Stabiel voort kabbelen 2
"Ik ben er van onder de indruk, hoe goed het met u gaat!" zei mijn longarts bij de driemaandelijkse controle. "U hoort bij een heel klein percentage mensen dat zó lang uitgezaaide longkanker overleeft!" Ik huppelde coronaproof de spreekkamer en vervolgens de wachtkamer uit. Belde en appte buiten m'n lief, m'n zonen, m'n moeder en m'n (kanker)vriendinnen, voordat ik op de fiets stapte. Stabiele tumormarkers, markers die sinds een jaartje ook bij longkanker bepaald worden, en een stabiele scan. Nog steeds ontstekingsweefsel in beide longen, maar dat houdt zich koest. Het was nog vroeg in de ochtend, geen tijdstip voor wijn, dus ik kocht bij de biologische slager twee worstenbroodjes voor bij de koffie, om het te vieren met mijn lief.
De day-after had ik nog wel eens last van een flinke dip. Stabiel voort kabbelen, ja fijn, maar nog steeds oeverloos kabbelen, zonder dagbesteding en in een vreemde stad en bovendien al een jaar in een lamgelegd land. Maar dit keer...stond ik gewoon ingepland op de Dierenopvang van de Dierenambulance. Ik sta om 7 uur op dan. Dat kost me behoorlijk veel moeite, ik sta normaal gesproken om 9 uur pas op. Maar ik heb schildkliermedicijnen waardoor ik een uurtje moet wachten voordat ik kan ontbijten en ik moet op bejaardentempo opstarten. En bovendien vertrek ik op tijd (half 9), zodat ik ook op bejaardentempo kan omkleden en koffie kan drinken voor ik om 9 uur begin. Dus vroeg op en ik heb daar 's nachts al last van- maar dat drukt de pret niet!
In de week van de scan, wilde Oudste verhuizen. Van zijn kamertje-met-vide in een oud voormalig postkantoor, naar een behoorlijke kamer met eigen keukentje en slaapkamer boven een (lege) winkel. Twee straten verderop, dus niet ver van Jongste (hoera!) in dat genoemde postkantoor en nog steeds in het centrum van mijn (en zijn) geboortestadje. Ik toog met schoonmaakspullen naar het Noorden, pikte mijn moeder op en we poetsten het nieuwe thuis. Met mondkapjes, afstand houden, alsmaar de ramen open. We dronken koffie, zittend op de vensterbank, en vergaapten ons aan de enorme rij mensen voor de IJsmakers tegenover Oudste's kamer. Wat een geweldige woning, hoog plafond, antieke schouw, hoge ramen. Jongste hielp natuurlijk ook en nog twee vrienden. We aten patat in het licht van de lantaarnpaal buiten, bij gebrek aan lampen binnen.
Ik logeerde bij mijn moeder en haar man, want op en neer rijden op één dag is teveel van het goede. Een stretchbed in de ruimte waar ze pré-corona schildercursus gaf. We dronken samen een fles wijn leeg voor we te bed gingen en haalden allerlei herinneringen op. Ik had al met haar afgesproken nog een nachtje te zullen blijven, dan kon Oudste mogelijk de volgende dag helemaal over en ik de dag daarna vroeg onderweg voor de scan om half 9 's morgens.
Dus de volgende dag ging ik weer op pad naar de oude kamer van Oudste, om meteen maar spullen mee te nemen naar de nieuwe woning. Ex was er ook en Jongste ook weer, die was immers nog steeds zonder werk door de gesloten bioscoop. Met hulp van andere huisgenoten propten we twee auto's vol met spullen, om te concluderen dat er nog wel een keer of wat heen en weer gereden moest worden. Onvoorstelbaar wat Oudste in dat kleine kamertje verzameld had. Uiteindelijk schakelde ik opnieuw mijn moeder in voor uitpakken en inrichten met mij, terwijl de mannen spullen sjouwden en in elkaar zetten. En het lukte, eind van de dag was Oudste verhuisd en ook zijn oude kamer leeg en schoon. Ik at met mams en stiefvader Chinees en we dronken weer een fles wijn leeg. En om 7 uur reed ik weg, de volgende morgen, en kwam te laat voor de scan.
Het was bijzonder om bij mijn moeder te logeren. Ik ben op mijn 17e de deur uit gegaan en heb nauwelijks meer bij haar thuis verbleven (1x vanwege een gebroken hart op mijn 18e, en 1x na bezoek aan mijn kindjes, vorig jaar ofzo). Ik vond het hartverwarmend te zien hoe ze met haar man het leven ingericht heeft, met ieder hun eigenaardigheden, haar gemopper, zijn doofheid, hun ADHD-cocker-spaniel er bij. Hoe ze de deur naar de badkamer op een kier liet met een lichtje aan, zodat ik 's nachts niet van de trap zou storten. Me een bekertje toebedeeld had bij de wastafel en een handdoekje.
Op de radiologie ging de patiënt die wel op tijd was, natuurlijk voor en ik zat gammel te wachten. Ik kon na twee dagen zwoegen amper meer de auto uit komen toen ik aangekomen was bij het ziekenhuis, geen probleem om te wachten. En het wachten waard, bleek een week later. Stabiel longbeeld.
En het was fijn om de dag na de uitslag om 7 uur op te staan. Niet te hoeven piekeren, niemand te hoeven spreken, niet na te denken over 'wat nu', ja, natuurlijk ben ik blij met een stabiele uitslag, maar mijn oude leventje is voorbij en ik raak maar niet gewend aan het nieuwe, met altijd die kanker hijgend in mijn nek, en.... Gewoon hup, naar de dieren. Om 9 uur aan de slag met duiven en egels voeren. En de huisdierenloods doen; konijnen en tropische vogeltjes. De vijverren is dun bevolkt, de zwaan is terug naar de vrijheid, ik had er een prachtig filmpje van gekregen.
's Avonds belde Oudste, aangeslagen. Op zijn werk ging hij een glaasje water pakken in de kantine en boven zijn hoofd viel een jongeman van het dak, hij viel kapot en hij stierf. Ik vloekte er van. Leven, oh konden we maar iedere dag beleven alsof het de laatste was.
14 reacties
Wat een mooie blog! De kids helpen nestelen in het leven, herinneringen ophalen, vieren met worstenbroodjes, de diertjes, en stabiel zijn! Klinkt echt als een klein feestje :)
Deze wou ik er toch even tussen uit pakken:
Leven, oh konden we maar iedere dag beleven alsof het de laatste was.
Dit deed me denken aan een quote van de filosoof Jean-Paul Sartre:
“Do you think that I count the days? There is only one day left, always starting over: it is given to us at dawn and taken away from us at dusk.”
Voor mij veranderde deze quote wel een hoop. Ik hoop dat je er wat aan heb :)
Liefs,
Alex
Prachtig, Alex, dank je wel XXX
Als ik lees dat je moeder nog schoonmaakt, kom je schijnbaar uit een geslacht van krachtpatsers. Goed je wee eens te lezen.
Sterkte
Lieve Frie. Wat ben jij een bijzonder mooie vrouw. Fantastisch hoe jij ons mee neemt hoe het met jou gaat. Je betekent zoveel voor je gezin. Ik ben zo blij voor jou dat de ziekte al zo lang stabiel is. Heel hoopvol voor menigeen hier op kanker.nl. Zo blij ook dat je zo'n zinvol werk hebt gevonden. Liefs Dasje 🌺🌺🌺
Wat fijn Frie, al een jaar stabiel voort krabbelen. Hopelijk nog veel meer jaren. Laat de medici maar versteld staan en ga lekker door.
Net als ik ben jij ook een moeder die altijd voor de kinderen klaarstaat. Fijn dat we het nog kunnen doen. En dan lekker met mams quality time koester die momenten ze zijn goud waard.
Zinvol bezig zijn en dan ook nog met dieren. Petje af je doet het goed.
Liefs Alice ❤😘
Ha lieve Frie,
De eerste allinea heb ik zojuist met een grote glimlach zittenlezen. Ik wilde al met Joepie smileys en duimpjes reageren. Wat ben ik blij voor je! Verder lezend trof me de pijnlijkheid van het dagelijks leven , op dit moment, door corona. Maar ook gewoon doordat je leven zo geworden is door het feit dat je kanker hebt. Het zwaard altijd boven je hoofd. Maar ook je lust te leven en je doorzettingsvermogen.Je beschrijft het allemaal zo heerlijk beeldend en nuchter. Ik zie het allemaal voor mij. Hoe dat gaat met je kind en moeder. Zo'n verhuizing. Kortom ik heb genoten van je mooie blog. Heerlijk mens ben je. Zo fijn dat je weer met de dieren aan de slag kan. De laatste strofe hoopte ik nog op een laatste positieve uitsmijter. Dit verdrietige bericht zag ik niet aankomen. Erg. En, ja dat doet maar weer beseffen dat leven breekbaar is.
XXXLenneke
Lieve Frie,
Het woord 'stabiel ' willen we graag nog heel vaak van jou horen.
Maar 't is maar wat je voortkabbelen noemt. Wat ben jij actief en wat gebeurt er veel in jouw leven! Geweldig wat je allemaal doet. Dat je in deze tijd werk hebt gevonden dat zo goed bij je past, ik heb er groot respect voor. Ga door, Frie, ga door, nog heel lang alsjeblieft!
Liefs, Hanneke
Lieve Frie, je bent weer stabiel bevonden! Wat ontzettend fijn! Je mag door met “nieuw” leven, vol hulp aan dieren, gezelligheid met moeders, begeleiden van zoons, verhuizingen etc. Maar wel nog “nieuw”, dat is altijd wennen, maar als het maar lang genoeg duurt went alles (zelfs hangen, zei mijn moeder altijd).
Zo’n jongen die doodvalt, wat een drama. Ook voor je zoon, zo dichtbij, wat een schrik. Dan hebben we de quote van Alex (nou ja, Sartre) wel weer nodig. Lééf!
Miranda XX
Oh yeah Oh Yeah Oh Yeah 👯♂️🙌
Ik moest het even laten inwerken: "U hoort bij een heel klein percentage mensen dat zó lang uitgezaaide longkanker overleeft!". Het is een eer, maar wel een twijfelachtige. Longkanker zou niemand moeten treffen, al helemaal geen uitgezaaide. Afijn, ik doe te moeilijk, goed nieuws is goed nieuws ook al had mijn hoofdprijs voor jou er heel anders uitgezien.
Mooi blog. Ik ga ook een worstenbroodje nemen, nah en vooruit een wijntje, om met je mee te vieren!
xx, Joke
Lieve Frieda,
Niet alleen jouw arts, maar ook ik ben onder de indruk van jou 😊. Dat je iedereen nog maar heel lang mag blijven verrassen met die stabiele scans! Ik ben heel blij voor jou en toch altijd weer even fijn zo’n goed bericht op kanker.nl
Liefs Bianca
Super zeg, die dierenambulance. 👍👍👍
Hey lieverd, er zit geen rem op jouw inzet, enthousiasme en liefde voor vooral je knuppels, mams en partner, maar zeker ook voor al diegenen die zich jouw vrienden mogen noemen. En de verder omgeving niet te vergeten, want ook bij jou mag elke muis en mus komen smullen.
Dat enthousiasme temper je alleen voor jezelf. Ha, ja, dat boeit helemaal niet. Als het anderen maar goed gaat. Herken het fenomeen van een fenomeen zijn, zo gedoopt door de oncoloog. En ja natuurlijk is dat heerlijk en super en fijn en en enzovoorts! Maar ook moeten we er toch elke dag mee omgaan dat we dat wondertje zijn en dat ook wonderen soms ineens ophouden te bestaan. En dat valt helemaal niet altijd mee.
Mooi dat je zoveel afleiding hebt. Ook al mag sommige afleiding 'wel een 'beetje' minder'. Maar je doet het toch maar allemaal en ik ben super trots op je! En super blij dat ik jou mijn vriendin mag noemen!
Ik hoop dat oudste weer zijn leven heeft opgepakt zonder al te veel nare nawerkingen. Het is voor zo'n jong mens dramatisch om mee te maken.
Veel liefs en veel knufs!
Word ik wel een beetje saai in eigenlijk... best wel... maar daar geef ik niks om :-)
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx van mij
Heerlijk op deze maner je 3 maandelijkse controle ,hihi dat ken ik weliswaar op een heel andere manier dan jij maar ook ik doe alles in bejaarden tempo ,
Zo lief moeders blijven altijd moeders hoe dan ook .
oh wat erg voor je oudste om zoiets te zien gebeuren wat kan het leven toch hard zijn
liefs hes xxx