Uitdaging maar waarvoor eigenlijk...
Al maanden met of zonder behandeling blijft het pillenregime een crime of zoektocht.
"Pijn"stilling een kunst een kunde.
Dat begint met herkennen waarvan je eigenlijk last hebt of in eerste instantie iets opvalt en vervolgens na een paar dagen probeert te duiden wat het is.
Maagpijn, maagzuur, darmkrampen, steken in de rechternier, spierpijn, opgeblazen gevoel, geen trek in eten, hoeveel dagen niet gepoept, voldoende water gedronken, wat is je energylevel bij opstaan en andere momenten op de dag, wat en hoeveel gegeten, druk op de borst etc etc
Gemotiveerd probeer ik mijn lijf en psyche te begrijpen want hoe weet ik anders hulpvraag te duiden naar de diverse behandelaren.
En überhaupt wat doet t naast de pillen al die kort en langdurende insuline en suikerwaarde met me.
Voelen voelen en proberen te begrijpen en soms domweg nemen zoals het is...accepteer het ongemak; zoals het prachtige "Kamp van Koningsbrugge" op NPO tv waarin jonge gezonde, krachtige, strijdvaardige mensen worden klaargestoomd voor de special forces...echt een aanrader, een bingewatcher. Dat ongemak en opgeven zich vaak tussen de oren bevindt. Ben benieuwd als ze een groep palliatieve patienten zouden uitnodigen. Er zal vast en zeker een aangepast programma ontwikkeld moeten worden....
Heb ik geen energie of ben ik psychisch gewoon moe. Waar is mijn drive. Heb nog humor kan nog om mezelf lachen, maar waar draait zich dat richting depressie en hoe herken ik dat?
En tegelijkertijd heb ik er een pesthekel aan om "er" de hele dag mee bezig te zijn.
Kortom nogal wat spagaten hoe ik me ook wend of keer.
Verstand op nul en blik op oneindig?
Loslaten en acceptatie hoe doe je dat?
Gewoon leven van dag tot dag?
Als ik met iets bezig ben is het dat of is het meer overleven?
Zoals vroeger wel eens gekscherend werd gezegd: niet klagen maar dragen en bidden om kracht....
Al die begrippen en definities....geef mijn portie maar aan Fikkie.
Als ik soms de blogs van andere lijers hier lees die al jaren bezig zijn met hun persoonlijke zoektocht dan besef ik dat ik nog een relatief groentje ben die bezig is met ontgroenen😇
Ik ga bingewatchen.
Toedeledokie
5 reacties
En is het loslaten of struisvogelen? Zo kan je voor elk gevoel en elke emotie een tegenhanger verzinnen. Bijna zoals die oude theorie van de kernkwaliteiten, waar elke kwaliteit een "uitdaging" met zich meebracht.
Wat vooral ook herkenbaar is: dat je je die vragen stelt om goed te communiceren want je wil wel de juiste hulp krijgen maar ook niet aanzien worden als eentje die niet genoeg op de tanden kan bijten.
Geen tips of oplossing dus, wel heel veel herkenning xx
Als ik in deze zou kunnen struisvogelen zou ik het doen. Dan is daar ruimte voor.
Loslaten gaat ook niet anders dan de zoveelste pil erin.
Dus ik denk maar weer een oxycodonnetje😄
Tis wel een doorlopend proces van accepteren en aanpassen.
Misschien zolang dat nog kan is er ook geen depressie???
Maar oke veel vragen terwijl alles komt zoals t komt.
Als op een presenteerblaadje
Dan krijg je eens iets aangeboden op een presenteerblaadje, is het zoiets... 🥴.
Irony is alive and kicking, dat staat vast.
Ja wat een gepieker in dat koppie ,tuurlijk wordt je moe van dit alles ,de kunst van het struisvogelen ben je of wel of niet goed in ,en hoe moeilijk kan het toch zijn om goed werkende pijnbestrijding te vinden en dan ook nog te krijgen .
Warme groet Hes 🤗