Vermoeidheid/verzwakt en verwachtingspatronen

Dag 8 locatie Wenen Oostenrijk.

Waar wil ik naar toe met dit blog:

Of niet alleen de verwachtingspatronen binnen mezelf maar ook die van anderen (heel voorstelbaar)  voortdurend bijstelling nodig hebben en wie heeft daar welke verantwoordelijkheid in.

Anderen  zien of voelen niet wat er gebeurd de dag door. Die zien eindresultaten. Daarbij heb ik ervaren dat t geen meerwaarde heeft ieder in t proces van ziek zijn tot op detail mee te nemen (alles draait dan op mijn ziek zijn).  Heb iedere naaste een link gestuurd van m'n blog dan kan men daar mn beleving lezen.

Natuurlijk vertel ik dat incidenteel ook maar begrensd want ik wil leven en niet doorlopend met ziek zijn bezig zijn...(hoe paradoxaal dit ook mag klinken want t is deel van m'n leven). En omdat:

1 je zo ziek bent dat je je te vermoeid voelt om sowieso 3 zinnen achter elkaar uit te spreken en al bezig bent om voor de reactie van de ander weer op adem te komen....

2 je al snel t gevoel krijgt dat de ander aanhoort maar luistert of wil begrijpen? Veelal wordt er, begrijpelijk, gedacht en gevoeld vanuit "het zelf"...

=======================

Zoals na iedere goeie nachtrust zonder slaappil voel ik vanuit de ligpositie op bed hoe het staat met mijn conditie want die bepaald grotendeels t verloop van de dag.

Gisterenochtend voelde ik me ok. Sta op, ga naar de wc en terug en denk oke moet ff een uurtje bijkomen...

Vandaag voelde ik me meer ok. Helder in t hoofd lang en diep geslapen zonder slaappil en zeg tegen partner ik ga zo de spullen pakken en naar de auto brengen. Ga jij lekker beneden in de lobby van het hotel zitten en wat werken aan je verslag ik kom straks naar je toe. Goedgemutst stap ik uit bed en begin spullen bij elkaar te rapen. Niet medicatie vergeten dat doe ik straks wel...

En zonder medicatie te hebben geslikt (tja vergeten nee geen geheugenverlies) vervolgens 3 uren bijkomen op bed liggend om me oke genoeg te voelen om uiterlijk 12 uur (check out tijd) de wandeling (25 meter) naar de lift  te maken (waggelend want mijn benen voelen nog zoooo moe) en geen opvliegers gaandeweg te krijgen. Dat je in de lift denkt hoe haal ik staand de begane grond, dus hang ik wat tegen de liftwand aan. Regelmatig boerend de weg van boven naar beneden afleggend).Of t is te warm want primair gekleed op de frisse temperatuur buiten maar in de lift krijg je het spaansbenauwd van de warmte of van anderen die ook de lift inkomen en ruiken of naar zweet, odeur of gewoon benauwd wordt door de hoeveelheid mensen in de lift...

Maar oke nu ff met de auto naar de Donau want die moet je gezien hebben toch? Wil wel wandelend gaan want wil ook blijven bewegen. Dat is ook het advies van professionals (soms haal ik die erbij als externe autoriteit) omdat men vindt dat ik vooral rustig aan moet doen. My god ik voel me als mn vader van 91 die de weg naar de wc in 2 etappes moest doen (5 meter) soms duizelig werd en flauwviel. De telf door mijn moeder liet aannemen omdat die amper energie of adem had om een gesprek te voeren)...

Zoals eerder geblogd is t ziek zijn alsof ik in 3 maanden tijd 20 a 30 jaar fysiek ouder ben geworden. 

500 meter afstan  schat ik in naar de Donau. Niks vergeten? want ziek zijn slaat iedere dag wel 10x toe dat t net ff anders loopt dan gehoopt gedacht of verwacht en dan heb je toch die bloeddrukmeter (laag? Oke de voortdurende misselijkheid komt ws van de bloeddruk dus wat dropjes eten) of saturatiemeter (benauwd bij ademhaling komt dit door teveel water te drinken op normale temperatuur wat de keel een beetje doet dicht knijpen of is de zuurstofwaarde in het bloed te laag) of bloedglucosemeter (duizelig...is het de lage bloeddruk of te hoge of lage bloedglucosewaarden) of anti misselijkheidspil (ws niet de bloeddruk of de suiker dus een pil slikken die je hersenen een seintje geven dat je niet misselijk meer bent) of driepoot stoeltje (niet vergeten want in bovengenoemde situaties moet ik acuut ergens tegen aan steunen of zitten en dat kan niet altijd overal) van de decathlon of tandenstoker (want blijft er op een bepaalde plek eten tussen m'n kiezen zitten dan zorgt dat na circa 4 uur al voor ontstekingsverschijnselen) of de smint snoepjes, geadviseerd door de dietist vanwege geen suiker, om de akelige voortdurende smaak in mijn mond en keel weg te zuigen (en komt de misselijkheid daarvan of is een van andere bovenstaande opties het geval...meten en ervaren/voelen is beter kunnen anticiperen op een volgende situatie toch??

En dan niet vergeten goed de ontlasting in de gaten houden. Niet alleen hoe het er uit ziet en of er vers of oud bloed in zit (op de dag van vertrek 8 dagen geleden, je raad het nooit, was het toiletpapier rood gekleurd na de grote boodschap...ik moest er niet aan denken om oncologie op zondag te bellen, met mogelijk een doorverwijzing naar de seh, want we wilden zo vertrekken naar Oostenrijk...dus na overleg met partner en boerenlogica gebruiken besloot ik gewoon te gaan...mocht het erger worden dan wordt het maar erger gaandeweg), maar vooral dat wanneer ik nog niet echt uitgekakt ben ik me ook misselijk en beroerd voel...dus in de regel wordt er in een tijdsperiode van 2 a 3 uur 3x gekakt want dat voelt "vrij".

Of of of en t zijn allemaal dingen die mee moeten. Yep een rugzak vol. Ook isolatiebroek en shirt voor mocht het koud worden. Paraplu mee vanwege evt de wind, zon of regen want al die temperatuurverschillen doen fysiek en vervolgens mentaal iets met je.

Dan heb ik t in bovenstaande alleen nog maar over de voorbereiding op de dag en t naar buiten komen.

Misschien morgen meer energie om de rest van de dag t ziek zijn en hoe dit te integreren in je leven en hoe dat wel of niet te delen of  de ander daarin een verantwoordelijkheid zou moeten nemen (zonder te willen moraliseren) etc etc

Voor nu was deze dag die ik hoopvol startte en inschatte knap inactief moe en verzwakt verlopen.

Als t voor mij al amper in te schatten is hoe moet dat dan voor naasten zijn? Vroeg hij zich retorisch af...

.....

Avond: even zittend, hijgend en puffend vanaf het dakterras van het hotel de kermis bekeken (zie panoramafoto). Had wel wat. Naast de kermis met uitzicht over de hele stad. Was toch wel speciaal ook al heb ik weinig op met kermissen was deze anders.

Geen keiharde muziek viel me op.. nergens Gewoon t geluid van mensen die genieten.

Heerlijk en genieten!

=====================

Om niks te vergeten of te moeten zoeken als je je toch al beroerd voelt:

Foto zwarte rugzak. De dagtas die overal mee naar toe gaat

Foto blauwe tas met medicatie en smeermiddelen en persoonlijke verzorgingsproducten.

Foto zwarte tas met hengsels de notebooken tas.

Foto bruine tas de dagtas van partner waar alle oplaad en verloopstekker in zitten

Dan hebben we nog een tas met tupperware en eten.

Twee reiskoffers met schone kleding en uiteraard plastic zakje meegenomen voor vieze kleding die we opbergen in de achterbak van de auto.

Planning en organisatie?

Kunt ú het nog volgen?

Ik wel en noodzakelijk te weten wat ligt waar. Energie om te zoeken is er niet.

Zegt partner (uiteraard ook ernstig vermoeid) nadat die de 2de tandenborstel niet kan vinden: "misschien moeten we spullen in aparte tassen organiseren".

Tja over belevingswereld gesproken....

09-06:

Lol en zo kun je beleving van de ander ook retour krijgen:-))

Was ik ervan overtuigd dat we 1 elektrisch tandenborstel hadden meegenomen; mijn partner 2.

Ik denk check check dubbelcheck en vraag mn zoon eea thuis i amsterdam te checken, waarop mijn partner zich niet serieus genomen voelt.

Tja belevingswerelden:-) ook weer een geneuzel om niks.