Lange vakantie

Vandaag was het zover, de vervroegde WIA aanvraag. Ik karde naar mijn werk en een montere jongedame van personeelszaken ging me helpen met de aanvraag. De nieuwe leidinggevende was afwezig- dat was niet erg want ik ken de man toch niet.
Of ik mijn DigiD meegenomen had. Nee, maar die weet ik uit m'n hoofd. M'n BSN nummer weet ik ook uit mijn hoofd (geen idee waarom), m'n IBAN ook en de datum van ziekmelden en de datum in dienst ook. In 1987, sjesus. "Toen was ik 6 jaar" zei jongedame personeelszaken. Ik moest er om lachen. Zei dat ik dit jaar 50 word en daar dolgelukkig mee ben, op naar de 60, maar me door haar opmerking toch ernstig oud voel.
Ik moest nog van alles invullen over gevolgde cursussen en welke talen ik spreek, best vreemd als je een uitkering aanvraagt omdat je ongeneeslijk ziek bent.

Jongedame personeelszaken vroeg hoe ik me voelde. Ze had nog niet eerder met iemand vervroegd WIA aangevraagd en vond het confronterend. Ik moest er even over nadenken. Ik probeer niet steeds te bedenken hoe ik me voel en ik kon echt niet meteen antwoord geven. Maar eigenlijk had ik me er toch al bij neergelegd, bij dat niet-meer-werken. Ik heb bijna 30 jaar gewerkt, ik kan het conditioneel niet meer aan en ik heb misschien niet heel lang meer te leven: het is goed zo. Ik ga genieten (jaja) en koffie drinken met bejaarden en blogs schrijven en wie weet wat nog meer. Niet meer werken, punt.

Ik dronk koffie met m'n aanwezige collega's en reed naar huis. En daar bedacht ik dat ik zo in mezelf bezig ben dat ik mijn afspraak vandaag niet gedeeld heb met mensen. Mijn jongens waren beide langs gekomen voor Moederdag en dan ga ik niet over kanker zitten praten. Met mijn collega's had ik gezellig gebabbeld maar niet over de WIA.
Ik appte over vandaag, met de mededeling er bij dat ik het niks vond voor whatsapp, maar dat dat toch best makkelijk is. Hartverwarmende reacties kreeg ik van mijn collega's, met hartjes en knuffels. Ik moest ontzettend huilen toen ik ze las ("daarom moest je tissues kopen, ja!").

In de app naar mijn zonen had ik er bij gezegd dat ik nog steeds van plan ben oud te worden. "Daar rekenen we op!", zei Jongste. Oudste appte terug dat hij het niet zo goed begreep, ging ik dan nooit meer werken? En kon dat UWV zo'n uitkering ook nog weigeren?
"Dat kan, maar zullen ze niet doen hoor" reageerde ik, "Nooit meer werken, ik mag gaan genieten!"
"Goed dan", zei hij, "lange vakantie zo, haha!"
Daarna vroeg hij voor de zekerheid toch nog wel even wat ik er zelf van vond.

Ik vind het goed. Ik ga m'n collega's binnenkort uitnodigen voor een barbecue en daarna ga ik uit de groepsapp. Ik ga donderdag afscheid nemen van het bestuur van mijn beroepsvereniging, waar ik zo'n 15 jaar deel van uitmaakte, en daarna ga ik ook uit die groepsapp. Ik zal nog wel heel wat tranen laten bij het afscheid van mijn vorige leven. Maar ik voel me sterk- ik ga gewoon andere dingen doen.