappersvak uitgespeelt, level max.

Een paar dagen later zit ik er nog steeds niet mee dat mijn haren weg zijn. Maar dan komt het moment… Ik zie stoppeltjes, van mijn hoofdhaar op mijn kussen. Op dat moment, twijfel ik geen moment, ik zie de lol ervan in. In mijn la (van dat ziekenhuis-kastje bij het bed) ligt plakband. Ik heb een top idee. Ik plak de plakband van mijn linkeroor, over mijn hoofd, naar mijn rechteroor en trek het plakband eraf, met een kale streep over mijn hoofd tot gevolg. In mijn eentje, lig ik in een deuk om de gedachte dat ik een foto ga maken en naar Saskia ga sturen. Te laat… Saskia kwam al binnen. ‘Je bent echt niet goed’. Zegt Saskia. Klopt.

Saskia was niet zomaar vroeg in het ziekenhuis. Ondertussen moet (en gelukkig wil ze) me helpen met douchen en aankleden. Zelfstandig lukt dit niet meer door alle bijwerkingen van de chemo. Dan sta ik onder de douche, ik wrijf met mijn handen over mijn hoofd en mijn handen zitten vol stoppels. Dan breek ik. Dan heb ik ineens het besef wat er aan de hand is. Doordat je geen stoppels meer hebt, heb je echt een hoofd als een kankerpatiënt. Dan besef ik me ook, dat ik een kankerpatiënt ben en dat ik er de komende maanden zo uit zal zien. Ondanks dat ik breek, sta ik nog steeds achter mijn keuze die ik maakte. Ik had dit echt niet mee willen maken met langer haar. Voor mijn gevoel, heb ik toch een ‘beetje’ kunnen wennen aan het kaal zijn.

Nu, anderhalf jaar later… Het filmpje die Saskia gemaakt heeft, kan ik een beetje terug kijken, wel zonder geluid. Bij het geluid van een tondeuse, springen nog steeds de tranen in mijn ogen, krijg ik kippenvel en heb ik een brok in mijn keel. Gelukkig heb ik mijn haar lang en breed weer terug. Ik heb een beetje chemokrullen, en verschillende soorten haarkleur. Of ik de komende jaren naar de kapper ga of durf, geen idee. Het hoeft ook nog niet.