Doen waar je blij van wordt
Gister was ik een uur met mijn mams aan de telefoon. Ze was naar haar psycholoog. Lang geleden, door corona, maar nu toch live bij haar op de bank. "Volgende keer wil ik graag van het begin af aan vertellen", zei mijn mams. Hoe het was, op ons boerderijtje, mijn vader vol met uitzaaiingen, de ritten met de ambulance naar Zwolle voor weet-ik-veel-wat. Het weggetje wat breder werd gemaakt omdat hij zo'n pijn had als de ambulance moest uitwijken. Drie jaar geleden ging m'n ma met mij mee naar Zwolle. Het is geen wonder dat ze het niet kan verwerken.
Ze zei dat ik hem bouillon gaf. Ik wist dat ik boodschappen deed, en keek of hij nog ademhaalde. Ik wilde hem helpen verzorgen toen hij gestorven was, maar dat mocht niet van de volwassenen. Ik was 13. Ik had een abortus gehad, ik herinner me mijn warme nest, steun, en dat ik in de armen van mijn vader school, op de bank. Hij met pijn en ik met spijt.
Mijn Oudste werd geboren. Ik was 29, had een gezond kindje, een lieve man, een fijn huis en een fijne baan. Maar ik bleef maar huilen. Tot ik met mijn eerstgeborene naar het kerkhof ging. Bij het urnengrafje van mijn vader meende ik dat mijn kind iets mompelde dat leek op 'opa'. Toen was dat klaar... En vier jaar geleden strooiden we mijn vaders as uit. In het Reestdal, bij dat boerderijtje. Waar we woonden, waar we dat warme nest hadden, waar dat walgelijke kankermonster ons leven verwoestte. Ik wist toen nog niet dat ik zelf uitgezaaide longkanker had.
Vandaag mailde ik zelf de psycholoog. Ik heb een jaar geleden al een aantal keer met haar gesproken. Toen zoekend naar die draad om op te pakken, niet meer werkend maar te goed om alsmaar thuis te zitten. Palliatief maar nog lang niet terminaal. Ik vond de draad en mijn agenda stroomde vol, één activiteit per dag lukt me goed, als het al te vermoeiend was, kookte mijn Lief en ging ik om 9 uur 's avonds naar bed.
Ik had al vaker het gevoel maar wat te wachten op de dingen die komen gaan. Sinds het coronavirus rondwaart, is mijn agenda leeg. Geen behandelingen, geen manege, de lotgenotengroep gestopt, geen boetseren. Vandaag was ik daar eindelijk klaar mee. En in staat mezelf te motiveren uit die passieve toestand te komen. Zwager en schoonzus waren langs geweest, borrelen en eten. We kregen het over zingeving. Het is echt wel een onderwerp, nog meer sinds de corona-maatregelen (èn een nieuwe gespreksgroep op Kanker.nl, maar dat terzijde..). "Doe waar je blij van wordt!" zei ik stellig. Ik meen het, iedereen zou het willen, en toch begrijp ik goed dat het lang niet altijd lukt...
Vandaag dan. Lief werkte thuis en omdat we nog steeds geen werkruimte boven ingericht hebben, verbleef hij in de kamer. Online vergaderingen, veel telefoongesprekken. Ik had het gevoel te gast te zijn in mijn eigen huis. De WiFi werkte slecht en om te telefoneren ging ik apart zitten. Vouwde de was en deed wat boodschappen, met een mondkapje voor. En toen dus die schop onder m'n kont. Over ruim een week een afspraak bij m'n psycholoog. Een wandelgesprek. Keuze tussen bellen, beeldbellen of wandelen, nou, dan weet ik het wel. "Als het regent..." zei ze, "neem ik een paraplu mee", zei ik.
En ik solliciteerde op twee vacatures bij de Stichting Dierenambulance. En morgen ga ik naar mijn bloedjes van kinderen, en naar mijn moeder, nu we allemaal nog klachtenvrij zijn en het nog kan. Mondkapje mee, handalcohol mee. Wat fijn dat we twee jaar geleden zo uitbundig kerst vierden, met familie en aanhang, 20 personen. Ik hoop nog mee te maken dat het weer zo kan.
17 reacties
😘😘😘
Goed bezig. Ik hoop dat het je vooruithelpt, zowel de gesprekken als het vrijwilligerswerk.
Veeeeeeeeel liefs, Marian
Lieve Frie,
Ik zou bijna zeggen dat jouw lege agenda een zegen is voor iedereen die prachtige blogs wil lezen. Ik zeg het niet, die lege agenda is oneerlijk. Maar je blogs zijn zingeving, voor iedereen die het leest. Ik kan alleen maar hopen dat je ze zelf ook zo ervaart.
Dat heftige verhaal uit je jeugd. Het verdriet van je moeder & jou. Dat wachten op. Die lege agenda. En dan toch nog weer het heft in eigen handen nemen met solliciteren en afspraken maken. Als jij bij de Dierenambulance gaat werken, dan wil ik voor heel even wel een verwaarloosd dier zijn dat nodig gered moet worden.
En dan die "Black Hole Classic" (? pff, wil ik die wel horen?), prachtig. Sweet Misery. Ik zou zo hopen dat het even Sweet Happiness voor je kan zijn. Of kerst met je 20-koppige familie. Of...
xxx, Joke
Ja weer een mooi open blog knap dat je al die gevoelens zo kan verwoorden .Ik hoop voor je dat het vrijwilligerswerk je de voldoening geeft die het mij ook geeft , ben ook zo bang dat er weer een lokdown zou komen en het inloophuis weer dicht zou moeten dat is dan ook de nekslag voor het inloophuis dat geheel op sponsorgeld draait.
Prachtige, ontroerende blog!
Xxx Petra
Mooi! En wat fijn dat het je lukt om het heft weer in eigen hand te nemen en stappen te zetten om je agenda weer te vullen op een manier waar je blij van wordt. Dat moet weer een oppepper geven.
Liefs Sandra
Je zoontje dat 'opa' zei, wat ongelofelijk ontroerend.
Bewondering dat je weer dingen onderneemt. Hoop dat het kan doorgaan. En ik ben het roerend met Joke eens: jouw blogs zijn zingeving.
Hanneke
Hoi-Hoi,
Ik ben "jaloers " op jouw energie die je hebt !!
Ga zo door meissie.
Groetjes Hans
---
Hallo Frie,
Wat een mooi en ontroerend verhaal over nu en vroeger. Ik vind jouw energie geweldig. Wat doe je dat goed. En je hebt helemaal gelijk..... palliatief is nog niet terminaal. Hoop dat je snel wat hoort van de dierenambulance. Ik doe zelf ook vrijwilligerswerk en dat is echt heerlijk om te doen.
Fijn weekend alvast. Liefs Bianca 🤗
Ontroerend.. bedankt Frie, jij bent voor vele een inspiratie.. Zoveel respect en bewondering voor jou en dat meen ik echt!! xxx
Bedankt Frie voor je mooie blog. En wat een opsteker om te lezen over nieuwe initiatieven en nieuwe stappen, die je neemt. En dat in een periode van het jaar dat de winterdepressies je om de oren waaien.
Liefs, Margriet
Respect en fijn dat je een lieve man en lieve mensen om je heen hebt 🍀fijne blog om te lezen 👌veel liefs
Niky
................. Ik heb aan maar één doos tissues niet meer genoeg.....
Ik sluit me bij die mooie reacties aan. En ik snap je zó goed! Maar vergeet nóóit dat jij o zo veel zingeving bent voor velen! Het blijft bijzonder je blogs te mogen lezen, met je mee te mogen (be)leven, een opsteker uit jouw woorden te halen, herkenning te vinden en inspiratie.
Knuffels van mij xxxxxx
Hoi Frie
Ja soms hebben we allemaal wel eens een schop onder onze kont nodig, geweldig dat die schop zo goed uitpakt.
Hoop dat je gauw wat hoort van de dierenambulance lijkt mij heel mooi werk al zou ik het niet kunnen (ben een watje bij pijn bij dieren en kinderen).
Maar weer een hele mooie blog ga zo door topper en idd ik hoop en duim met je mee dat het weer gauw "normaal "zal worden .
Liefs Jacqueline
Prachtig mens ben je toch. Een schop onder de kont kan ik soms ook gebruiken. Je doet het zo goed en wat ben ik blij dat ik je ken❤️
Lieve Frie, dank je wel voor je blog. Ontroerend en troostend. Ik hoop heel hard mee dat je bij de dierenambulance aan de gang kan. En kerst...we gaan zien wat het wordt xx 😘
Lieve Frie
Dat zijn de meest waardevolle gesprekken om te hebben met je mams
Frie ik ben in de war lees ik dit goed een abortus ?
Diep ontroerd ben ik jou zoontje die bij de urn van je vader opa zegt (snik)
dikke knuff hes xxx