Van alles 2

Ik was zo ziek van die hoge koorts dat ik me van de eerste paar dagen weinig herinner. Eigenlijk alleen maar dat ik dacht: als ik terminaal word van die klotekanker, is dit niet wat ik wil. Niet in m'n eentje op de 2e verdieping in bed liggen en een verdieping naar beneden moeten voor de badkamer, waar de wc en stromend water is. En als ik zo ziek word: niet zo ver weg zijn van mijn kinderen, mijn moeder, mijn vrienden en familie. Een hele akelige gedachte, want ik woon hier met mijn Lief- hoe met dat dan, tegen die tijd? Waar moet ik dan naar toe? Nu ik weer opknap, kan ik die vragen weer voor me uit schuiven. Ik weet niet voor hoe lang.

Ik had contact met m'n oncologieverpleegkundige en ze wilde dat ik kwam voor bloedafname, een longfoto en een consult bij de longarts. Maar na bijna 3 weken thuis rondhangen en veel slapen, verdween de koorts. Ik hoorde niets meer van de verpleegkundige. Vorig jaar had ik 8 weken koorts, of zoiets, ik geloofde het verder wel en kwam in beweging. Twee keer een paar uur naar de Dierenopvang, een keer op de elektrische fiets naar de winkel en later een keer lopend. Klaar er mee. Toch was ik terug in een soort Niemandsland. Wat ik nog herkende. De dag door komen om daarna naar bed te kunnen gaan. De deken optrekken tot mijn kin en van niets meer weten.

Intussen werd mijn moeder serieus geopereerd aan die niet-levensbedreigend maar wel heel-hardnekkige huidkanker. Ik zou mee, naar Groningen, maar was nog te ziek en dus ging m'n Oudste mee. En uiteindelijk moest mijn moeder een nachtje blijven en sjouwde Oudste een kwartier naar het station en treinde terug naar huis. M'n mams gaat morgen alleen, met die zorgtaxi, voor nog eens wegsnijden en een huidtransplantatie, en een overnachting. Hopelijk is het dan eens klaar met die niet-levensbedreigende maar wel heel-hardnekkige kanker!

De dieren kalmeren me gelukkig. Ik voer bij de buitenronde altijd het eerst de watervogels, zij gaan na het eten badderen en dan chillen in de zon. Zo rustgevend. Eigenlijk zijn alle dieren ontspannen nadat ze voer hebben gehad. Dat is wat nodig is: eten, drinken en een schuilplaats.

Thuis heb ik valkparkiet Draak, die ik zo graag had vrijgelaten in het Vogelpark waar we op mijn verjaardag waren. En dat kan! Ik kan hem afstaan en dan komt hij in een hele grote voliere  met soortgenoten. Waar hij kan vliegen, en waar hij 's middags met zijn soortgenoten op een stok kan zitten om z'n veren te poetsen en dutjes te doen. Oh, wat zal het stil zijn in huis, maar oh, wat gun ik hem dat: vliegen en gezelschap! Ik ga het gauw regelen, zonder nadenken. Zodat hij z'n oude dag min of meer in vrijheid kan doorbrengen. En dan maar geen huisdieren meer, ik heb ze mijn hele leven gehad, maar nee, geen huisdieren meer. Lief en ik hadden ook al wel bedacht dat dat boerderijtje met een ezel, een varken, kippen, katten en een hond niet zo'n goed idee is.

Vandaag bekeek ik een aantal van mijn blogs en bedacht ik hoeveel mensen met kanker al overleden zijn. Van hier, van deze site, en ook in mijn privé-kankerleven. Ik probeer alsmaar te bedenken dat degenen die stierven nergens meer last van hebben- geen pijn, geen ongemak. De achterblijvers, die hebben het zwaar. Die voelen gemis en moeten moeite doen om de mooie herinneringen de overhand te laten krijgen. 

En dan ook nog ergens tussendoor, met mijn volle hoofd, lees ik dat mensen zich niet willen laten vaccineren tegen corona. Daar begrijp ik niks van. Wanneer is dat gebeurd, dat individualisme zo ver is doorgeslagen? Sinds wanneer gaat het niet meer over de collectieve volksgezondheid? Democratie is de wens van de meerderheid, dacht ik. Onze beschaving is de manier waarop we omgaan met zwakken en ouderen, dacht ik. Nu zijn kennelijk de niet-gevaccineerden de meest kwetsbaren en moeten we maatregelen in stand houden waar zij zo hard tegenstander van waren, ik volg het echt niet meer. Ik vertrouw wel in de wetenschap (en dat is maar goed ook, met kanker). Ik heb gezorgd voor een vakantiegast die polio had gehad en daardoor zwaar gehandicapt was. Ik ging gewoon met m'n kinderen naar de sporthal voor het Meningitis C vaccin, omdat ik een 12-jarige heb zien sterven door die bacterie. Ik kreeg een Hepatitis B vaccin omdat ik in de overledenenzorg werkte. Nooit een seconde over in gezeten.

Wat fijns wil ik dan nog graag typen, om dit (of is het 'deze'?) blog te eindigen. Maar vanmiddag kreeg ik een kaartje van de nabestaanden van Marian. Een link naar Marians blog, de coördinaten van haar graf. En dan denk ik vervolgens aan Alice's man, op de camping in hun geliefde stacaravan, waar Alice's bankje vlakbij is. Ach en is hij daar, met al die regen? En de man van Kim, die pasgeleden een weekje strand deed met hun hond, hoe gaat het met hem?

Gelukkig zijn er echt elke dag hoogtepunten. M'n broer die 1000 euro won in een loterij. Oudste die zo gelukkig is met z'n liefde. Een kankervriendin die stralende bruid was. Een veulen dat snel wende aan een nieuw thuis. Jongste die bijna vakantie heeft en waar ik dan naar toe kan gaan op z'n verjaardag, 30 augustus. M'n Lief die snotverkouden toch negatief testte. Stiefdochter die een leuke nieuwe woonplek vond. 

Wat willen we het graag, leven. Niet nadenken over het monster en gewoon leven, zonder pijn en in goede tijden. Mag het alsjeblieft nog heel lang?!

12 reacties

Ach lieve jij!

Vandaag heb ik geloof ik een snotterdag en ik ga gewoon nog even door... Ook gemengd mooi en intens verdrietig. En ja, ook hier doen we ons best mooi sterker te laten zijn dan verdrietig, maar ik ben al blij als de weegschaal in evenwicht is. 

Ik zie je en het allemaal voor me. Leef met je mee en blij dat ik dat mag. Ik herken best veel in jouw 'kankerwoorden', meer dan me lief is. Heel erg dat ik dat bij jou herken... ik gun je het tegendeel zo zeer! Maar we weten dat het zo niet werkt en we weten ook dat we daarin onze weg wel (weer) zullen vinden. 

Je bent me bijzonder dierbaar! JA! Ik wens jou van ganser harte nog héél erg lang al hetgeen je wenst!

Liefs met lieve knuffels xxxxxxxxx Hebe

Laatst bewerkt: 17/08/2021 - 21:36

Wordt het niet eens tijd jouw gevoelig te knuffelen? Knuffelsuppletie om knuffeldepletie bij jou te voorkomen.

Laatst bewerkt: 17/08/2021 - 23:01

Lieve Frie,

Op je gemakje doodgaan heeft ook nadelen, je verliest veel dierbaren en je denkt veel te veel na over van alles en nog wat. Ik stel me voor dat die parkiet  bij jou weinig over te klagen heeft het gezelschap wat hij kent ben jij en ieder in jou huis hij heeft er nooit een nacht slecht van geslapen. Terminaal worden daar doen wij niet aan( hoop ik) en die verpleegkundige had ik toch gebeld, al was het alleen voor een verklaring waarom ze niet heeft gereageerd. De somberheid van verlies herken ik goed, maar op deze site is het een komen en gaan hetgeen we op voorhand wisten en onze zwarte humor ons door tegenslagen heen moet helpen, ook degene van wie wij afscheid hebben genomen hadden die humor en beruste in hun naderende overlijden. Dat we aan hun denken maakt dat hun leven word herdacht hun grappen en eigenaardigheden ons heeft doen lachen of nadenken en samen hebben we geleden voor hun en ons, Blijf genieten van de dieren om je heen de mensen die van je houden .

liefs

 

Sterkte

Laatst bewerkt: 17/08/2021 - 23:18
18 augustus 2021 om 08.59

Goedemorgen Frie,

Hopelijk mag je je dag vandaag beginnen met wat meer energie en een  vrolijke begroeting van jouw Draak😁. 
Ik hoop dat het je lukt om die onzekere gedachten en zorgen weer even te parkeren, maar ik herken het wel hoor. Op momenten dat het redelijk goed gaat lukt het allemaal wel om het in dat koppie goed op een rijtje te houden, maar als het lichamelijk minder gaat en er veel ongemakken zijn, dan is dat vaak toch wel andere koek. Zet hem op vandaag! Hopelijk  weer een hoop fijne dingetjes voor jou!

dikke knuffel Bianca

 

Laatst bewerkt: 18/08/2021 - 08:59

Lieve Frie,

Je blog heb ik weer ademloos gelezen, en nog een keer. Zoals altijd. Je schrijft zo mooi, maar dat had ik denk ik wel eens vaker gezegd. 
Wat vaccineren betreft: mijn vroegere beste vriendin stierf aan SSPE, een gruwelijke hersenziekte die een laat gevolg is van mazelen. Zij werd er nog relatief 'oud' mee, namelijk 42. Ze eindigde als een wrak, fysiek en mentaal totaal afgetakeld in een verpleegtehuis tussen de demente bejaarden. Het was al een zeldzame ziekte, en door vaccinaties tegen mazelen komt het bijna niet meer voor. 
En nu zijn er mensen die hun kinderen niet tegen mazelen laten inenten, omdat 'het goed is voor kinderen om kinderziektes te krijgen'. Woedend maakt het me. Totaal allergisch voor antivax-kletspraat van Willem Duivel en zijn kornuiten. Ik weet, ik verlies hier de nuance, maar ik ben gewoon niet bereid om hier genuanceerd over te denken. Net als jij snap ik er helemaal niets van.

Nou ja, dit terzijde. 

Sterkte voor je moeder en ik hoop dat ze nu eindelijk van haar niet-levensbedreigende maar wel-hardnekkige kanker afkomt.
En laten wij met onze wel-levensbedreigende ook-hardnekkige kanker ook nog maar een tijd volhouden. Want inderdaad, we leven zo graag, lieve Frie!

Hanneke

Laatst bewerkt: 18/08/2021 - 10:17

Lieve Frie,

De dieren kalmeren je, schrijf je, en leren je wat echt belangrijk is. Wat heerlijk dus dat het je destijds gelukt is bij de dierenopvang te kunnen werken. Ik hoop dat je daar nog heel lang van kunt genieten, dan kunnen wij ook nog lang van je mooie blogs genieten!

Leuke naam trouwens 'Draak'.

Liefs, Margriet

Laatst bewerkt: 18/08/2021 - 15:47

Lieve Frie, 

Je blog is prachtig. Vreemd genoeg weet ik niets te zeggen wat al niet gezegd is. Ik wilde zeggen dat ik een soort onrust in je blog voel, en dat me dat niet verbaasde na alles wat je hebt meegemaakt en nog, met je koorts, met je moeder. Ik wilde zeggen dat je toch de balans weer recht probeert te trekken met allerlei andere dingen, de diertjes, de loterij, de liefde.. Ik wilde je wensen dat alles weer even wat rustiger en in balans voor je gaat worden, voortkabbelen zeg maar. 

Ik doe het niet. Veel liefs, Joke

Laatst bewerkt: 18/08/2021 - 19:24

Wat waren we bezorgd om jou lieve Frie. Want wat was je weer ziek. Gelukkig dat het nu weer een stuk beter met je gaat. En dat je weer aan het opbouwen bent. 

Hoop dat het na deze operatie klaar is voor je moeder. Wens haar heel veel sterkte toe.

Hartelijke groet Dasje 🌺🌺🌺

 

Laatst bewerkt: 18/08/2021 - 23:35

Ik ben blij dat het beter met je gaat! Waar ik wel benieuwd naar ben: naar welk punt wil je de vragen uit je eerste alinea voor je uit schuiven...? 

Mooi en herkenbaar wat je schrijft over de achterblijvers. Zo is het precies. Dank je wel. 
Liefs,
Mirjam

Laatst bewerkt: 27/08/2021 - 19:39

Naar een punt dat hopelijk nog heel ver weg is; het punt dat de kanker gaat groeien en een behandeling niet meer zou remmen.

Laatst bewerkt: 28/08/2021 - 12:38