Hoop, geloof en....licht?
Enige blogs geleden, als fervent voorstander van het zien en voelen van geloof en hoop. Als levensdrive.
Ondanks de relatieve positieve ct scan van 7 november met daarbij een geconstateerde, mogelijk niet kanker gerelateerd, 12 vingerige darmontsteking vroeg ik me wel af of ik nog ergens op hoop of geloof.
Hoop niet. Niet op beter worden, mogelijk op iets beter voelen ook afhankelijk van pijnstilling, niet op wonderen, niet op een lange levensduur. Wel hoop dat, als ik er al voor kies de 2de chemo nog wat op zich laat wachten.
In het algemeen geloof ik in de mensen die me nabij staan. Ieder op zijn of haar eigen wijze en houd ik van hen, maar niet in genezing of wonderen.
Na de gastroscopie van vandaag lijkt het erop dat de ontsteking aan de 12 vingere darm toch kankergerelateerd is (uitzaaiing).
Hoe voel ik me?
Niet moedeloos
Niet lamgeslagen
Beetje verdoofd of hetzelfde als voor de gastroscopie vandaag.
Meer van "tja het is wat het is".
Vroeg me wel af wie ik het liefst zou zijn...
Degene die als laatste het licht uitdoet of degene die "eerder" gaat.
Ik geloof dat ik degene wil zijn die als laatste het licht uit doet....
Waarop een goede vriend B stelt:
"Haha, daar ga ik gelukkig niet over. Dus is een voorkeur ook niet nodig. Maar goed ik doe wel het nodige om t licht nog efkes aan te houden"
Nuchtere boer met beide benen in de klei😃
5 reacties
Lieve Martin
Je overschreeuwt niks, je verbloemt niks, je benoemt het precies zoals het is. Dat maakt je bericht zo indringend
Dat de ontsteking toch kanker gerelateerd blijkt te zijn… dat is een zin waar geen kreet of uitroepteken bij hoort. Het is een vaststelling die je eenvoudig naast je neerlegt, alsof je zegt: dit hoort nu bij het landschap. En precies die rustige helderheid valt me op. Geen paniek, geen grote gebaren — alleen de waarheid, en wat die met je doet.
Wat je zegt over hoop is mooi in zijn eenvoud.
Niet de hoop op genezing, niet de hoop op mirakels, maar op nabijheid. Op de mensen die je omringen, ieder op hun eigen manier. Dat soort hoop is minder spectaculair, maar meestal veel betrouwbaarder dan de grote woorden waar de wereld zo graag mee zwaait.
En dan die vraag over het licht. Wie je liefst zou zijn.
Dat is geen morbide gedachte, maar een bijzonder helder beeld. Het zegt dat je nog betekenis ziet in blijven, dat je nog aanwezig wilt zijn voor wie je graag ziet. Dat je, als het moet, degene wilt zijn die het licht uitdoet omdat dat past bij wie je bent: iemand die blijft staan zolang het nodig is.
Je woorden zijn stil, maar ze blijven nazinderen. Stemmen tot nadenken.
Dank dat je ze hier neerzet.
❤️
Dank je wel mr Willy😘
Mooi verwoord:
"Het is een vaststelling die je eenvoudig naast je neerlegt, alsof je zegt: dit hoort nu bij het landschap."
En ook al is het geen keuze....voor hen die ik lief heb zou ik met de grootste liefde als laatste het licht uit doen!
Dat siert je, en je hebt gelijk.
Als je dood bent, ben je dood. Geen pijn meer, geen verdriet.
Maar de achterblijver moet de draad van zijn leven terug kunnen opnemen. 😢
Op den duur schrik je op een andere manier van nieuwe ontwikkelingen in het proces. Het is vaak inderdaad dat "ach ja, dat hoort er vanaf nu ook bij".
En voor de rest treed ik Willy bij, die het zo mooi kan verwoorden.
Misschien blijft je licht trouwens nà jou hier-zijn nog altijd schijnen. Via mensen die je graag zien bijvoorbeeld.
Hoi Nito
Weer mooi geschreven. Vanuit je hart . Precies zoals ik het ook had bedacht. Laat andere maar het licht uit doen. Tot daar in eens mijn jongere broer er zomaar met een hartstilstand tussen uitkneep. Had ik daar als palliatieve kankerpatiënt even geen rekening mee gehouden. Dus wat we ook denken of willen het kan zo maar omslaan. Dus ik wens jou gewoon nog heel veel mooie momenten en laat dat licht maar mooi nog een hele tijd aan.
Grt Petra