27-01-2020
27-01-2020. Ik heb om half negen een afspraak met mijn arts. Ik krijg de uitslag van de laatste beenmergpunctie. Wat ik weet is dat er bij de laatste beenmergpunctie maximaal 5% blasten in mijn beenmerg mag zitten, dit kan dan alsnog opgelost worden door de nabehandeling met medicijnen. Ik zit in de wachtruimte, samen met mijn vrouw. De secondes tikken voorbij, we hebben enorme spanning voor de uitslag. Elke keer wanneer we voetstappen horen, kijken we op. De voetstappen van mijn arts, herken ik uit duizenden. Dit krijg je er gratis bij wanneer je lang in het ziekenhuis ligt, in isolatie. Je herkent de voetstappen van de artsen en de verpleegkundigen. Ondertussen is het al 8.35 uur, ze is iets later. Ik hoor haar voetstappen, ik kijk op, en ja hoor, daar is ze. Ze kijkt me lachend aan en zegt: ‘ik kom er zo aan hoor, ik heb goed nieuws!’. Ik kijk Saskia aan, en ze houdt het niet meer, ze schiet vol met tranen. Zelf, weet ik nog niet goed wat me overkomt. We worden geroepen, we zijn aan de beurt.
Eenmaal binnen in de behandelkamer, begint het gesprek. Het leek alsof ik er zelf niet bij was, het niet over mij gaat. Ik had de hoop dat ik minder dan 5% blasten in mijn beenmerg had, dat was al supergoed nieuws, dus met die gedachten ging ik het gesprek in. ‘We hebben helemaal niets kunnen vinden, het ziet er supergoed uit!’ Ik weet niet wat me overkomt, alles schiet door me heen. Moet ik nu nog aan de chemopillen, of hoeft dat dan ook niet meer? Is het nu klaar? Heb ik gewonnen? Ja, de chemopillen moeten wel. ‘Ik wil niet dat we straks denken hadden we toch maar die pillen gedaan’ zei de arts. Daar kon ik me wel in vinden. Die dag, begon mijn nabehandeling van een jaar medicijnen.
We lopen naar de parkeerplaats en stappen in de auto. Op dat moment, lijkt het, alsof het kwartje valt. Ik breek. Ik barst in tranen uit, sla bijna mijn stuur doormidden en ik huil erger dan de afgelopen 4 maanden bij elkaar. Ineens, na 4 maanden vechten tegen die kutkanker, is het klaar. Ik heb gewonnen.
Nu, ruim een jaar later na het beste nieuws wat je kunt krijgen, heb ik nog steeds niet het blinde vertrouwen terug in mijn lichaam. Een blauwe plek, is geen normale blauwe plek. Een vlekje op de huid, is niet een normaal vlekje. Ik vertrouw mijn lichaam niet meer, zelfs niet na de uitslag die niet beter kan. Kanker is mooi en kut. Het heeft mijn leven positief verandert, ik kijk anders naar dingen die er wel en niet toe doen. Ik werk nu om te leven, ik leef niet meer om te werken. Maar die kleine dingen, een blauwe plek, een rood bloedvlekje, een wondje wat naar mijn idee niet snel genoeg geneest, een keertje niet de conditie hebben die je normaal wel hebt, zijn niet meer ‘normaal’, maar een signaal waarvan ik behoorlijk van slag kan zijn. Maar: ik leef, ik heb gewonnen.
4 reacties
Dag lieve Diana,
Wat heerlijk dat jouw behandeling zo’n fantastisch resultaat heeft laten zien. Een dikke vette proficiat is hier zeker op z’n plaats! Geweldig meid!
Je beschrijving van het herkennen van voetstappen op de gang is treffend en plaatst me meteen een paar jaar terug in het verleden.....
ik lees bijna alle blogs en reageer bijna nooit maar nu werd ik even heel verdrietig na het lezen van je laatste zin. Bam, die kwam binnen!
Jouw oorlogsretoriek als uitsmijter. Hoe pijnlijk voor alle kankerlijders en hun geliefden die niet kunnen ‘winnen’ hoe graag ze ook zouden willen. ‘Vechten’ ze niet hard genoeg? Is het hun eigen schuld dat ze doodgaan?
Er is een jong iemand die in mijn hart geankerd zit; zij heeft een hersentumor. We wachten al meer dan een maand op de ‘wakkere’ operatie. Het duurt nòg een paar maanden. Vertel mij Diana, hoe zou ze volgens jou kunnen ‘winnen’?
Je hebt het vast niet zo bedoeld maar ik mòest hier een reactie op geven om toch op te komen voor al diegenen bij wie uiteindelijk alle goede zorgen en behandelingen niets meer aan het genezingsproces konden bijdragen en voor hen die ervoor kozen om niet (meer) behandeld te worden.
Respect gewoon voor alle kankerlijders in deze klote kankerfamilie!
liefs, Okkie
Hoi Okkie,
Superlief dat je de tijd hebt genomen om mijn verhaal te lezen en z'o'n uitgebreide reactie plaatst.
Natuurlijk is het niet mijn intentie om ook maar iemand het gevoel te geven dat je niet hard genoeg werkt voor genezing, ieder die hiermee te maken heeft/krijgt, gaat 'de strijd' op eigen manier aan. Je kunt nog zo graag willen, alleen soms kan het lichaam het niet aan. Dat wil niet gelijk zeggen dat je een verliezer bent, of verloren hebt, of niet hard genoeg gestreden hebt, integendeel.
Groetjes,
Diana
Heel mooi en heel lief gezegd Okkie!
Je raakt mij, want ik weet precies wat je bedoelt. Bij kanker bestaat geen winnen of verliezen. Kanker krijgen is domme pure pech. Het niet overleven is botte pech. Het overleven is geluk, gemengd met de kracht van jouw lichaam, de behandelopties die er zijn, en ja, wat je zelf fysiek en mentaal aankunt.
Een gezond lijf, een 'gezonde' geest kunnen je helpen. Zeker wel! Mentaal kun je best wat of veel beïnvloeden, maar het gebeurt o zo vaak dat die KKK (klotekutkanker) zich daar gene ene reet van aantrekt.
En ja, ik begrijp ook dat Diana het zo heeft gevoeld. Snap het helemaal. "Ik win kutkanker!", ik heb het vaker tot in het diepst van mijn ziel gedacht, gevoeld en gevonden. Ongetwijfeld ook wel ergens opgeschreven. Zonder er ook maar íemand te kort mee te willen doen...
Lieve groetjes Hebe
Wow Diana, wat een feest!
En wat een break down als het besef tot je doordringt. O ja, je wéét dat het zo is en toch kan je brein er nog niet helemaal bij. Goed dat er tranen zijn! Laten rollen, hoofdpijn krijgen en de opluchting die het geeft voelen. Je hebt een onwijs zwaar traject ondergaan, continu op spanning gestaan ook al was je ongelofelijk dapper en reëel. Het is gvd niet niks wat er allemaal op je pad is gekomen en waarmee je ongewild 'iets' moest. Je hebt het best in jezelf - om het zo maar te noemen - naar boven gehaald en alles ondergaan wat nodig was om het best mogelijke resultaat te behalen. Ongelofelijk super dat je deze uitslag hebt gekregen!
Ik begrijp ook jouw twijfel aan jezelf / jouw lichaam. Denk ik... moet ik eerlijk zijn. Ik heb geen twijfel aan mijzelf gekend. Wel heb ik moeite gehad 'pijn' te duiden. Bij elke pijn vloog de onzekerheid mijn brein binnen (ik heb Multiple Myeloom / Morbus Kahler / ofwel beenmergkanker) en dacht ik aan hetgeen het 'zou kunnen zijn'. Terwijl de volgende dag of een paar dagen later gewoon bleek dat ik spierpijn had van weer in de tuin kunnen werken. De ongewone houding, te ver gewandeld, weer eens gefietst, lichaam moest opnieuw wennen aan deze bewegingen na zo lang niets te hebben gekund.
Het komt weer goed!
Jouw vertrouwen komt weer terug. Heeft tijd nodig. Zoals gezegd, het is allemaal niet niets. Je hebt toch dicht bij de dood gestaan. Met de tijd wordt je weer jij. En soms..? Nou, soms even niet. En dat mag. Vind ik.
Geweldig dat je hier jouw bijzondere verhaal deelt! Dank daarvoor!
Liefs Hebe